όντως καλύτερα που χωρίστηκαν τα θρεντ.
χωρίς να θέλω να κοντράρω απόψεις όπως του reject και του nikolasfluxus (που δεν το έθεσαν χοντροκομένα), με έχει κουράσει λίγο η διάχυτη ξενέρα των απανταχού πανκηδων με την υποτιθέμενη στροφή/εμπορικότητα του crust, την οποία όπως είπα πριν θεωρώ υπερβολική. όχι ότι δεν ισχύει σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά το ψειρίζει αρκετά το θέμα.
δηλαδή οκ, σιγά τη δημοσιότητα των tragedy ή των from ashes rise ή οποιωνδήποτε (ενάντια και σε τέτοιες μπάντες στρέφεται η κριτική). παίζουν με 100 άτομα παραπάνω στα λάηβ, δεν τους βάζουν και στο ροκγουεηβ. ούτε ανακάλυψαν τώρα οι μεγάλες εταιρίες του σκληρού ήχου το κραστ, η ρηλαπς βγάζει κραστ δίσκους απ' τις αρχές του '90 ακόμα (πχ disrupt, destroy, phobia) - southern lord δεν με νοιάζει, δεν την παρακολουθώ. όσον αφορά το γυάλισμα στην παραγωγή ή το ροκσταριλίκι, γενικά την τάση προς την άμβλυνση της επικινδυνότητας, αυτό είναι μια αντίφαση που διαπερνάει όλη την ιστορία του πανκ/χαρντκορ. ούτε εγώ γουστάρω, αλλά ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι που είδαν ψωμί και μπήκαν είναι οι disfear (για παράδειγμα...)
πάντως, όσον αφορά το μουσικό και το υφολογικό κομμάτι, διαφωνώ reject. ακόμα και το πρώιμο crust ποτέ δεν ήταν σκέτο μπαχαλο όπως το σουηδικό d-beat (εκτός από μερικές χαοτικές περιπτώσεις, κυρίως στην αγγλία), είχε πειραματισμό και άνοιγμα σε άλλες φάσεις. όπως επίσης το επικό/γκράντε/αποκαλυπτικό/holyterror συναίσθημα δεν ήταν εφεύρεση του νεο-κραστ ή των catharsis, ήταν εκεί και στις πρώτες αγγλικές και αμερικάνικες μπάντες.
οι δύο περιπτώσεις που τα συμπυκνώνουν αυτά είναι για μένα οι amebix και οι nausea. και οι δύο είχαν ως βάση το d-beat μπάχαλο των discharge, αλλά αυτοί άνοιξαν τον δρόμο στον πειραματισμό που "καταλογίζετε" ότι υπερβάλλουν οι νεο-κραστ μπάντες. οι amebix πήραν πάρα πολλά από το βρώμικο και πανκίζον nwobhm των venom, των girlschool και των tank (κυρίως, μιας και ήταν οι πιο σκοτεινοί), ενώ παράλληλα ανοίγονταν στην industrial/apocalyptic ατμόσφαιρα των killing joke (σε κάποια σημεία πολύ τρανταχτά μάλιστα). εξίσου και οι nausea, είναι πασιφανές ότι πέρα από την crossover μεταλλική παράδοση της νέας υόρκης που κληρονόμησαν, είχαν ακούσει πολύ no-wave (και μερικά κιθαριστικά τους μέρη στο LP είναι αρκετά στριφνά και περίεργα) και σίγουρα είχαν ακούσει το πρώτο melvins (και ίσως τους άρεσε το πρώτο big black).
και μεταλλικότητα, και μελωδικότητα, και apocalyptic/δυστοπική/larger-than-life θεματολογία (στίχοι που φέρνουν στο μυαλό 100% catharsis), και αργά ή μέλοου μέρη, και μεγάλες σε διάρκεια συνθέσεις (5-6 λεπτά) και απ' όλα τα "μολυντικά" (με την καλή την έννοια).
δυο παραδείγματα από κάθε μπάντα:
amebix - the darkest hour
amebix - winter
nausea - cybergod
nausea - techn.no.logic.kill.
τελοσπάντων, το θέμα δεν είναι αυτοί οι δύο (απλά είναι δυο πολύ μεγάλα κολλήματά μου). το θέμα είναι ότι κατά τη γνώμη το crust ήταν απ' τα καλύτερα πράματα που συνέβησαν στο πανκ μετά το '80. κι αυτό γιατί: άρχισε να ανοίγεται μουσικά και να ψιλο-πειραματίζεται χωρίς να γίνεται ακαδημαϊκό ή "φιλοσοφημένο" (όπως π.χ. το post-hardcore που το κούρασε λίγο ή το no-wave που ξέφυγε εντελώς), άρχισε να κάνει ενέσεις συναισθήματος και μελωδίας στο ορμητικό πανκ ύφος (χωρίς να γίνεται μελοδραματικό ή gothic όπως κατέληξαν post-punk και new-wave) και κατάφερε σε γενικές γραμμές να μείνει αμόλυντο από την ska-punk και καγκουρο-χαρντκορ λαίλαπα των 90ς.
τελοσπάντων, για το τέλος, και για να μη μας πούνε και φλώρους, παρτε λίγο πανικό με μέηντεν εισαγωγή
edit: σημείωση - στην κιθάρα και τα φωνητικά των electro hippies ήταν ο jeff walker των carcass =)
