εγώ να δεχτώ ότι η δουλειά μου αξίζει για 500 γιούρια , σιγά, δεν κάνω και κάτι φοβερό , θέλω όμως να μάθω γιατί πρέπει να έχω τα πιο ακριβά μακαρόνια, το πιο ακριβό ψωμί, και τις πιο ακριβές μπάμιες.
Η ουσία εκεί είναι , όχι στο πόσα παίρνεις , αλλά στο πόσα χαλάς, και δεν λέμε για κινητά ακίνητα και αυτοκινητάκια, αλλά για ένα πιάτο μακαρόνια με σάλτσα ντομάτα και λίγο μυζήθρα. Για το πόσα λεφτάς θες για το πετρέλαιο για να μην παγώσεις τον χειμώνα. Εμένα αυτά τα πράγματα με απασχολούν στον οικονομικό τομέα, και ο ΓΑΠ απλά δεν ενδιαφέρεται.
(και δεν βάζω καν στην κουβέντα την κατάργηση των εργασιακών σχέσεων έτσι? ούτε την μεθοδευμένη κατάργηση του κράτους πρόνοιας)
