Ωρα και για την δική μου ιστορία ξεφτίλας.
Αρχές Μαρτίου 2011, μια κλασσικη φοιτητοκουβέντα για το που θα παμε και τι θα κανουμε. Τελικά αποφασίζουμε ότι θα παμε στο μεταλλαδικο το παρακμιακο κανα 2ωρο και μετα στο τελευταιο σκυλαδικο της Φλωρινας. (Είχαμε παρέα μαζί, και ειμαι η μοναδικη που ακουω οτι ακουω στην παρέα, μου κανανε τεραστια χαρη)
Τ.Π για να μην μακρυγορώ, λεμε 9 η ώρα, εγω κλασσικα ξεκινω να πινω απο τις 7 για να με πιασει το πρωτο ποτο του μαγαζιου, πάει εννια, χτυπαει τηλεφωνο και με λενε ότι θα δουμε ταινία πρωτα. Εχοντας πιει ηδη ενα λιτρο κρασι της παρεας ημιγλυκοξεκιναω για το σπιτι του Αλέκου, φτανω, μπαινω μέσα και οοοοπ με καλωσοριζει με εναν φιλο του κι ενα σφηνακι τσιπουρο. Η ακρη του ματιου μου βλέπει το 2λιτρο τσιπουρο αποδιπλα, τα γονατα μου κόβονται γιατι ειναι ΣΠΙΤΙΚΟ και γαμαει. Ανοιγω ψυγειο, βλεπω χυμο ροδι και αρχιζω να γαβανίζομαι. Κοκτεηλ τσιπουρο ροδι στο χέρι μου, σε νεροποτηρο γεμάτο, με καλαμακι. Πινω 2 τέτοια, και 7 σφηνακια απο πανω ανα 10λεπτο. Χορευα βαλς το whiskey in the jar που επαιζε απο το πισί. Μεχρι εδω τα θυμάμαι όλα. Απο δω και περα που ξεκινανε τα καλα, μου τα αφηγηθηκαν την αλλη μερα τα παιδια, και πεθανα στα γέλια.
Οντας ντιπ ανιωθη πλεον, λενε να με πανε να ξερασω. Σε μια γκαρσονιερα λοιπον, απο το κρεβατι μεχρι το μπανιο, χτυπησα το κεφαλι μου 6 φορες. Σε κουφωματα μπανιου και στην λεκανη. Εγω να στεκομαι στα γονατα και με το κεφαλι στον θεο και να λεω "ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΞΕΡΑΣΩ" και οντως να ναι αληθεια γιατι δεν ξερναω ποτέ.
Με βαζουνε για υπνο (αφου τους ελεγα ιστοριες για τον πολεμο και για τον στρατο) και σε καποια φαση με βλεπουν τα παιδια να ξυπναω και να φωναζω με απογνωση "Μιχάααααααααααααλη...."
Ψαχνουν να βρουν ποιος μιχαλης με εχει σκαλωσει στο μυαλο και τελικα καταλαβαινουν οτι φωναζω τον Ζαμπιδη που επαιζε στην τηλεοραση. ΦΕΗΛ
Περναει η ωρα, θελουνε να με δωσουνε να πιω καφε σκετο με λεμονι για να ξεμεθυσω (πατέντες). Εγω να αρνουμαι πεισματικα να πιω, να κανω σαν τρελο μωρο που πεταει απο δω κι απο κει τις κρεμες του. Ερχεται λοιπον ο Αχιλλέας και μου λεει "μια γουλιτσα για τον Μαστέιν που σ'αγαπάει?"
Ετσι λοιπον τον ηπια και ολο τον καφε μονορουφι
Μετα μου ειπανε οτι δεν μπορουσα να αρθρωσω λεξη. Αλλα εννοουσα αλλα ελεγα και τέτοια φαση. Κι εδω ειναι το σημειο της υπερηφανιας, το σκεφτομαι και φουσκωνω σαν παγώνι.
Σε κατάσταση τελείως γειασουμαλακαντρέα, με βάλανε το High Speed Dirt παραγγελιά.
Και μαντέψτε, δεν έχανα στίχο.
Ω ΝΑΙ. Εκεινη την νυχτα επεισα τους φιλους μου οτι η μεγαλη μου αγαπη ειναι οι Megadeth και δεν τον ξαναμφισβητησαν ποτε.
Με βαζουν για υπνο τελικως, και βγαινουνε. Κατα τις 6 ξυπναω τρομαγμενη.
Κοιταω μπροστα και βλεπω 4 μαντραχαλους σε εναν καναπε που ανοιγει. Κοιταω διπλα μου και κουρνιαζε η Ντίνα, εχοντας το μπρατσο μου για μαξιλάρι.
Με κοιτάει ο Παναγιωτης, καταλαβαινει οτι εχω ξυπνησει, κοιταω την Ντινα και ακουω να μου λεει ο τυπος "ΜΗΝ ΑΝΗΣΥΧΕΙΣ! ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ ΕΓΚΥΟΣ"
χοαοχαοχοαοχαοχοα ειχα πεθάνει.
Το αποκορύφωμα. Αποφασίζω να πλυνω τα πιάτα του Αλέκου και βάζω μουσικη. Το "σε περιμενω" απο ακτιβ μεμβερ. Και στην μέση του κομματιού, ξαφνικα ο υπολογιστης μονος του παιζει το χάι σπιντ ντερτ. Το έκανε 3 φορές. ΤΡΕΛΟ?
Ηταν το πρώτο μου φοιτητικο μεθυσι με τα αλάνια μου. Θα το θυμάμαι πάντα πιστεύω.
Υ.Γ Τελικα, μακρυγόρησα. Αλλα σταρχιδιαμασκιολας.
edit: Εγινα ρόμπα γιατι τον Αχιλλέα μόλις τον ειχα γνωρίσει και ο καημενούλης εκανε τα παντα για να ξεμεθύσω.
Καθότανε μαζί μου στο μπαλκόνι κι εγω ΛΙΑΡΔΑ του'λεγα οτι βλεπω ενα λιβάδι στην ολλανδια κι ενα ρυάκι να το διαπερνά. ΛΟΛ
