Οντόπικ καιγώ, έχω ένα ηλίθιο ψυχολογικό που με αποτρέπει από το να ρίχνω/τρώω ξύλο : επειδή είμαι ατσούμπαλος σαν άνθρωπος, φοβάμαι μη ρίξω καμιά ξεκάρφωτη σε κάποιον και του προκαλέσω ζημιά (σπασμένο δόντι/μύτη κτλ). Και δε το εννοώ με την Τσακ Νόρρις έννοια, ότι γαμάω και δέρνω ή κάτι τέτοιο, ακόμα και σε περιπτώσεις που εγώ θα ήμουν ξεκάθαρα το θύμα, θα το σκεφτόμουν σίγουρα αυτό.
Το οποίο ψυχολογικό έχει προκύψει από ένα διαπληκτισμό στο σχολείο με ένα φίλο μου, ο οποίος πήρε ένα κομμάτι από αυτό το πράσινο (κόντρα πλακέ απότι θυμάμαι) που είχαν πάνω τα θρανία και με έκοψε στο χέρι και από τότε μου έχει μείνει ένα μεγάλο σημάδι. Επειδή κατάλαβε ότι έκανε μαλακία, στα πλαίσια της φιλικής δικαιοσύνης μου είπε να τον χτυπήσω καιγώ. Και σαν κλασικός μαλάκας του είπα να του ρίξω κλωτσιά και συμφώνησε αλλά εκείνη τη μέρα/εκείνη την εποχή φορούσα ΜΑΡΤΙΝΣ και (εδώ κωλάει το ατσούμπαλος) τον βρήκα στο γόνατο και το αποτέλεσμα ήταν για κάποια χρόνια να τραβιέται σε φυσιοθεραπείες.
Από κει και πέρα, το πιο σοβαρό ξύλο το έχω παίξει πάλι με κολλητό μου (όλοι στην παρέα έχουμε πλακωθεί στα σοβαρά μεταξύ μας) και εκεί είχαμε μπόλικο ξύλο και κλωτσιές στη μούρη κτλ αλλά ο καυγάς τελείωσε άδοξα όταν μου είπε "πρέπει να φύγω να πάω αγγλικά". Εγώ φυσικά του φώναζα "έλα εδώ ρε πούστη να σε γαμήσω" ελπίζοντας να μην έρθει εδώ γιατί είχα φάει μπόλικες και ευτυχώς δεν ήρθε και ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την επόμενη μέρα. Την οποία επόμενη μέρα απλά κάτσαμε στο θρανίο μας, είπαμε καναδυό "σε γάμησα χθες", "όχι εγώ σε γάμησα" και το αφήσαμε εκεί.
Κατά τ'άλλα πέρασα πολύ ειρηνικά σχολικά χρόνια, αν και στο σχολείο μου έπεφτε τρελό βρωμόξυλο που έφτανε μέχρι μαχαιρώματα και εγώ ήμουν το τέλειο θύμα γιατί ήμουν καινούριος στο Μαρούσι, γιατί έτυχε την πρώτη χρονιά που πήγα να έχω στα αγγλικά όλα τα ζάκια του Αμαρουσίου (μεγαλύτερης ηλικίας) και να ισχύει το "αυτόν μη τον πειράξετε" καθεστώς.
Οπότε έγινα σιγά σιγά φλώρος.
