υπάρχουν σίγουρα ομοιότητες μεταξύ του indie "μηδενισμού" του παραπάνω κομματιού ή των sonic youth και του μπλακ μέταλ ρομαντισμού της επιστροφής στο shoegaze, ίσως σε αυτή τη κρυμμένη ομορφιά του παραμορφωμένου πριμάτου τρέμολο πίκινγκ. Βγάζει νόημα που είναι ο αγαπημένος σου δίσκος το nattens madrigal υποθέτω, αλλά είναι ένας αρκετά μονοδιάστατος δίσκος για το συναισθηματικό φάσμα του μπλακ μέταλ, δε πιάνει πολλά πράγματα, μόνο το ουρλιάζω και τρέχω στα βουνά σα τρελός, πολύ καλά ριφφ και μουσική και ταιριαστός ήχος αλλά μέχρι εκεί. Υπάρχει και πολύ πιο ενδιαφέρον μπλακ μέταλ αλλά νομίζω πρέπει να βγεις λίγο από το indie safe σου χώρο για να το εκτιμήσεις =P (δε το λέω υποτιμητικά αυτό, όλοι έχουμε κάποια όρια συνήθως σε αυτά που γουστάρουμε)
