Σταματήστε και οι δύο, δεν την παλεύω μία με αυτά που διαβάζω. Το Heaven Can Wait με την υπερθεϊκή αλλαγή το τρίλεπτο και το επακόλουθο γηπεδικό παροξυσμό του γουω-ω-ω; Δεν είμαστε καλά.
Άλλωστε είναι κοινώς αποδεκτό (ie έτσι λέω εγώ για να αυτοακυρωθώ επιτόπου) ότι το υποδεεστερό είναι το Deja Vu.
Πάντως, προσωπικά δεν μετράω την αριστουργηματικότητα ενός δίσκου με το πόσα φίλερς έχει. Το μετράω με την ένταση της κορυφής του και πόσο μεγάλη οροσειρά έχει. Δώσε μου τρία έβερεστ στον δίσκο και ας έχει και τρεις λόφους μέσα, χέστηκα.
