Και τέλοσπαντων εκεί που θέλω εγώ να καταλήξω είναι στο οτι η ιδέα οτι οι καλλιτέχνες μας (η οι άνθρωποι των ΓΡΑΜΜΑΤΩΝ ασπούμε και όλοι αυτοί) είναι πάντα η απόλυτη μποεμ αλανικη απάντηση στο μικροαστιζμό, και η αριστερή ιντελιγκέντσια, είναι μουφάρα. Τέτοιες ρομάντισαιζντ εκδοχές δεν είναι αληθείς, και δε βοηθούν ιδιέταιρα πουθενά θαρρώ. Ο χάιντεγκερ παιδιά ήταν ναζί, και δε το μετάνιωσε ποτέ του. Ο βάγκνερ ήταν λίγο φασιστάκι. Ο στραβίνσκι ήσαν λίγο φασιστάκι και αστός. Ο κάραγιαν επίσης ναζί. Ο μπετόβεν κωλόπαιδο του κερατά. Ο μπάχ νυκοκυραίος. Ο λουίτζι νόνο κουμούνι. Ο τσαικόφσκυ παλιοπουσταριό. Ο μπουλέζ παλιοστρεηταριό. Ο αρτώ σχιζοφρενής και πρεζάκιας ταυτόχρονα. Ο ματίς τίγκα αστός. Ο σούμπερτ μικροαστός. Ο τουλούζ λωτρέκ νάνος. Ο σωκράτης φτωχομπινές. Ο ηράκλειτος φασιστάκι. Ο αριστοτέλης μισογύνης.
