Προσπαθώ να σου πω ότι τα ποστ μου (θα ήθελα να) είναι άχρηστα σε έναν αναγνώστη που ψάχνει πράγματα να δεχτεί και να εντάξει στον τρόπο σκέψης του, ή πράγματα να αρνηθεί και να θυμώσει με ότι διάβασε. Δεν θέλω να είμαι αυθεντία στα μάτια κανενός. Εφαρμόζω μισο-Φροϋδική ανάλυση στο χεβι μεταλ που κανείς δεν ασχολήθηκε να κάνει κάτι τέτοιο (από όσο ξέρω) επειδή η HM υποκουλτούρα είναι μικρής σημασίας και κάπως αστεία/ντεμοντέ γενικά. Είναι καθαρά δευτερεύον σε οτιδήποτε τόσο τραβηγμένο το αν τελικά θα το 'δεχτεί' κανένας. Το ζητούμενο είναι το αν γαργαλάει η ιδέα. Το να μου λες λοιπόν, "δεν με πείθεις" με κάνει να πιάνω το μέτωπο μου με κάποια αγανάκτηση.Αλλα το να μου λες ότι κοιτάω επιδερμικά κάτι επειδή δεν δέχομαι την περιγραφή της τέχνης βάση κριτηρίων και παρατηρήσεων που προκύπτουν από genders μου βγάζει άμυνα
Το να μου λες 'για ανάπτυξε το' όμως, δεκτό και κατανοητό και όντως να σου λέω 'άντε διάβασε κάνα βιβλίο' είναι βλακεία και άσε που και να πιάσεις βιβλίο Φρόιντ ας πούμε για Manilla Road δεν λέει μέσα, θα χρειαστεί να ενώσεις τα σημεία μόνος σου. Ο λόγος που δεν γράφω σεντόνι από τα γνωστά τώρα είναι ότι είναι πολύ κούραση για μένα να πιάσω ριζικά το ζήτημα σεξουαλικότητα/ταυτότητα γένους & μουσική. Σταδιακά στο μπλογκ μου και αυτές οι ιδέες ίσως διαλευκανθούν κάπως, είναι ένα εγχείρημα το οποίο θα πάρει μερικά χρονιά. Αν δεν πικάρει την φαντασία σου το μεσαίο τμήμα πχ στο κείμενο για το Unqestionable Presence περί πάλι σεξουαλικότητας και γραμμικής μελωδίας κτλ, δεν νομίζω ότι οτιδήποτε άλλο έχω να πω πάνω στο αντικείμενο θα το κάνει. Αν την πικάρει, πρέπει να κάνεις ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς μόνος σου να ενώσεις τα σημεία.
Για το πως γράφω το γνωρίζω ότι δεν είναι ο ποιο εύκολος τρόπος να μιλήσεις με τους άλλους. Δεν απάντησα στον Η. με κακία, με στενοχωρεί όντως που τα παρατάει με τα ποστ μου άλλα δυστυχώς: ο πιο άμεσος τρόπος να μιλήσεις με άλλους είναι με κοινά κλισέ και στα γρήγορα, το ER έχει την δική του γλώσσα, την οποία ενω καταλαβαίνω, δεν μιλώ. Είναι βασική κολακεία όταν πλησιάζεις κάποιον να του μιλάς στην γλώσσα του αλλά ανώτεροι λόγοι δεν μου το επιτρέπουν. Δεν δέχομαι κλισέ στην γραφή μου και αν κάποιος δεν βρίσκει αρκετά πιασίματα γνωστά για να ασχοληθεί με τα ποστ μου, με στενοχωρεί, αλλά το καταλαβαίνω και το δέχομαι.
Το βρίσκω απολύτως θεμιτό να είναι αυτά τα πορίσματα 'χρόνων εξέλιξης' σε συνεχή αναθεώρηση, όπως σε οποιονδήποτε διάλογο θέλουμε να κρατήσουμε γόνιμο και δημιουργικό. Άμα τα παίρναμε τα πράγματα για τελειωμένα και δεδομένα πχ θα είχαμε τερματίσει στον βικτοριανό τρόπο σκέψης όπου ο άνθρωπος τάχα μου είχε υπερνικήσει το κτήνος μέσα του και οι χαμηλές απολαύσεις είναι για την πλέμπα και ο 'πεφωτισμένος αστός' θα ήταν ο ευφάνταστος γόνος κάτι μεταξύ τηλέγραφου-προς-τον-θεό και τζέντλμαν της διασκέδασης. Πολλά πράγματα που φαίνονται τελείως λογικά στην εκάστοτε εποχή είναι βασισμένα σε σαθρά - ή το ελάχιστο άξια αναθεώρησης - δεδομένα και βάσεις.αλλά μιλώντας απλά, μου λες πως καμιά φορά είναι καλό να αναθεωρούμε χρόνια εξέλιξης και να επιστρέψουμε σε μια αρχική θεώρηση γιατί κάτι φαίνεται να ξεχάσαμε
Αυτή η τάση του να βλέπει κανείς την αισθητική και την τέχνη (και την ανθρώπινη ψυχή) με στενούς επιστημονικούς όρους εμένα μου φέρνει σε πνευματική νωθρότητα και δειλία, προσωπικά. Επειδή η επιστήμη πολλά εξηγεί, αλλά δεν τα κάνει και απαραίτητα κατανοητά. Είναι ζήτημα λεκτικού μέσου και μεθοδολογίας, για αυτό σου μιλάω για βολικά - ή ευφάνταστα - κάτοπτρα. Η σεξουαλική φύση του ήχου, δηλαδή το τι παραπλήσιο στον ερωτισμό σε κάνει να νιώθεις το κύμα της μουσικής, είναι ένα ενδιαφέρον κάτοπτρο για να φτάσει κανείς σε κάποιες θεωρίες περί του γιατί ακούνε διάφορες υποκουλτούρες συγκεκριμένα είδη μουσικής. Δεν σου έχει φανεί ποτέ περίεργο πχ το πως οι άνθρωποι όταν είναι νέοι ακούνε έντονη μουσική και όσο μεγαλώνουν μαλακώνουν, σε συνάρτηση δηλαδή με την κορύφωση και το καταλάγιασμα της λίμπιντο; Για βάλε στον πατέρα σου να ακούσει 9 λεπτά Meshuggah στην τσίτα στο στέρεο να σου πει αν μοιάζει με βιασμός. Ούτε υπερνικά την κοινωνιολογική προσέγγιση που αναφέρεις ούτε είναι καν σε σύγκρουση το ένα με το άλλο, το ζήτημα είναι σε τι περαιτέρω θεωρίες ωθεί την φαντασία σου.
Ψευδοεπιστήμη ονόμασα την ψυχολογία επειδή αυτό είναι, δεν είναι αρνητικά φορτισμένη η λέξη για μένα. Το ότι υπάρχουν πανεπιστήμια που ασχολούνται με gender studies δεν την κάνει κανονική επιστήμη.
Για τα 'πούστικα' είδη μεταλ δεν έκανα καθόλου πλάκα (πέρα από την λέξη την ίδια), δεν ξέρω αν το έχεις προσέξει ποτέ το black metal, με τις τσιριχτές φωνές χαμένες μέσα στην ομίχλη, τον σταθερό βόμβο που κοιμίζει, τις βαλτώδεις μελωδίες που σχεδόν δεν ακούγονται... για σύγκρινε το με την πυγμή ξέρω γω των Slauter Xstroyes... ξέρεις πόσες γυναίκες ακούνε black metal και πόσες Slauter Xstroyes; Ξέρεις πόσοι ευαίσθητοι άνδρες ακούνε black metal και πόσοι Slauter Xstroyes; Καλά, ούτε εγώ, αλλά με τα εμπειρικά σου δεδομένα κανε μια γενίκευση. Σκέψου και σε αυτή την συνάρτηση το πρόσφατο ενδιαφέρον της indie/hipster κοινότητας με το μαύρο μέταλλο, και θυμήσου πόσο αποδεκτή είναι η αμφιφυλοφιλία (και προφανώς και η ανάλογη ηθική και αισθητική διφορούμενη σκέψη) σε αυτόν τον χώρο.
Originally Posted by Helm
