Επαναδιατυπώνω:
Ασκείται κριτική στην ψυχανάλυση ως μη-επιστημονική θεωρία γιατί δεν μπορεί να σχεδιαστεί πείραμα να ελέγξει την ισχύ των προτάσεών της, καθιστώντας την περισσότερο αυθαίρετο speculation παρά θεωρία με ορθολογική βάση. Η άλλη κριτική είναι ότι οι κατά βάση Φροϊδικές και Γιουνγκ-ικές (μπλιαχ λέξη) ρίζες της θεωρούν τον άνθρωπο ως ένα ζώο εκ φύσεως κακό, πράγμα που αντιβαίνει στις υπόλοιπες πιο σύγχρονες θεωρίες που βλέπουν τον άνθρωπο κατά βάση ουδέτερο ον. Αυτές οι θεωρίες (συμπεριφορισμός, κονστρουκτιβισμός, ανθρωπισμός κτλ) έχουν πολύ μεγαλύτερη επιτυχία στο πείραμα και την υποστήριξη, ενώ βασίζονται σε ορθολογικότερα και ελέγξιμα αξιώματα με εντονότερη ταύτιση/παραλληλισμό με τις ιδέες των γνωστικών και των νευροεπιστημόνων. Γενικά οι σύγχρονοι ψυχολόγοι που χρησιμοποιούν το εργαλείο της ψυχανάλυσης ως συμβουλευτικό ή υποστηρικτικό μέσο (τίμια και όχι επί τούτου εκμεταλλευόμενοι την κερδοφόρα ποπ εξάπλωση της για να τα μαζεύουν χοντρά από θείες της μπουρζουαζίας) είναι πια ελάχιστοι (έντιτ: και παραγκωνισμένοι από όλες τις "αντίπαλες" σχολές σκέψης).
Καλύτερα τώρα;
