6 μήνες μετά.
Βράδυ Ανάστασης, κατά τις 12μιση (τυχαίο?).
Παλεύω ήδη καμιά ώρα να κοιμηθώ, όταν ξαφνικά διαισθάνομαι την παρουσία πολλών δαιμόνων στο θεοσκότεινο δωμάτιο και νιώθω πλάσματα να σέρνονται κάτω απ'τα παπλώματα. Χέζομαι πάνω μου, αλλά έχοντας ξαναζήσει κάτι παρόμοιο, λέω στον εαυτό μου έλα χαλάρωσε, σπληπ παράλυσις είναι, τώρα θα σου κοπεί η ανάσα! Μην πανικοβληθείς! Να είσαι δυνατή! Κι όσο εγώ προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου πως δε συμβαίνει πραγματικά αυτό που ζω, δεκάδες χέρια μου ζουλάνε τα πόδια και τα χέρια και ανεβοκατεβαίνουν πάνω μου. Σύντομα πασχίζω να πάρω ανάσα και να φωνάξω τους από κάτω, αλλά μάταια. Κάπου εκεί μάλλον με παίρνει ο ύπνος γιατί βλέπω τον εαυτό μου να σέρνεται κάπως έξω στον διάδρομο και να πετάει πράγματα κάτω για να ακούσουν και να έρθουν να με βοηθήσουν. Καπάκια ξαναβρίσκομαι στο δωμάτιο, νιώθω το κεφάλι μου να κοντεύει να σπάσει και βλέπω τους τοίχους να διαστέλλονται και να συστέλλονται και να περιστρέφεται το δωμάτιο όλο και να συρικνώνεται και να μπαίνει στο κεφάλι μου μέσα και να σφαδάζω από τους πόνους και γενικά ένα τριπ πολύ επώδυνο και κακό. Κάποια φάση σταματάει, παίρνω μερικές ανάσες, δεν προλαβαίνω όμως να ηρεμήσω καλά καλά και ξανανιώθω και σκαρφαλώνουν πλάσματα κάτω απ'τα παπλώματα. Παλεύω πάλι να καλμάρω τον εαυτό μου όσο δε μπορώ να αναπνεύσω και ξαναβλέπω το όνειρο με τον διάδρομο, μόνο που αυτή τη φορά καταφέρνω και σηκώνομαι και πάω κάτω όπου βρίσκω έναν απ τους άλλους ξαπλωμένο σε ένα ντιβάνι. Ξαπλώνω δίπλα του χεσμένη τελείως κι ενώ αρχικά προσπαθεί να με ηρεμήσει κτλ, ξαφνικά μου πατάει κάτω τα χέρια με δύναμη, οπότε ξαναμεταφέρομαι πάνω στο δωμάτιο, με τους δαίμονες να με ζουλάνε παντού και να με πνίγουν. Κάπου εκεί ξανασκάει και το τριπάρισμα με τον πονοκέφαλο και το δωμάτιο να στριφογυρίζει και νιώθω πως θα εκραγεί το κεφάλι μου.
Δεν είμαι σίγουρη για την ακριβή σειρά των παραπάνω και πως ακριβώς τελείωσαν, αλλά κάποια στιγμή άνοιξα επιτέλους τα μάτια μου και κατέβηκα όντως κάτω.
Η όλη φάση πρέπει να κράτησε κάνα 40λεπτο και ήταν ΚΑΚΗ.
