Εντάξει όλα αυτά ας πούμε. Δεν έχετε βαρεθεί ωστόσο αυτόν τον μεθοδικό «ανθρωπισμό» που επαναλαμβάνεται κάθε μα κάθε φορά σε παρόμοια περιστατικά. Το μη μου άπτου αν κάποιος καγχάσει που ψόφησε ο χριστόδουλος, το πόσο γουρούνι είναι κάποιος που φέρεται κυνικά όταν δολοφονούν τον γκιόλβα, το πόσο κρυφός δολερός εξουσιαστής είσαι όταν το φχαριστηθείς λίγο που τσιγαρίστηκε ο δελτάς, που τις αρπάξανε λίγο οι πληρωμένοι δολοφόνοι. Το ίδιο πράγμα εκατό φορές. Δεν είναι ανθρωπισμός, ούτε ευαισθησία να προσπαθείς εναγωνίως να κρατάς τα μπόσικα όταν γίνονται φρικαλεότητες στους δρόμους, κάθε βδομάδα πλέον, με οξυμένη ένταση. Τα πράγματα έχουν ξεφύγει και δεν είναι απαραίτητο να είσαι μαχητής των δρόμων για να το καταλάβεις. Και ακόμα περισσότερο να καταλάβεις ότι ναι, υπάρχει πάντα ένας μιθριδατισμός στη βία και στην αντι-βια μέσα σε όλα αυτά αλλά είσαι ογδόντα φορές πιο αναίσθητος και κυνικός όταν στέκεσαι μόνο στο πόσο «νηφάλιος» οφείλει να είναι κάποιος απέναντι σε μια οργανωμένη συμμορία που πληρώνεται για να καθαρίζει για πάρτη εργολάβων, βιομήχανων, χουντικών κυβερνήσεων που κυκλοφορεί οπλισμένη και μπουκάρει σε σπίτια, τρομοκρατεί, πυροβολεί στο ψαχνό, δολοφονεί. Ξοδέψτε λίγη από τη νηφαλιότητά σας για να καταλάβετε το τι συμβαίνει γύρω σας καλύτερα.