Αλλο ειπα εγω.
Την επιστροφη σε καποιο ενδοξο παρελθον / σε καποια αξιολογη στιγμη την βλεπω περισσοτερο σαν ενστικτωδη παρηγορητικη αντιδραση.
Αυτο οπως καταλαβαινεις προυποθετει μια αλφα κατανοηση της δυσμενους θεσης, ακα καραγκιοζης.
Οταν η θεαση γινεται μονιμη κατασταση, ειτε στο ενα ακρο (ειμαι κακομοιρης ) ειτε προς το αλλο (τα ξυνω αλλα εχω κ γαμω τους προγονους) στεριωνει το τελμα.
