η αύξηση της εγκληματικότητας οφείλεται στην εξαθλίωση, όχι στη μετανάστευση. αυτά γιατί τα συγχέουμε πάντα;
εν πάσει περιπτώσει κατ' αρχάς μπορούμε να δούμε το μεταναστευτικό από την πλευρά της ελλάδας και από την πλευρά την παγκόσμια (γιατί πρόκειται εξ' ορισμού για διεθνές πρόβλημα)
Ας ξεκινήσω από το global του ζητήματος, αν θέλετε το οικονομικό και ιστορικό πλαίσιο στο οποίο γίνεται η συζήτηση:
από τη μία λοιπόν εδώ εμείς σα χώρα υποδοχής πρέπει να καταλάβουμε ότι το συμφέρον μας είναι μαζί με τους μετανάστες και όχι απέναντί τους. αν μη τι άλλο οι άνθρωποι αυτοί δεν ήρθαν εδώ για διακοπές, ήρθαν γιατί τους πυροβολάν στο Νταρφούρ ή στιβάζονται ο ένας πάνω στον άλλο στο Μπαγκλαντές. Οπότε όσα πλοία και να βυθίσεις, όσες εκατοντάδες χιλιάδες και να απελάσεις, όσους και να κλείσεις στα στρατόπε... ε-με-συγχωρείτε κέντρα υποδοχής, το κύμα της εισροής δε θα πάψει να ισχύει όσο υπάρχει τόσο μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο βιοτικό επίπεδο του δυτικού κόσμου και αυτό της αφρικής και της ασίας. εμείς εδώ ζούμε στην ευμάρεια, ευρωπαίοι με τις πολυεθνικές μας και τρώμε φτηνή μπανάνα τσικίτα και ζούμε μία κοινωνία υπερκατανάλωσης. Επειδή δεν πρόκειται να αλλάξουμε βιολί τώρα στα κοντά και να πούμε σ' αυτές τις χώρες "είστε ελεύθεροι τώρα, η οικονομική κατοχή τελείωσε, οι πολυεθνικές φεύγουν, αποσύρουμε τα καθεστώτα-μαριονέτες, δε σας πουλάμε πια τους ρύπους μας, βγάλτε τα πέρα μόνοι σας", δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι οι άνθρωποι θα ζηλεύουν τη χαώδη διαφορά βιοτικού επιπέδου. Μια διαφορά χτισμένη πάνω στις πλάτες τους και πληρωμένη με αίμα από εμφυλίους που ενορχηστρώνονται στο όνομά μας. Το να έρθουν εδώ είναι θέμα επιβίωσης για αυτούς. Επομένως όσους κι αν απελάσουμε, αυτοί θα'ρχονται.
Θα μιλήσω τώρα για το τοπικό, με μία διάσταση κοινωνική-ταξική αν θέλετε
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι άνθρωποι που έρχονται είναι αδέρφια μας, πέρα από το χίππικο ανθρωπιστικό του ζητήματος. Άσχετα αν μόνο και μόνο αυτό θα ήταν ικανοποιητική δικαιολογία. Μία χώρα με πληθυσμό που γηράσκει έχει ανάγκη από νέους. Μία χώρα με μία εργατική τάξη αδύναμη και μαλθακή έχει ανάγκη από άτομα που θα στελεχώσουν την παραγωγική διαδικασία. Κυρίως όμως είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουν δείξει τη θέληση να αλλάξουν τη ζωή τους προς το καλύτερο και έχουν δείξει απίστευτη ικανότητα να αγωνίζονται για αυτήν την καλυτέρευση της ζωής τους. Φανταστείτε ότι κάποιοι περάσανε από δικτατορίες του Πακιστάν για να έρθουν εδώ πέρα, ή απλά είναι από το Ζαϊρ και παρόλα αυτά τα κατάφεραν και βρίσκονται στην Ευρώπη. Και δεν είναι άτομα που έρχονται να μας φάνε τα Πράντα παπούτσια μας και να μας κλέψουν τις κατασκευαστικές μας, είναι στην πλειοψηφία τους εργάτες. Δεν είναι λούμπεν προλετάριοι που νομίζουν ότι επειδή παίρνουν 1200 ευρώ από τη δουλίτσα τους σε κάάάποια φάση μπορεί κάάάτι να γίνει και να πιάσουν την καλή, ονειρευόμενοι να ανέβουν ένα σκαλοπατάκι κοινωνικό. Είναι ξεκάθαροι προλετάριοι, της γης οι κολασμένοι οι περισσότεροι από αυτούς. Είναι άνθρωποι που βλέποντας το πόσο καλύτερα ζούμε εδώ, είναι διατεθιμένοι να γίνουν ένα μέρος της ζωής μας. Αρκεί να τους φερόμαστε με ισότητα, αρκεί να τους δούμε ως αδέρφια και όχι ως παρίες. Γιατί εγώ περισσότερο αδερφός είμαι με το μαροκινό ντελιβερά παρά με τον Μπόμπολα, τον Πρωτόπαππα και τη Μαριάννα Λάτση. Και αυτός είναι που θα με βοηθήσει στη διεκδίκιση μίας καλύτερης κοινωνίας πολύ περισσότερο από τον κομματόσκυλο πασόκο ή τον χαωμένο/φαντασμένο νεοδημοκράτη μεσοαστό και άνω.
tl;dr
δεν πρόκειται ποτέ να ανακόψουμε το ρεύμα της μετανάστευσης προς τα εμάς, γιατί απλά αυτοί έρχονται μην έχοντας τίποτα να χάσουν, αφού πάμε εμείς εκεί και τους γαμάμε
με τους μετανάστες έχουμε περισσότερα να κερδίσουμε, γιατί είναι νέοι, παραγωγικοί και με διάθεση για να κυνηγήσουν μία ζωή καλύτερη
