Για το κουραστικά θεωρητικό του πράγματος πάντως να πω τα εξής:

Ο Φερέιρα έχει απόλυτο δίκιο που λέει ότι αν ο διαιτητής δείξει 7 λεπτά καθυστερήσεις, πρέπει να κρατήσει τόσο (εκτός αν έχουμε διακοπή, τραυματισμό ή αλλαγή στις καθυστερήσεις). Οι καθυστερήσεις, που άλλωστε λέγονται stoppage time ή injury time δεν έχουν να κάνουν με τις "καθυστερήσεις" (δυστυχώς ίδια λέξη) που κάνει μια ομάδα κατά τη διάρκεια του αγώνα, αλλά με το χρόνο που χάνεται χωρίς υπαιτιότητα κάποιου παίκτη. Αν δηλαδή ο Καρνέζης ψωλάρει και ελέγχει τον άνεμο πριν το βολέ, δεν αυξάνονται οι καθυστερήσεις, απλά ρισκάρει κάρτα.

Γι' αυτό άλλωστε και στα πρώτα ημίχρονα έχουμε πολύ συχνά μηδενικές καθυστερήσεις, ενώ στα δεύτερα η ταρίφα είναι 3 λεπτά, αφού υπάρχει ο άγραφος κανόνας του μισού λεπτού ανά αλλαγή. Από κει και πέρα έχουμε υπολογισμό από τον διαιτητή μερικών δευτερολέπτων ανά τραυματισμό που διέκοψε το ματς και άλλες απροσδόκητες διακοπές (όχι όμως με ένα προς ένα αναλογία σε χρόνο). Ακόμα και πανηγυρισμοί τερμάτων (που κρατάνε και ώρα), αν προσέξετε, δεν έχουν επίδραση στον έξτρα χρόνο. Δεν έχουμε περισσότερο έξτρα χρόνο σε ματς που έληξε 5-4 απότι σε ένα στείρο 0-0.

Έτσι κι αλλιώς θα ήταν εντελώς παράλογο το αντίθετο: Ας πούμε ότι παίζεται το δεύτερο ημίχρονο και ο διαιτητής δίνει 4 λεπτά έξτρα χρόνου, τα 3 λόγω αλλαγών και τα άλλο 1 λόγω του ότι η μια ομάδα έκανε "καθυστερήσεις". Για να παιχτεί ένα ακόμα λεπτό έξτρα χρόνου, πέρα από τα 4, πρέπει η ομάδα που καθυστερεί, να κάνει μέσα στα 4 αυτά λεπτά, όσες καθυστερήσεις έκανε σε ολόκληρο ημίχρονο! Προφανώς αυτό δε γίνεται, χωρίς να φύγουν όλοι με κόκκινη κάρτα από το ματς.

Γενικά λοιπόν, πέρα από το όποιο σφάλμα (αφού ο διαιτητής έχει δικό του ρολόι και δίνει καθυστερήσεις με ακρίβεια λεπτού), η ένδειξη του πίνακα του έξτρα χρόνου είναι σωστό να ακολουθείται πιστά.

Τέλος κούρασης.