Γενικά δεν είμαι υπερ των απολύσεων και του να χάνει ο κόσμος το ψωμάκι του (!), αλλά θα πω μια προσωπική εμπειρία, κι ας λέει ο Harbinger οτι δεν μετράει:
Πάω πριν μερικές μέρες στον δήμο της πόλης μου για να κανονίσω για ένα διήμερο live. Ασανσέρ για κάποιο λόγο κλειδωμένο, ανεβαίνω μεχρι τον τρίτο από τις σκάλες (οχι οτι μου επεσε ο κώλος, απλά έχει σημασία και φάση για την ιστορία), ρωτάω την γραμματέα που είναι η υπεύθυνη για τα πολιτιστικά. Μου λέει μετακόμισε δεν ξέρω που, ρώτα κάτω στην... γραμματεία. Κατεβαίνω, ρωτάω, μου λέει η τύπισσα και ακολουθεί ο εξής διάλογος:
- αχ δεν ξέρω θα σε γελάσω, αλλά νομίζω υπεύθυνος για τα πολιτιστκά πλέον είναι ο κύριος Μυλωνάς.
- Που θα τον βρω αυτόν;
- Χμ... δεν ξέρω...
σκάει τύπος του δήμου
- Α! να, (ρωτάει τον τύπο) ξέρεις που είναι το γραφείο του κυριου μυλωνά;
- Ποιός είναι αυτός;
... φεύγω, ρωτάω έναν τύπο που τον εχουν στην είσοδο σαν reception/πληροφορίες, μου λέει: εγώ δεν ξέρω τιποτα (!!!), ρώτα τα κορίτσια στο γραφείο του δημάρχου.

Πάω στο γραφείο του δημάρχου, μου κάνουν 2 κοπλιμέντα για τα ωραία μου μαλλιά κι ότι θελουν ίδια, μου δίνουν 2 τηλέφωνα να πάρω την υπεύθυνη για τα πολιτιστικά (αυτή που έψαχνα στην αρχή ντε!), τις ευχαριστώ αφού έδωσαν τέλος στο βασανιστήριο και βγαίνω έξω. Καλώ από το κινητό μου, και τα 2 τηλέφωνα ανενεργά.

Τα συμπεράσματα δικά σας, εγώ πάντως ένιωσα σαν τον Asterix στους 12 άθλους.