Μετραει πολυ το που και πως εχεις μεγαλωσει.
Σκεφτομουν κατι αντιστροφο. Εζησα Αγγλια αρκετα χρονια, οπου σπουδασα και εργαστηκα, (μεγαλο/καθοριστικο κομματι της ενηλικης μου ζωης). Για τη γλωσσα δε το συζηταμε, ειναι κορυφαιος παραγοντας, την τελευταια διετια ειχα αρχισει να ονειρευομαι και στα αγγλικα.
Χωρα επισης στην οποια παιρνεις υπηκοοτητα (και δη απο αλλη ευρωπαικη χωρα) σχετικα ευκολα και γρηγορα.
Ποσο Αγγλιδα (θα) ημουν?
Συμπληρωματικος συλλογισμος. Εζησα Λονδινο, δηλαδη σε συγχρονη μητροπολη, με ποικιλια πολιτισμικων στοιχειων, περιβαλλον στο οποιο δεν νιωθεις ιδιαιτερα/ασχημα ξενος. Οχι οτι εισαι Αγγλος, αλλα βιωνοντας την παραλληλη υπαρξη τοσο διαφορετικων μικροκοσμων δεν νιωθεις πως η δικη σου ξενιλα ξεχωριζει. Και παλι, μη φανταστειτε κανενα ουτοπικο μιξ κοινοτητων, μιλαμε για συνυπαρξη ολων αυτων των στοιχειων. Ολοι εφεραν μεσα τους τους γονεις τους, τα εθιμα τους, την οποια κουλτουρα τους. Και εξακολουθουσαν να τη ζουν σε μια αλλη χωρα, στην οποια καποιοι καταφερναν να εχουν ισα δικαιωματα, καποιοι οχι και τοσο, καποιοι παντρευαν επιτυχημενα τα στοιχεια τους με την αγγλουρια (αυτο που θεωρουσαν αγγλουρια) καποιοι οχι σε τετοιο βαθμο.
Η επαρχια (και οσο πιο βορεια τοσο πιο εντονα) δεν ηταν η ιδια ιστορια. Εκει να πω την αληθεια μου, αισθανοσουν περισσοτερο τη διαφορετικοτητα.
