Δεν το έλεγα γι' αυτούς, η μη συμμετοχή του Satyr ειδικά είναι υπερ-χαρμόσυνο νέο, αλλά διατηρώ ακόμα αμφιβολίες για τις (μπλακ) μεταλ ανησυχίες μουσικών από ας πούμε (ελλείψει καλύτερου όρου) avant garde ή indie κύκλους. Ναι, ο Wesseltoft έκανε ωραία πράγματα και με Marhaug και με τον Yeh (αν είσαι της φάσης), ναι ο Kapstad είναι ωραίος ντράμερ (αν και προτιμώ των Gebhardt), αλλά δεν ξέρω κατά πόσο μπορούν να πιάσουν το feeling ενός black metal δίσκου, να ΝΙΩΣΟΥΝ τη φάση ρε παιδάκι μου. Δεν είναι μόνο οι μη μεταλ ανησυχίες μεταλ μουσικών που μερικές φορές δε λειτουργούν, και το αντίθετο συμβαίνει αρκετά συχνά. Φυσικά ο δίσκος μπορεί να σκιζει εναλλακτικές πραγματικότητες στα δυο στο τέλος, αλλά άμα δεν κάνουμε αυθαίρετες υποθέσεις με τι θα περάσουμε την ώρα μας;
Περί αργοπορίας, γουστάρω αμα αργεί επειδή δουλεύει, δε θα γουστάρω τόσο άμα μάθω ότι αργεί επειδή βαριέται να ασχοληθεί ξέρω γω.
