crust (& d-beat)

[dreamweapon]

τι το θέλετε το crust; αφού υπάρχουν οι darkthrone! χαχεχαχ

πέρα απ' την πλάκα όμως (ΤΡΟΜΕΡΗ ΠΛΑΚΑ Ε), μιας και ενδιαφέρθηκε ο θρεντ σταρτερ, είχα όρεξη για μεγάλο ποστ με πολλά ονόματα και λίστες.

επιγραμματικά οι ρίζες/συνάφειες του αγγλικού crust μπορούν να βρεθούν στον τραχύ μεταλλικό ήχο κάποιων UK82 συγκροτημάτων (exploited, discharge, gbh), σε μερικές πολύ επιδραστικές αγγλικές hc punk μπάντες όπως οι disorder, οι chaos uk και οι varukers, και την τ(ρ)αχύτητα του πρώιμου σουηδικού d-beat (anti-cimex, mob 47, totalitar). μπολιασμένες από την ευρύτατη αναρχο-πανκ κουλτούρα της βρετανικής σκηνής αλλά και τη διαχυτη σαπίλα των σκληρά θατσερικών mid-80s, κάνουν τον ήχο και το στίχο πιο οξύ αλλά και πολύ πιο σκοτεινό και απαισιόδοξο. αυτό είναι και το αίσθημα που σου δίνεται απ' το πρώτο άκουσμα ούτως ή άλλως.
κάποιοι must 80ς βρετανικοί crust δίσκοι είναι οι εξής:

amebix - arise! (1985)
antisect - in darkness there is no choice (1983)
hellbastard - heading for internal darkness (1988 )
extreme noise terror - a holocaust in your head (1988 )
doom - war crimes / inhuman beings (1988 )

τρεις επίσης επιδραστικοί δίσκοι εκείνης της εποχής (αν και σίγουρα δε μιλάμε ξεκάθαρα για crust) από άλλα μέρη της γής ήταν οι:

rattus - wc rajahtaa (1982, φινλανδία)
crucifix - dehumanization (1983, ηπα)
ratos de porao - crucificados pelo sistema (1984, βραζιλία)

απ' τις αρχές του '90 και μετά, το crust αρχίζει να ανθίζει στις ηπα. δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι από τα προηγούμενα χρόνια αντίστοιχη άνθιση στις αμερικάνικες πόλεις γνώριζε το καταληψιακό κίνημα, το DIY και η λογική της τοπικής ανεξάρτητης σκηνής. όλα αυτά είχαν μεγάλη επίδραση στο αμερικάνικο κραστ, το οποίο παρέμενε πολιτικοποιημένο (περισσότερο ακόμα και απ' το αγγλικό), παρέμενε τραχύ & σκοτεινό, αλλά α) εδραζόταν σε πλέον τοπικές σκηνές/εταιρίες και β) γινόταν όλο και πιο πλούσιο μουσικά. έτσι απ' τη μία υπήρχαν τοπικές ανεξάρτητες που επέκτειναν πολύ τον ήχο (π.χ. prank, crimethinc και φυσικά profane extistence), ενώ απ' την άλλη μουσικά κάποιες μπάντες ανοίγονταν στο powerviolence (π.χ. man is the bastard, dropdead, capitalist casualties), άλλες στο sludge (όπως οι νότιοι his hero is gone και damad), ενώ άλλες είχαν πιο "ποστ"/πειραματικούς προβληματισμούς και ξέφευγαν απ' τις ρίζες του crust punk (οι catharsis είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα).
λόγω αυτού του μουσικού πλούτου, κάποιοι από τους παρακάτω αμερικάνικους δίσκους ίσως να μη θεωρούνται απόλυτα ταυτισμένοι με τον crust ήχο, αλλά δεν πειράζει, γιατί είναι εξαιρετικοί όλοι:

nausea - extinction (1990)
antischism - still life (1991)
disrupt - refuse planet (1991)
destroy! - necropolis (1994)
aus rotten - the system works for them (1996)
civil disobedience - invention, extinction (1996)
his hero is gone - fifteen counts of arson (1996)
damad - rise and fall (1997)
catharsis - samsara (1997)

ένας επίσης εξαιρετος δίσκος είναι ο εξής:

extinction of mankind - baptised in shit (1995)

ο οποίος είναι κατ' εμέ το μοναδικό πραγματικά αξιόλογο πράμα από τα 90ς βρετανικά κραστ τεκτενόμενα. βέβαια, κυκλοφόρησε από την γερμανική skuld (η οποία είχε βγάλει χειμερια ναρκη πριν μερικά χρόνια, ασχετο), ενώ το επόμενο lp τους το έβγαλαν απ' την profane existence, όπου και άνηκαν από πάντα στην ουσία!
μπορούν να ειπωθούν πολλά ακόμα, και έχουν μείνει σημαντικές μπάντες απ' έξω, αλλά παραθέτω και ένα τοπ-5(+1) δίσκων των τελευταίων χρόνων που θεωρώ ότι το κρατάνε ψηλά και αξίζουν:

tragedy - vengeance (2002)
behind enemy lines - know your enemy (2002)
caustic christ - can't relate (2003)
iskra - iskra (2004)
mouth sewn shut - doomed future today (2007)
nux vomica - asleep in the ashes (2009)


υγ. το ελληνικό κραστ δεν έχει και πάρα πολλές αξιόλογες μπάντες είναι η αλήθεια. από τις πιο πρόσφατες, το sarabante μου φαίνεται καλή προσπάθεια, και οι dyspnea νομίζω ξεχωρίζουν προς το παρόν.

(άμα θέλετε να χωθείτε σε φάση underground download mayhem!!!!! γκουγκλάρετε τα μπλογκς crust-demos και crustcracker, θα βρείτε πολύ πράμα)

[12 stars circle your brow]

θενκς λατρευτέ, θα κάτσω να ψιλολιώσω αυτή τη βδομάδα

[dreamweapon]

α, μια παράλειψή μου που έχει σχετικό ενδιαφέρον είναι πως ένας απ' τους πρώτους αμερικάνικους crust δίσκους είναι το pain of mind (1987 στην alchemy records - hcpunk εταιρία η οποία παρεμπιπτόντως κυκλοφόρησε το ντεμπούτο των melvins!) των neurosis. προφανώς οι φίλοι της μπάντας είναι γνώριμοι με το ότι είχε χαρντκορ παρελθόν. ε λοιπόν δεν είχε "απλά ένα χαρντκορ παρελθόν", ήταν μέσα στις πρώτες αμερικάνικες μπάντες (και ίσως η πρώτη στη δυτική ακτή) που στα μέσα του '80 άρχισαν να χρωματίζουν το αγγλικό/σουηδικό d-beat με τις μεταλλικές πινελιές του bay-area κανβά και να φτιάχνουν τον κλασικό us crust ήχο.

[Leech]

Ισοπεδωτικό ποστ ντρημγουέπον, περιμένουμε και αντίστοιχη τοποθέτηση πάνκη για σφαιρικότερη εικόνα, btw όλα αυτά εδώ και χρόνια τα έλεγα απλά hardcore punk, ο όρος crust από πότε υπάρχει; Ή τουλάχιστον από πότε έγινε "συγκεκριμένος"; Εγώ τον πρωτοάκουσα όταν ανακάλυψα τους Disfear πάντως.

Σε μια πιο ontopic νότα, ο δίσκος των Sarabante είναι όντως τρομερός και λιώνει σε καθημερινή βάση και θα αγοραστεί σε πρώτη ευκαιρία.

[12 stars circle your brow]

offtopic, τελευταίο το υπόσχομαι. δεν ξέρω για τους Nausea τι ψάρια πιάνουν (ακόμα), αλλά το κομμάτι "Nausea" των Μasakari σκίζει καρδιές στα δυο.

[dreamweapon]

btw όλα αυτά εδώ και χρόνια τα έλεγα απλά hardcore punk, ο όρος crust από πότε υπάρχει; Ή τουλάχιστον από πότε έγινε "συγκεκριμένος";

δηλαδή το πρώτο ντέμο των hellbastard το 1986. τα βασικά χαρακτηριστικά του ήχου υπήρχαν από παλιότερες μπάντες (βλ. παραπάνω), αλλά δε το έλεγε κανείς crust. απ' όσο ξέρω, ο όρος βγήκε απ' το πώς αντανακλούσε το lifestyle των συγκροτημάτων στον ήχο τους: κυριολεκτικά crusty σημαίνει άπλυτος, βρωμιάρης, χύμα, ρετάλι, παρτάλι κλπ. στην αγγλία του '80 το χρησιμοποιούσανε κυρίως για να περιγράψουν τους εξαθλιωμένους άστεγους και τα φρικιά που μένανε στο δρόμο ή στις καταλήψεις. όπως είναι λογικό (?) όλα αυτά ασκούσανε μια παρακμιακή γοητεία στους αναρχοπανκς, οπότε το 'καναν τιμή τους και καμάρι τους (και σε πολλές περιπτώσεις το προσποιούνταν, εξ' ού και ο επιμελώς ατημέλητος πληθωρικός ρουχισμός). στο ντεμο αυτό πχ, οι hellbastard καυχιούνται πώς και τα 9 κομμάτια τα ηχογράφησαν μέσα σε 6 ώρες όλες κι όλες. μαγκιά τους βέβαια, τα κομμάτια βαράνε στο ψαχνό.

[Skalani Caveman]

Spoiler

τι το θέλετε το crust; αφού υπάρχουν οι darkthrone! χαχεχαχ

πέρα απ' την πλάκα όμως (ΤΡΟΜΕΡΗ ΠΛΑΚΑ Ε), μιας και ενδιαφέρθηκε ο θρεντ σταρτερ, είχα όρεξη για μεγάλο ποστ με πολλά ονόματα και λίστες.

επιγραμματικά οι ρίζες/συνάφειες του αγγλικού crust μπορούν να βρεθούν στον τραχύ μεταλλικό ήχο κάποιων UK82 συγκροτημάτων (exploited, discharge, gbh), σε μερικές πολύ επιδραστικές αγγλικές hc punk μπάντες όπως οι disorder, οι chaos uk και οι varukers, και την τ(ρ)αχύτητα του πρώιμου σουηδικού d-beat (anti-cimex, mob 47, totalitar). μπολιασμένες από την ευρύτατη αναρχο-πανκ κουλτούρα της βρετανικής σκηνής αλλά και τη διαχυτη σαπίλα των σκληρά θατσερικών mid-80s, κάνουν τον ήχο και το στίχο πιο οξύ αλλά και πολύ πιο σκοτεινό και απαισιόδοξο. αυτό είναι και το αίσθημα που σου δίνεται απ' το πρώτο άκουσμα ούτως ή άλλως.
κάποιοι must 80ς βρετανικοί crust δίσκοι είναι οι εξής:

amebix - arise! (1985)
antisect - in darkness there is no choice (1983)
hellbastard - heading for internal darkness (1988 )
extreme noise terror - a holocaust in your head (1988 )
doom - war crimes / inhuman beings (1988 )

τρεις επίσης επιδραστικοί δίσκοι εκείνης της εποχής (αν και σίγουρα δε μιλάμε ξεκάθαρα για crust) από άλλα μέρη της γής ήταν οι:

rattus - wc rajahtaa (1982, φινλανδία)
crucifix - dehumanization (1983, ηπα)
ratos de porao - crucificados pelo sistema (1984, βραζιλία)

απ' τις αρχές του '90 και μετά, το crust αρχίζει να ανθίζει στις ηπα. δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι από τα προηγούμενα χρόνια αντίστοιχη άνθιση στις αμερικάνικες πόλεις γνώριζε το καταληψιακό κίνημα, το DIY και η λογική της τοπικής ανεξάρτητης σκηνής. όλα αυτά είχαν μεγάλη επίδραση στο αμερικάνικο κραστ, το οποίο παρέμενε πολιτικοποιημένο (περισσότερο ακόμα και απ' το αγγλικό), παρέμενε τραχύ & σκοτεινό, αλλά α) εδραζόταν σε πλέον τοπικές σκηνές/εταιρίες και β) γινόταν όλο και πιο πλούσιο μουσικά. έτσι απ' τη μία υπήρχαν τοπικές ανεξάρτητες που επέκτειναν πολύ τον ήχο (π.χ. prank, crimethinc και φυσικά profane extistence), ενώ απ' την άλλη μουσικά κάποιες μπάντες ανοίγονταν στο powerviolence (π.χ. man is the bastard, dropdead, capitalist casualties), άλλες στο sludge (όπως οι νότιοι his hero is gone και damad), ενώ άλλες είχαν πιο "ποστ"/πειραματικούς προβληματισμούς και ξέφευγαν απ' τις ρίζες του crust punk (οι catharsis είναι το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα).
λόγω αυτού του μουσικού πλούτου, κάποιοι από τους παρακάτω αμερικάνικους δίσκους ίσως να μη θεωρούνται απόλυτα ταυτισμένοι με τον crust ήχο, αλλά δεν πειράζει, γιατί είναι εξαιρετικοί όλοι:

nausea - extinction (1990)
antischism - still life (1991)
disrupt - refuse planet (1991)
destroy! - necropolis (1994)
aus rotten - the system works for them (1996)
civil disobedience - invention, extinction (1996)
his hero is gone - fifteen counts of arson (1996)
damad - rise and fall (1997)
catharsis - samsara (1997)

ένας επίσης εξαιρετος δίσκος είναι ο εξής:

extinction of mankind - baptised in shit (1995)

ο οποίος είναι κατ' εμέ το μοναδικό πραγματικά αξιόλογο πράμα από τα 90ς βρετανικά κραστ τεκτενόμενα. βέβαια, κυκλοφόρησε από την γερμανική skuld (η οποία είχε βγάλει χειμερια ναρκη πριν μερικά χρόνια, ασχετο), ενώ το επόμενο lp τους το έβγαλαν απ' την profane existence, όπου και άνηκαν από πάντα στην ουσία!
μπορούν να ειπωθούν πολλά ακόμα, και έχουν μείνει σημαντικές μπάντες απ' έξω, αλλά παραθέτω και ένα τοπ-5(+1) δίσκων των τελευταίων χρόνων που θεωρώ ότι το κρατάνε ψηλά και αξίζουν:

tragedy - vengeance (2002)
behind enemy lines - know your enemy (2002)
caustic christ - can't relate (2003)
iskra - iskra (2004)
mouth sewn shut - doomed future today (2007)
nux vomica - asleep in the ashes (2009)


υγ. το ελληνικό κραστ δεν έχει και πάρα πολλές αξιόλογες μπάντες είναι η αλήθεια. από τις πιο πρόσφατες, το sarabante μου φαίνεται καλή προσπάθεια, και οι dyspnea νομίζω ξεχωρίζουν προς το παρόν.

(άμα θέλετε να χωθείτε σε φάση underground download mayhem!!!!! γκουγκλάρετε τα μπλογκς crust-demos και crustcracker, θα βρείτε πολύ πράμα)

Όλο αυτό το ποστ (ωραίο) και δεν αναφέρονται πουθενά οι Disfear που είναι μάλλον η πιο γνωστή και μάλλον η καλύτερη (μαζί με τους Tragedy) μπάντα για να ξεκινήσει ν'ακούει κανείς crust.
Άλλες μπάντες που αξίζει να τσεκάρει κανείς είναι οι Wolfpack/Wolfbrigade, οι Skitsystem, οι Fall Of Efrafa που είχε προτείνει ο πισταδόρος, οι Madame Germen και οι Consume που είχε προτείνει ο πινατέρο και οι Morne που είχε προτείνει ο Ghoul. Και οι Human Waste.
Από εγχώρια πράγματα Επιθανάτιος Ρόγχος αλλά είναι λίγο φλου και Greet The Dead που ψιλογαμούσαν σαραμπάντες αλλά πρέπει να το κλείσανε το μαγαζί, δυστυχώς γιατί τα τελευταία κομμάτια που γράψανε ήτανε τρομερά.

[Ra Pariah]

Πώς ξέχασα να αναφέρω Wolfbrigade; Έχω παίξει και σε μαγαζί! Τρελή μπαντάρα με έκρηξη, εναλλαγές και αρκετά καλό ήχο.

Γηπεδικός όλεθρος:

[Enjoy_CruD]

Ντιμπιτ-κραστ, παλιακο-χαρντκοροπανκικο κινιμα "στρατευμενης" αναρχικομουσικης εκφρασης, με παλαιοτατες αντιεμπορικες τιγκα πολιτικοποιημενες αναφορες/θεσεις (οπως αναλυτικα αναφερει ο διαβασμενος dreamweapon), το οποιο πηρε επισης το δρομο του μεινστρημ μεσα στα χρονια, φτανοντας στο σημερα. Η Southern Lord κανει τη στροφη επειδη απλα πουλαει, τυχαιο? μπα.... και μαλλον θα δουμε πολλες τετοιες στροφες ακομα....(Οποιος ειχε δει Tragedy στο Παραρτημα στη Πατρα το 2001 με τους αλλους 30 (οχι δεν ημουνα) και τους ιδιους παλι προπερσυ στο πολυτεχνειο, καταλαβαινει τι λεω.)
Παντως γενικα, το ρεμναντσ γαμαει, δλδ μετα τους "παλαιους" Επιθανατιους, ειναι οτι καλυτερο παιζει απο μελωδικο-ντιμπιτ στο ελλαντα, και παραγωγικα και παιχτικα. Αναμεικτα συναισθηματα ακουγοντας τους ελληνικους στοιχους στο "Πνιγμενοι στη σιωπη", καλογυαλισμενη παραγωγικα αλητεια meets κατσαπανκ λυρικες γραφικοτητες, εντουτοις γαμει.

[Kaserinos]

Τιμιο ποστ απο dreamweapon. Εύγε.
Απο παλια να αναφερουμε επισης τα εξης:

Axegrinder - Rise of the Serpent Men (1989)
[Οι Amebix των φτωχων? Μπα..]

Deviated Instinct - Welcome to the Orgy (2006) [Compilation]
[Οι Amebix καναν την αρχη με το Arise! και αυτοι μαζι με Axegrinder και Hellbastard το πηγαν παραπερα.]

Sacrilege - Behind the Realms of Madness (1985)
[Απο UK και αυτοι, αρκουντως χωσιματικοι.]


Και απο μεταγενεστερα:

Hellshock - Shadows of the Afterworld (2005)
[Ανετα αυτο το αλμπουμ θα μπορουσε να ειχε βγει στα '80s. Πρωην μελη απο Remains of the Day, From Ashes Rise, Atrocious Madness..]

From Ashes Rise - Nightmares (2003)
[Πασιγνωστο αριστουργημα με αρκετη ποικιλια μεσα του.]

9 Shocks Terror - Zen and the Art of Beating Your Ass (1999)

Remains Of The Day - An Underlying Frequency (2001)
[αυτοι οι τυποι δημιουργησαν επειτα τους, αγαπημενους σε Πανκη και Μαριλλιον, The Estranged.]

Deathreat - The Severing of the Last Barred Window (2000) [Διαλυθηκαν μεν οι His Hero Is Gone, αλλα το πνευμα τους συνεχιζει μεσω αυτων. Κατι μεταξυ Crust punk και D-Beat.]

Αυτα θυμαμαι ως ωρας.
Σχετικα με τον ηχο του crust ολα (μερικα καπως περισσοτερο), αν και τα παλαιοτερα ταυτιζονται πληρως.

Πειτε και αλλα.

Προτεινω να γινει ξεχωριστο θρεντ για να μην φευγουμε τοσο off-topic.

[Krux]

εγώ στη φάση που λέτε έχω ακούσει 2 πράγματα. το ένα είναι amebix και το άλλο είναι atavistic. και επειδή οι 2οι δεν αναφέρθηκαν πουθενά, είπα να συνεισφέρω τα 2 μου σεντς.

Atavistic - Equilibrium EP (1987)
Atavistic - Life during wartime EP (1987)
Atavistic - Vanishing point LP (1990)

[Phantom Duck]

Hellshock - Shadows of the Afterworld (2005)
[Ανετα αυτο το αλμπουμ θα μπορουσε να ειχε βγει στα '80s. Πρωην μελη απο Remains of the Day, From Ashes Rise, Atrocious Madness..]

From Ashes Rise - Nightmares (2003)
[Πασιγνωστο αριστουργημα με αρκετη ποικιλια μεσα του.]

το hellshock είναι ανείπωτη βία και κρίμα που υπάρχει μόνο σε βινύλιο, με αποτέλεσμα να ακούω μόνο ένα μουντό ριπ.

το from ashes rise μάλλον το αγαπημένο μου crust δισκίο.

και το πρώτο cursed εξαιρετικό, δυστυχώς τα επόμενα δε μου είπαν πολλά εκτός από το καλύτερο intro που έχει γραφτεί ποτέ στο ΙΙ.

[nikolasfluxus]

σε γενικές γραμμές,νομίζω οτι όταν το crust ξεφέυγει από τις πανκ ρίζες του,γυαλίζεται και προσπαθεί να γίνει μοντέρνο(η απλά είναι),ξεφέυγει κι απ'αυτό που έχω το μυαλό μου για αυτή τη μουσική.
προσωπικά τέτοιες προσπάθειες με πιο μελωδικό ήχο και ευρύτερες επιρροές με αφήνουν παγερά αδιάφορο(όπως και οι δημοφιλέστατοι tragedy βέβαια).

ίσως φταίει οτι ακούω τους sarabante μετά από ένα κολασμένο διήμερο με desperat και mob47,οπότε είναι αναπόφευκτο να μη μου πουν τίποτα απολύτως

[Keeper Of The Seventh Son]

o flouksos na mi diavasei auto to post

ap ta kalitera neokrast autou tou mataiou kosmou (isws k to kalitero gia mena meta tous tragedy)

Muga - Muga (2001)



episis oi ambulance k auto tous:

[dreamweapon]

νιώθω συγκινημένος από την εξέλιξη του θρεντ.

μερικά σχόλια στα παραπάνω.

όπως σωστά υποννοήθηκε απ' την αναφορά σε disfear, skitsystem και wolfbrigade παραλήφθηκε απ' την πρώτη σελίδα η επέκταση στα της σουηδικής d-beat σκηνής. ο λόγος που προτιμήθηκε η αγγλική και αμερικάνικη όσον αφορά την ανάλυση του ήχου, δεν είναι ότι οι σουηδοί δεν κυκλοφόρησαν αριστουργήματα (θα αναφερθώ σε μερικά παρακάτω). υπάρχουν όμως μερικές διαφορές (μιας και φαίνεται να υπάρχει όρεξη για κουβέντα) : το πρώιμο αγγλικό κραστ με το σουηδικό ντη-μπητ είναι κοντά μεταξυ τους στις αρχές του '80 - τόσο στο επίπεδο πολιτικοποίησης, όσο και στο lifestyle, την ταχύτητα και την φασαρία. οι δύο βασικές τους διαφορές όμως κατά τη γνώμη μου είναι αφενός στην ατμόσφαιρα και αφετέρου στο πώς επικοινωνούν με την ως τότε hcpunk παράδοση.

για την ατμόσφαιρα τα είπα πάνω κάτω στο πρώτο ποστ, σχεδόν κανείς απ' τους σουηδούς δε μπορεί να πλησιάσει την βάρβαρη μανιοκαταθλιπτική φύση των antisect ή των doom ή αργότερα των αμερικάνων. ίσα-ίσα, απ' τα μέσα-τέλη του '90 και μετά είτε μένουν στάσιμοι (αν και πορωτικά μονολιθικοί, βλέπε mob 47) είτε αποκτούν μια πιο "σταρ" (σε πολλά εισαγωγικά ε) νοοτροπία όπως οι disfear, που αρχίζουν να αμβλύνουν την σκοτεινή πτυχή του κραστ φέρνοντάς την σε πιο γυαλισμένα και εμπορικά μονοπάτια. την ώρα που στην αμερική βγαίνουν δίσκοι εξαιρετικά ζόρικοι και σκοτεινοί όπως των his hero is gone, των damad και των catharsis. καθόλου παράξενο που αυτή η πλευρά της εξέλιξης του σουηδικού d-beat έγινε τόσο της μόδας σε όλο τον κόσμο με άπειρους ψευτο-καφρο-κραστ μιμητές (εδώ στην ελλάδα ειδικά, τους χορτάσαμε και με το παραπάνω).
φυσικά και υπάρχουν εκλάμψεις στη σουηδική σκηνή του '90 με τεράστιες μπάντες όπως οι skitsystem που αναφέρθηκαν και, κυρίως, οι driller killer. όπως επίσης απ' τις αρχές του '80 δρουν σπουδαίες (και λίγο υποτιμημένες) μπάντες όπως οι moderat likvidation, οι shitlickers και οι θεοί asocial.

όσον αφορά τον ήχο απ' την άλλη, προφανώς το ορόσημο για όλες αυτές τις μπάντες (αγγλικές και σουηδικές) είναι οι discharge. ενώ οι περισσότεροι άγγλοι έχτιζαν πάνω στην discharge βάση παίρνοντας στοιχεία από παράλληλες εξελίξεις του σκληρού ήχου στην βρετανία (πχ το grindcore των napalm death και το heavy metal των venom/motorhead) δίνοντας τόσο διαφορετικές φάσεις όπως το crust/grind των deviated instinct, extreme noise terror και sore throat ή την πειραγμένη μπασσαριστή χεβυμεταλιά αρκετών άλλων, η οποία σε κάποια σημεία σχεδόν να θυμίζει hellhammer/bathory!), στη σουηδία οι anti-cimex, mob 47, totalitar κλπ μάλλον είχαν πορωθεί περισσότερο με το παραδοσιακό αμερικάνικο χαρντκορ, κάτι που παρήγαγε μεν μερικά απ' τα πιο τσιτωμένα και ψυχωμένα 80ς χαρντκορ δισκάκια, αλλά δεν πλησίασε για μένα τον μουσικό πλούτο και το συναίσθημα της αγγλικής και αμερικάνικης σκηνής 80ς/90ς.

θα άξιζε αναφορά και στο λατινο κραστ αλλά υπάρχει πλήρες θρεντ στο music discussion.