Μαρίκα Παπαγκίκα

[carheart]

Πάρτε αυτό :

Η Μαρίκα Παπαγκίκα γεννήθηκε στην Κω την 1η Σεπτεμβρίου του 1890. Μετά από λίγα χρόνια η οικογένεια της μετανάστευσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου και η Μαρίκα τραγουδά σε νυχτερινά κέντρα των ελληνικών αποικιών. Το 1915 ξαναβρίσκουμε τα στοιχεία της στην Νέα Υόρκη όπου διαμένει μαζί με τον άντρα της Κώστα Παπαγκίκα (σαντούρι) και εργάζονται σε νυχτερινά κέντρα. Το 1918 ιδρύουν την Victor Record Company, όπου και ηχογραφούν έναν μεγάλο αριθμό τραγουδιών. Από τα χρήματα των πωλήσεων, αλλά και από τις περιοδίες που έκαναν ανοίγουν το 1925 το πρώτο καφέ αμαν της Νέας Υόρκης με την ονομασία “Της Μαρίκας”. Την εποχή αυτή ίσχυε και η ποτοαπαγόρευση, και το μαγαζί τους ήταν και παράνομο ποτοπωλείο. Με την οικονομική κρίση του 1929 έχασαν τα πάντα, και εκεί σταμάτησε και η δισκογραφική καριέρα της. Πεθαίνει το 1943.

Η Μαρίκα Παπαγκίκα διακρινόταν για το πλούσιο ρεπερτόριο της, από ελαφρά, δημοτικά, ευρωπαικά μέχρι ρεμπέτικα τραγούδια, αλλά κυρίως για το Σμυρνέικο ύφος με το οποίο τραγουδούσε. Ήταν μια γυναίκα δραστήρια, μαχητική και διεκδικητική με δυναμικότατο χαρακτήρα. Θεωρείται από τις κυριότερες εκπροσώπους του ρεμπέτικου και σμυρνέικου τραγουδιού.

Δεν υπήρξε στην εποχή της καμία αναφορά για αυτήν ούτε στον Ελληνικό, αλλά ούτε και στον Ελληνοαμερικάνικο τύπο, καθώς τα καφέ-αμαν θεωρούνταν από κάποιους προσβολή και “πληγή” για την Ελλάδα και οτι εμπόδιζαν την καλή αποδοχή των Ελλήνων στην Αμερική…

..το οποίο είναι ένα ιστορικό γεγονός. Πάρτε τραγούδια σαν το "Μανάκι Μου" και ρωτήστε τις γιαγιάδες σας τι απαγορευόταν να ακούνε όταν ήταν παιδούλες. Πάρτε την αντιδραστική κουλτούρα του ρεμπέτικου όπως άνθισε στην Ελλάδα ή και σε άλλες χώρες από Έλληνες μετανάστες. Πάρτε τα όλα αυτά, πάρτε και δγυο χάπια, κόφτε τα βινύλιο (φυσικά), βάλτε τους αυτό το εξώφυλλο :



, στη συνέχεια βάλτε αυτόν τον τίτλο : "The Further the Flame the Worse It Burns Me" (δεν είναι Heaven Shall Burn, είναι Marika Papagika)

..και στείλτε το καρφωτό στην Καρύτση και στα εναλλακτικά δισκοπωλεία το 2010.

Το thread λέγεται αλλιώς "η σιχαμένη αναβίωση του ρεμπέτικου, σαν να αφορούσε τους αναγνώστες της LiFo".

Το κουστουμάκι του Boy έχει φίλους, οι These New Puritans έγιναν συγκρότημα, η Μαρίκα Παπαγκίκα κόβει LP (δείτε εξώφυλλο ρε πούστη μου) το 2010. Και η Νεολαία Αλέξη τρίβει τα χέρια της.

Η Μαρίκα Παπαγκίκα πέθανε το 1943.

(έτσι και δω tag "banner tora!! lol!!"....)

[12 stars circle your brow]

χαχαχαχα, καρχαρτ και μαρικα παπαγκίκα, έχουμε ξεφύγει.

[carheart]

και επειδή παντού υπάρχουν οι απαραίτητοι ηλίθιοι, κανένα πρόβλημα δεν έχω με το ρεμπέτικο τραγούδι σαν ρεύμα, κίνημα και μουσική προτίμηση.

απλά με ενοχλεί η Maria Papagika με logo Flaming Lips και τίτλο Heaven Shall Burn, εβδομήντα χρόνια μετά τον θάνατό της, πακεταρισμένο και εκσυγχρονισμένο για την εντελώς συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα στην οποία απευθύνεται.

[Shirime]

το πρόβλημά σου λοιπόν είναι i) στο "The Further the Flame the Worse It Burns Me", ii) στην Παπαγκίκα μετά το 1934, iii) στο ότι στα πρήζουν με Παπαγκίκα οι άνθρωποι που δεν είχαν σχέση με ρεμπέτικο και δαγκώνεσαι (συμβαίνει επίσης για τον Βαμβακάρη από τους αριστεριστές μαααν) ή iv) όλα τα παραπάνω;

[Tonosalata]

άντε σε λίγο καιρό στην συλλογή μας και ta apagorevmena remixes

[carheart]

έδωσα πινκ, αλλά το πρόβλημά μου είναι η με το ζόρι indie-οποίηση ενός πράγματος που είναι αναμφίβολα κάτι_άλλο.

μόλις πρωτοείδα το εξώφυλλο σε ένα δισκάδικο, και αγνοώντας πλήρως ποιά είναι η Μαρίκα Παπαγκίκα, αμέσως σκέφτηκα πως "α να η νέα Μόνικα ή μια φίλη της".

[kontan]

η νέα Μόνικα δε θα έβγαινε ποτέ με τετοιο όνομα. για λόγους μάρκετινγκ κ μόνο το λεω ε

η "με το ζόρι indie-οποίηση" που φαίνεται κ σε ενοχλεί;

edit: όσο την ακούω στο youtube μια χαρά μου φαινεται. δε ξέρω εάν εχει original εκτελέσεις ή ξεσκισμένα remix η κυκλοφορία που λες. Εαν εχει τα δεύτερα ξερνάω καμήλες - (c) Νανά Σταμάτη.

edit 2: ποια εταιρια το έβγαλε; δε μπορω να βρω καμια πληροφορία

[Tonosalata]

η "με το ζόρι indie-οποίηση" που φαίνεται κ σε ενοχλεί;

[kontan]

Έχω ένα ΚΑΡΟ παραδείγματα εξίσου κάκιστων κ άστοχων εξωφυλλων απο τη μία άκρη της μουσικης μέχρι την άλλη. Δε μου λέει κάτι περι indie-οποίησης ένα εξώφυλλο κ μόνο. Ούτε ένας τίτλος. Ούτε ένα λογότυπο. Ούτε όλα αυτα σε συνδιασμό. Το marketing δεν ειναι που κάνει κατι hype κ να συζητιέται από τους πιο "in" indie κύκλους; Εκτός κ εάν έχει σπρωχτεί/προβληθεί (δλ χωθούν χρήματα) σε ανάλογα έντυπα (ονόματα δε λέμε οικογένιες δε θήγουμε) τα οποία με τη σειρά τους το εκθιάζουν, όπως τοσα χρόνια κάνουν για τις κατα καιρους απαράδεκτες μετριότητες που έχουν ξεραστεί απο πολλους κ διάφορους (ονόματα δε λέμε οικογένιες δε θήγουμε)

edit: το τελευταίο sonik έχει άρθρο σχετικα με το μπλακ μεταλ κ λεει οτι ειναι "in" στους indie κύκλους να συζητάται ο Burzum. έχει αποθεωθει απο άπαντες (μέχρι πιτσφορκ κ άλλη αναλογη σαρα κ μαρα) επίσης. το Belus πούλησε όσο πούλησε κ πιάνει κ τα γνωστά νούμερα στο ebay. Αυτό τον κάνει indie;

[Shirime]

+ ας προσθέσουμε σε όλα αυτά το γεγονός πως ο δίσκος βγήκε όπως βγήκε από την Mississipi Record:

"The label has begun to catch the attention of collectors by bringing to light obscurities from lands stretching from Thailand to North America to Africa with releases limited to only 1,000 copies.

περί του "με το ζόρι indie-οποίηση" μπορούμε να πιάσουμε τις επανεκδόσεις των Metro Decay. Εκεί έχει ζουμί το πράμα.

[Nasum]

Το μόνο που λείπει από το παραπάνω πακέτο είναι ένα ένθετο με προσωπικές χειρόγραφες σημειώσεις της καλλιτέχνιδας.

"Αυτές,αυτές οι λέξεις της ελευθερίας,ένα κληροδότημα..Ποτέ τους να μην σιωπήσουν!
Το όπλο που φοβούνται,το όπλο που φοβούνται!
Αυτά τα τραγούδια εγώ θα τραγουδήσω,αυτά τα τραγούδια!
Έριξε πίσω την προστυχιά!Πίσω από εκεί που ήρθε!"

[carheart]

edit: το τελευταίο sonik έχει άρθρο σχετικα με το μπλακ μεταλ κ λεει οτι ειναι "in" στους indie κύκλους να συζητάται ο Burzum. έχει αποθεωθει απο άπαντες (μέχρι πιτσφορκ κ άλλη αναλογη σαρα κ μαρα) επίσης. το Belus πούλησε όσο πούλησε κ πιάνει κ τα γνωστά νούμερα στο ebay. Αυτό τον κάνει indie;

Καθόλου δύσκολο να εξηγηθεί. Και ο τελευταίος μπλακμέταλος που δίνει respect στον Vikernes αναγνωρίζει πως με όσα έκανε, υπήρξε ο βασικός υπαίτιος της -και καλά- όλης indie προσέγγισης στο bm. Το hype είναι ύπουλος αντίπαλος. Δες σε πόσες φετινές λίστες παίζει το Belus και θα δεις πως ο ισχυρισμός είναι σωστός. Στις περισσότερες από αυτές θα βρεις επίσης Το Κουστουμάκι. Αλλά ο Βίκερνες έχει δικό του θρεντ! Έβγαλε και τον δίσκο της χρονιάς επίσης, αλλά στο δικό του θρεντ αυτά.

[carheart]

+ ας προσθέσουμε σε όλα αυτά το γεγονός πως ο δίσκος βγήκε όπως βγήκε από την Mississipi Record:

"The label has begun to catch the attention of collectors by bringing to light obscurities from lands stretching from Thailand to North America to Africa with releases limited to only 1,000 copies.

περί του "με το ζόρι indie-οποίηση" μπορούμε να πιάσουμε τις επανεκδόσεις των Metro Decay. Εκεί έχει ζουμί το πράμα.

Αυτές άστες. Σέρνουν Μεγάλο στόρι από πίσω. Και μερικές πολύ άσχημες ιστορίες. Δεν είναι της παρούσης όμως.

[kontan]

παραδειγμα για να καταλαβω την "indie-οποίηση" έφερα. νομίζω πως προς τα κει θα πάει η κουβέντα (ή θα τη πάω εστω ) οπότε κ το συνεχίζω.

Το hype ποιανου ειναι ο ύπουλος αντίπαλος; Τι ορίζει το "indie" τη σήμερον ημέρα?

[stam and the witches]

Εγώ θέλω Μαρίκα Παπαγκίκα παντού. Θέλω να ακούγεται έξω (από την Ελλάδα), να την επανεκδίδουν ξένες εταιρίες, να φτάνει ρε παιδί μου σε ξένα αυτιά που δε θα το βρισκαν αλλιώς. Σε μικρούς κύκλους μπορούν να συμβαίνουν πολλά. Πχ, οι μπλακμέταλλοι και οι συνθ-ποπς όλου του κόσμου είναι μικροί κύκλοι, μπορούν να ορίζουν και να ορίζονται από καταστάσεις και hype, αλλά η Ιστορία τους καταγράφει στο τέλος ως κάτι, και μετά πάμε γι άλλα.

Η Kalan και η Ada Records στην Τουρκία κάνει πάνω κάτω το ίδιο. Μαζεύουν παλιές ηχογραφήσεις-πολιτισμικά ντοκουμέντα και τα δίνουν στο λαό. Δεν ξέρω τι γίνεται στα μπαράκια της Ιστικλάλ και στ'αρχίδια μου κιόλας, έχω ακούσει ότι η Kalan είναι το νέο trend, όμως έγω είμαι κάτοικος Αθηνών και θέλω αυτό που μου αρέσει και το θέλω τώρα.