ΠΕΘΑΝΕ Η AMY WINEHOUSE

[metamelia3]

εμενα μου φαινεται αστειο που ακομα πιστευετε εστω και πιο "επεξεργασμενα" στον υπαρξιακο πονο και την αγωνια της υπαρξης που παραγει τεχνη. αρχιδια λοιπον. ειδικα τα τελευταια 10 χρονια που τοσο τα ερεθισματα να γινεις καλλιτεχνης (φτηνα υλικα, εννοιολογικη και ψηφιακη τεχνη ως κυριαρχο παραδειγμα, ολο και περισσοτερες κοινωνικες ομαδες που συσπειρωνονται βασει πολιτιστικων προτυπων) οσο και οι φορμες (απο microμπλογκερ μεχρι μεγαλοσυγγραφεας, απο νοϊζας του myspace μεχρι μαεστρος στο τοκυο, απο μινιμαλιστης του gimp μεχρι κατασκευαστης μεγαλων γλυπτων για δημοσιους χωρους) ειναι αστειο να πιστευετε στην βασανισμενη ιδιοφυια.

ο καφρεϋ το ειπε πιο σωστα απ'ολους: ρομαντισμος ειναι αυτο. αν δεν σας πειραζουν τα γαλλικα μου, η τεχνη ειναι περισσοτερο απο ποτε τυχαια και απονοηματοδοτημενη. φανταστειτε το σαν μια απεραντη γυμνη επιφανεια οπου ο καθενας βλεπει μονο ως ομοια σημειακα εξογκωματα τα εργα (ή τις καταστασεις) που στιγμιαια του αρεσουν και τα οποια εξαφανιζονται ή αντικαθιστανται με αλλα με ταχυτατους ρυθμους. σ' αυτο το πραγμα μια γουαινχαουζ, ενας στραβινσκυ, ενας βασιλης καρρας ή ενας τυχαίος με myspace είναι ολοι εξίσου ασήμαντοι. δεν εχουν σημασια λοιπον τα βασανα και οι καταρες του καθενος. το λυκόφως των ειδώλων, ολα στην πλακα ειναι, ολα περαστικα ειναι, η "τεχνη" ειναι ενα γιγαντιο και αδιανοητα ανομοιογενες συνολο, τοσο διασπασμενο που κοντευει να θεωρηθει απο απολυτως αφηρημενη μεχρι κενη εννοια. κι αυτο ειναι το μεταμοντερνο. καλως ηρθατε στην ερημο του πραγματικου.

[Amnesiac.]

Βρήκαμε ποιος γράφει τα δελτία τύπου του The Boy

[Dragonlord]

[freak brother]

μεγαλο ταλεντο , αν δεν λεω μαλακιες οχι μονο ειχε ωραια φωνη , αλλα εγραφε και τα τραγουδια της που σε σχεση με αυτα που παιζουν τα μεηνστριμ καναλια - ραδια ηταν κατι που ειχε ποιοτητα . Μυθος δεν θα γινει φανταζομαι αλλα θα ακουγονται για καιρο τα τραγουδια της.

[00i00]

εμενα μου φαινεται αστειο που ακομα πιστευετε εστω και πιο "επεξεργασμενα" στον υπαρξιακο πονο και την αγωνια της υπαρξης που παραγει τεχνη. αρχιδια λοιπον. ειδικα τα τελευταια 10 χρονια που τοσο τα ερεθισματα να γινεις καλλιτεχνης (φτηνα υλικα, εννοιολογικη και ψηφιακη τεχνη ως κυριαρχο παραδειγμα, ολο και περισσοτερες κοινωνικες ομαδες που συσπειρωνονται βασει πολιτιστικων προτυπων) οσο και οι φορμες (απο microμπλογκερ μεχρι μεγαλοσυγγραφεας, απο νοϊζας του myspace μεχρι μαεστρος στο τοκυο, απο μινιμαλιστης του gimp μεχρι κατασκευαστης μεγαλων γλυπτων για δημοσιους χωρους) ειναι αστειο να πιστευετε στην βασανισμενη ιδιοφυια.

τα φτηνα υλικα ειναι συνυφασμενα με την ποπ και λαικη μουσικη
οι κοινωνικες ομαδες υπαρχουν απο τα 60ς...οπως και οι τοτε μπλογκερς,οι φανζιναδες
ο μινιμαλισμος επισης βρηκε τον δρομο του προς τις μαζες απο τοτε
τιποτα απο ολα αυτα δεν σταματησε κανεναν να παραγει τεχνη με τον ''κλασικο'' τροπο...δηλαδη οχι τον ''τωρα_θα_κανω_τεχνη''

ο καφρεϋ το ειπε πιο σωστα απ'ολους: ρομαντισμος ειναι αυτο. αν δεν σας πειραζουν τα γαλλικα μου, η τεχνη ειναι περισσοτερο απο ποτε τυχαια και απονοηματοδοτημενη. φανταστειτε το σαν μια απεραντη γυμνη επιφανεια οπου ο καθενας βλεπει μονο ως ομοια σημειακα εξογκωματα τα εργα (ή τις καταστασεις) που στιγμιαια του αρεσουν και τα οποια εξαφανιζονται ή αντικαθιστανται με αλλα με ταχυτατους ρυθμους. σ' αυτο το πραγμα μια γουαινχαουζ, ενας στραβινσκυ, ενας βασιλης καρρας ή ενας τυχαίος με myspace είναι ολοι εξίσου ασήμαντοι. δεν εχουν σημασια λοιπον τα βασανα και οι καταρες του καθενος. το λυκόφως των ειδώλων, ολα στην πλακα ειναι, ολα περαστικα ειναι, η "τεχνη" ειναι ενα γιγαντιο και αδιανοητα ανομοιογενες συνολο, τοσο διασπασμενο που κοντευει να θεωρηθει απο απολυτως αφηρημενη μεχρι κενη εννοια. κι αυτο ειναι το μεταμοντερνο. καλως ηρθατε στην ερημο του πραγματικου.

αυτο το μεταμοντερνο παιζει μπαλα εδω και μισο αιωνα...θα παρει καμια φορα πρωταθλημα ή τζαμπα οι μεταγραφες?
εννοω...οταν ακους τον Ανεστο ξερωγω σκεφτεσαι τον ρομαντισμο και ξεπερασμενες μορφες εκφρασης η απλα ολες μα ΟΛΕΣ οι θεωριες περι τεχνης πανε βολτα και αφηνεσαι στο beat?

ας μην υποβιβαζουμε την απολαυση του να ακους μουσικη με το να σκεφτομαστε σαν κριτικοι πριν νοιωσουμε σαν ακροατες

[Chillin Villain]

Βρήκαμε ποιος γράφει τα δελτία τύπου του The Boy

τσιρίζω

[freak brother]

o flea εδω μοιαζει με τον ρουνει

[Dr.Gonzo]

μερικά παραδείγματα επι τροχάδην, καλλιτεχνών που ήταν αδύναμοι, πολύ αδύναμοι, και γράφαν γαμώ τις μουσικές.....

Μικρη οφτοπικ παρενθεση: Ρε πανκη, τι κομματαρα ειναι αυτη...

[freak brother]

Παίζω πάντοτε 100% νηφάλιος, προτιμώ να πίνω τον κώλο μου μετά, αλλά αυτό δεν έχει καμία σχέση με την κουβέντα μας. Μία μουσική διαδρομή είναι υπερβολικά σύνθετη, μακριά και δύσκολη για να χωρέσει σε αυτήν ένα τέτοιο στερεότυπο. Όπως γενικά το στερεότυπο του καλλιτέχνη-αποκαΐδι. Σταματήστε να διαβάζετε μεταλ χαμμερς, να αντιλαμβάνεστε τους καλλιτέχνες ως αποκομμένους από τη ζωή σούπερ ήρωες, η ζωή εκεί έξω είναι πιο δύσκολη.

ενα κουιζ , πες μου τους καλυτερους μουσικους σε καθε ειδος που δεν περναν ποτες ναρκωτικα και συγκρινε τους με τους καλυτερους στο ειδος που παιρναν!! πχ Μαρκος με... βασικα αυτοι την πιναν ολοι... ε τζιμι με?? οταν εχει να κανει με αυτοσχεδιασμο και ψυχεδελοκαταστασεις χωρις ουσιες δεν μπορεις να γραψεις μουσικη. ειναι φακτ Ο Λεμι δεν ξερω αν γυμναζετε καθε μερα , εμενα μια χαρα λιωμιδι μου φανηκε οσες φορες τον εχω δει και μια χαρα καπνιζει τον κωλο του και πινει ενα τζακ την μερα. Και ας μη μιλησουμε για καταχρησεις.. επαιζε στους χοκγουιντ.

[rat_poison]

οι οποίοι τον έδιωξαν όταν πιάστηκε με σταφ ανάμεσα καναδά / usa αν θυμάμαι καλά

[KoiliaSamprela]

βασικά χτύπαγε αμφεταμίνες , που ήταν εκτός ψυχεδέλειας

Spoiler

ο μύθος λέει ....

[Swollen]

ναρκωτικά κ μαλακίες



ον τόπικ, rip στο καϊδι

[00i00]

τι χτυπαγε και τι εκτος?
στα 60ς ειδικα ηταν απο τα πλεον διαδεδομενα ντρογκια γενικα
επισης και οι υπολοιποι Hawkwind επιναν speed,οποτε ειναι λιγο αστειο να τον εχουν διωξει λογο ασυμφωνιας...ουσιων
ο λογος ηταν η συλληψη (ειχε και πρεζα εντωμεταξυ) η οποια ηρθε και εκατσε πανω σε κατι αλλα ντραβαλα που ειχαν με τους μπατσους

[Dr.Gonzo]

Σκάει σεντονάκι:

Spoiler

Παρότι δεν συμφωνούμε ιδιαιτέρως, το πίνκαρα το παρακάτω αναφερόμενο ποστ του Σταμ.

Μία μουσική διαδρομή είναι υπερβολικά σύνθετη, μακριά και
δύσκολη για να χωρέσει σε αυτήν ένα τέτοιο στερεότυπο. Όπως γενικά το στερεότυπο του
καλλιτέχνη-αποκαΐδι.

Αυτό ισχύει, αλλά για κάθε καλλιτέχνη-αποκαϊδι που πραγματικά, περισσότερο "καίγεται" παρά
εκφράζεται, μπορεί να υπάρχουν άνετα και κάποιοι (λιγότεροι;...) αυτοκαταστροφικοί μεν, μεγαλοφυίεις
δε, που μπορούν ακριβώς να διαχειριστούν την απαιτητική τέχνη της μουσικής, πέραν του καψίματος και
της φυσικής καταστροφής που πιθανόν βιώνουν. Ο Bonzo ας πούμε, δεν έπινε για να παίξει καλύτερα,
έπινε επειδή ήταν μπεκρής, αλλά η μέθη και η μαστούρα δεν έβγαιναν "πάνω" από την ερμηνεία του.
Θέλω να πω πως σε ορισμένες και μάλλον σπάνιες περιπτώσεις, υπάρχει τόση επιδεξιότητα/τάλεντο που
η χρήση ή μη ουσιών παίζει ελάχιστο ρόλο στην έκφραση του καλλιτέχνη - για την περίπτωση ασφαλώς
που ο καλλιτέχνης είναι πραγματικά τόσο ικανός στο να αποδώσει την τέχνη του.

Σταματήστε να διαβάζετε μεταλ χαμμερς, να αντιλαμβάνεστε
τους καλλιτέχνες ως αποκομμένους από τη ζωή σούπερ ήρωες, η ζωή εκεί έξω είναι πιο
δύσκολη.

Αυτό που λες εδώ είναι λιγότερο φιλολογικό και πολύ πιο βαθύ... Πραγματικά η ζωή εκεί έξω είναι
πολύ δύσκολη - στην υπόγεια αλλά τεράστια πίεση της επανάληψης της καθημερινότητας, στην πιέση
του κοινωνικού συνόλου προκειμένου να ...ανήκεις σε κάποιο σύνολο, στην πίεση των υποχρεώσεων
να ζεις με τις συνθήκες που αξιώνεις (πόσο μάλλον αν απλά έχει μία οικογένεια και άνθρωπους που
βασίζουν την διαβίωσή τους σε εσένα), στην πίεση του να είσαι συνεπείς στις σχέσεις σου... φιλικές,
ερωτικές, οικογενειακές, επαγγελματικές.

Ο συνεπής αγώνας για τα παραπάνω κάνουν τον καθημερινό άνθρωπο ήρωα, χωρίς εισαγωγικά, αλλά δεν είναι αυτός το θέμα μας... το θέμα μας είναι ο βασανισμένος καλλιτέχνης.

...Αυτόν, έχεις απόλυτο δίκιο όταν λες πως κακώς τον κάνουμε Σουπερ Ήρωα. Αυτός ο καλλιτέχνης είναι άνθρωπος αδύναμος (ή και ανήμπορος), φυγάς και φυγόπονος...
Δεν είναι απαραίτητα χειρότερος επειδή λύγισε στην πίεση που άλλοι 1000 συνάνθρωποί του θα υπέφεραν, δεν έχει νόημα να μιλήσουμε για "καλύτερος/χειρότερος".
Άρα, καταλήγοντας, αυτό που μετράει είναι το αντίκτυπο που έχει το έργο ένος καλλιτέχνη στο κοινό του και όχι οι συνθήκες τις οποίες βιώνει ο καλλιτέχνης.
Κλασσικό παράδειγμα, ο Κομπέην: Έγραψε μουσικάρες, έγραψε κομματάρες, έπαιξε σε μια μπάντα-δυναμίτη. Αυτό.
Ήταν επίσης ψυχωτικός και τοξικομανής, αλλά αυτό μόνο ...συμπάθεια για τον προσώπό του μου προκαλεί.
Σίγουρα όχι δέος ή θαυμασμό - αλλά κάποια συμπάθεια, όπως για κάθε βασανισμένο και αδύναμο ψυχικά άνθρωπο, είτε rock-star είναι, ή υπάλληλος security....

Έτσι κάπως ένοιωσα και για την Amy - ναι, ήταν μαλάκω που δεν μπορούσε να δει πως απλά καταστρέφεται - αλλά σκέφτηκα πως πίσω από τα φώτα και τα ντόλαρς (κλισέ!) ήταν μάλλον μόνη και ανασφαλής, όπως πάρα πολλές άλλες 27χρονες στον κόσμο...(inb4 "είμαι 27 χρονώ πανεπιστήμονας και έχω σπίτι, αμάκσι και 4 παιδίε").

Οπότε τελικά είναι παπαριά να αξιώνουμε τους μουσικούς βάσει του πόσο πρεζάκια ή κατεστραμένοι είναι.
Απλά, πάρα πολλοί μουσικάρες τυχαίνει να ήταν/είναι κάτι από τα παραπάνω. Εξίσου αρκετοί, όχι.

[Ford Prefect]

Στηρίζω Caffrey σχεδόν. Σχεδόν γιατί και εγώ βρίσκω την τέχνη επικοινωνιά και η τέχνη είναι εκ φύσεως ρομαντζάδικη και ο Μπαχ έγραφε εμπλοκή έργα κάθε εβδομάδα αλλά έβαζε και λίγο ψυχούλα μέσα... Δεν θέλω να φτάσουμε στο άλλο άκρο του Κάλκι που τα ισοπέδωσε όλα με τις μεταμοντέρνες παπαριές.

Για την Amy Whinehouse είναι πολύ στενάχωρο γιατί ήταν μια κοπέλα 27 ετών που την είχα γνωρίσει και λίγο μέσα από την μουσική της και εγώ αυτό το λέω γνωριμία και επικοινωνία και να πάνε να γαμηθούν όσοι τα εκμηδενίζουν αυτά τα πραγματικά πράγματα.

Εγώ είμαι μεταλχάμμερ τύπος και δεν τα βλέπω γουάου αποκομμένοι σούπερ ήρωες και ντρόγκια και βάσανα.