True Grit (2010)

[Hellblazer]

Jeff Bridges εδωσε ρεστα οπως ηταν αναμενομενο. Το κοριτσακι και ο Damon επαιξαν και αυτοι πολυ καλα, και ο κακος γαμησε εστω και για τα λιγα λεπτα που βγηκε στο φακο. Κατι που δεν το περιμενα. Γενικα ομορφη ταινια, το μονο που δε τρελανε ηταν η μουσικη αλλα ενταξει δεν μπορουμε να τα χουμε και ολα δικα μας.

[Agoraphobic_S.I.]

Agoraphobic_S.I., εντελώς φιλικά, έχεις ξεσκιστεί στη μαλακία σ' αυτό το θρεντ. δηλαδή, ανούσιο namedropping με σκηνοθέτες άσχετους μεταξύ τους, και κυρίως, άσχετους με το σημερινό αμερικάνικο σινεμά. για αποκορύφωμα, αντιτείνεις τον τρίερ ο οποίος τα τελευταία 10 χρόνια είναι ένας μεταμοντέρνος απατεώνας (τουλάχιστον τον καιρό του δόγματος το διακήρυττε κιόλας και όλα ήταν όμορφα). και μάλιστα κατ' αντιπαράθεση προς τους ανύπαρκτους κάουφμαν (!) και ήστγουντ (!) (εντάξει quy ritchie και woody allen έχουν όντως χρόνια να φτιάξουν μια πραγματικά καλή ταινία).
το να πει κάποιος ότι σήμερα η αμερική δεν έχει έναν καζάν, δεν έχει νόημα, γιατί όντως δεν έχει, από το 1976. και να είχε σήμερα έναν, δεν θα ήξερε τι να τον κάνει. γι' αυτό και ο άνθρωπος δεν έκανε ούτε μια ταινία τα τελευταία 30 χρόνια της ζωής του.
όπως και να 'χει το πράμα, μετά τον θάνατο των τελευταίων μεγάλων μοντερνιστικών ρευμάτων στο σινεμά (με τελευταίο το γερμανικό νέο κύμα), η αμερική ήταν η μόνη χώρα που o κινηματογράφος άνθισε σε μαζικές και συλλογικές διαστάσεις. πρώτα με το new hollywood και μετά με το ανεξάρτητο σινεμά. και ίσως η μόνη χώρα που έχει ακόμα τέτοια σκηνή.
η εκτίμησή μου είναι ότι απλά δεν έχεις δει πολλές ταινίες (συμπεριλαμβανομένων των κοέν). αν κάνω λάθος, σου ζητώ συγνώμη και επανεκτιμώ ότι πρέπει να παρατήσεις για λίγο την λατρεία της ψευτο-προτωπορίας και να κάτσεις να απολαύσεις καμιά ταινία της προκοπής (φτιάξε και ποπ κορν άμα θες).
για αρχή προτείνω το μπάρτον φινκ

Όντως, έχω δει πολύ λίγες ταινίες. Γιατί αυτό που βλέπουμε δεν είναι ούτε κίνημα-, αφού εδώ και δεκαετίες απευθείνετε αποκλειστικά στις καταναλωτικές μάζες των ιδιωτών, ούτε -γράφος, γιατί δεν υπάρχει τίποτα αξιολογό να γραφτεί, κάθε δημιουργία έχει περιθώριο ζωής μέχρι την επόμενη και ύστερα χάνεται στη λήθη της υπερπαραγωγής. Μη μου λες λοιπόν για ταινίες, την εποχή που ούτε η "πρωτοπορία" της τέχνης δεν μπορεί να γίνει πραγματικά ριζοσπαστική. Το ξεπέρασμα του κινηματογράφου ήρθε μέσα από τον ίδιο, όταν φτάνουμε να θεωρούμε αριστουργήματα ταινίες τύπου Aviator και No country for old men. Εκτος αν το κάλλος περιορίζεται απλά στην "ομορφιά" των εικόνων και έχει να κάνει μόνο με τις αισθήσεις.

Το τέλος προέκυψε όταν βγήκε κάτι σαν αυτό



Να ξέρεις, θα μου άρεσε πάρα πολύ να απολαμβάνω τους κάθε Κοεν και τον κάθε Άλλεν.

[dreamweapon]

σε γουστάρω γιατί είσαι ξύπνιο παιδί αλλά πέφτεις έξω τόσο στην ιστορία του κινηματογράφου όσο και στην "πρωτοποριακότητα" του ντεμπόρ.
αλλά δεν έχω όρεξη να το συζητήσω στα φόρουμς

[Dragonlord]

ούτε -γράφος, γιατί δεν υπάρχει τίποτα αξιολογό να γραφτεί

so stop posting plzkthx

[Agoraphobic_S.I.]

σε γουστάρω γιατί είσαι ξύπνιο παιδί αλλά πέφτεις έξω τόσο στην ιστορία του κινηματογράφου όσο και στην "πρωτοποριακότητα" του ντεμπόρ.
αλλά δεν έχω όρεξη να το συζητήσω στα φόρουμς

Χαίρομαι που με γουστάρεις, πάμε για καφεδάκι να τα πούμε;!;!

[Πόσο κάνει 10 συν 7]

ώπα, δεν κατάλαβα. αμφισβητείς ότι υπάρχουν σήμερα "υπαρκτοί" αμερικάνοι σκηνοθέτες ή ενδιαφέρεσαι να μάθεις ποιους θεωρεί "υπαρκτούς" ένας που προσκυνάει αδερφούς κοέν;
αν ισχύει το πρώτο, σόρυ φίλε αλλά το σινεμά δεν τελείωσε με τον μουρνάου (). το αμερικάνικο ανεξάρτητο σινεμά μπορεί να μη βγάζει πια τα αριστουργήματα του 90 και να είναι πλέον μέηνστρημ/μαζικής κατανάλωσης (κυρίως λόγω της αηδίας των μεγάλων παραγωγών ε, όχι ότι ξεπουλήθηκαν οι άνθρωποι), αλλά έχει προσφέρει ΤΑΙΝΙΑΡΕΣ μέσα στα 00s. και υπάρχουν τόσο σκηνοθέτες που έχουν μια ικανοποιητική συνέχεια και συνοχή μέσα στα χρόνια της τελευταίας δεκαετίας (π.χ. gus van sant, todd haynes, john cameron mitchell, thomas mccarthy, lee daniels, mario van peebles) όσο και σκηνοθέτες που ντεμπούταραν κινηματογραφικά τα τελευταία 2-3 χρόνια και θες να δεις προς τα που θα το πάνε βρε παιδί μου (π.χ. charlie kafman και joe swanberg).

τι μιτσελ γαμω την αεκ μου και σιγα τους χλεχλεδες που αναφερεις
εμεις εδω στην ελλαδα ειμαστε ανατολικοι γιατι εχουμε ευαισθητες ψυχουλες (ξoon-ζo Bong.Chan-γook Park.ξi-woon kim διδασκουν ψυχαναλυση,90s kai 00s ολοι τους ε οχι προ χριστου πραματα)
και πιο νοτιοδυτικα γιατι αγαπαμε αχαλινωτο στυλιζαρισμα

[dreamweapon]

για το αμερικάνικο σινεμά λέμε αφού
πάντως είναι πολύ αστείο ότι εκθειάζεις την "διδαχή" "ψυχανάλυσης" των κορεατών και κράζεις πρώτο-πρώτο τον μίτσελ. latent?

[Nasum]

Μόλις την είδα και εγώ.

Spoiler

Η ταινία ήταν πάρα πολύ όμορφη, με την γενικότερη σεναριακή ανεμελιά που χαρακτηρίζει τα περισσότερα γουέστερν, το λεπτό χιούμορ, το πομπώδες ύφος και τον εγωισμό του μέθυσου Κόγκμπερν, την αδυναμία του Λε Μπιφ να υπερασπιστεί το "badass" προφίλ των Texas Rangers, το θράσος και το θάρρος της Μάτυ και την ψυχρή λογική του παράνομου Λάκυ Νεντ.
Το τέλος ήταν όπως έπρεπε, χωρίς να ψάχνουμε για περαιτέρω νοήματα.Έτσι ήταν η Άγρια Δύση και εξάλλου μας αρέσουν οι καμπόηδες.

[Parasight]

MONO JEFF BRIDGES \m/

[ikonoklast]

Χασμουρητά στον εξώστη, ανύπαρκτη ταινία από ανύπαρκτους σκηνοθέτες. Έχει χάρη ο σινεμας στη Ζέα.

Έναν (αμερικανο) Τριερ δεν έχει η Αμερική, εκεί είναι το ποιντ μου. Έναν Κιουμπρικ, έναν Καζαν (όχι ντιπι), έναν Κοππολα.

Μνημείο κομπλεξ και αναλφαβητισμού.