Quote Originally Posted by Helm View Post
Deadsoultribe δεν έχω ακούσει ποτέ σοβαρά κυρίως επειδή ο Buddy Lackey είναι υπεύθυνος στην περίοδο Psychotic Waltz για ενάμισι υπέροχο δίσκο (στιχουργικά και εκτελεστικά). Όχι τέσσερις, ούτε τρεις. Δεν περίμενα τα omg νεα προτζεκτ του με ανυπομονησία ούτε στα 18 μου. Εδώ δεν ακούγεται (o Lackey) ούτε καν στο Bleeding, τόσο κουρασμένος και οτιναναι. Όταν έγιναν εκείνα τα reissues Waltz θυμάστε που ήταν το Bleeding μαζί με το Everflow και το Social Grace μαζί με το Mosquito (ή κάπως έτσι τέλος πάντων). Γιατί ήταν έτσι και όχι χρονολογικά τα πακέτα; Επειδή θα αγοράζανε οι σχετικοί τα δυο πρώτα και δραστικά λιγότεροι τα δεύτερα, προφανώς. Μου φαίνεται τόσο περίεργο όταν εκθειάζεται κάθε ύστερο πράγμα που έχουν αγγίξει άνθρωποι που ίσως κάποτε για κάποιον μυστήριο λόγο έκαναν μια ή δυο φορές κάτι σημαντικό. Το ΧΜ δεν έχει διαχρονικούς ήρωες/μπαμπάδες. Έχει δίσκους καλούς, μακρυά ο ένας από τον άλλο.
καταρχάς δεν μιλάμε για PW εδώ αλλά δέχομαι από που πηγάζει ο προβληματισμός σου. εδώ υπάρχει μόνο Devon Graves. και πίστεψε με ο Buddy Lackey δεν έχει καμία σχέση με τον Devon Graves ή τουλάχιστον αυτό ήταν και το όλο θέμα όταν ξεκίνησαν οι DST. ήταν μια δήλωση, οτι είμαι εδώ, είμαι μόνος και θέλω να πω μερικά πράγματα χωρίς τον Dan Rock. και τα είπε. και όποιος ένιωσε, ένιωσε.
εδώ Helm δεν εκθειάζεται τίποτα παραπάνω από την ψυχή ενός απλού καλλιτέχνη που ακολούθησε το δρομάκι του και μελοποίησε 5-6 πραγματάκια που είχε στο μυαλουδάκι του. δεν υπάρχουν τελειότητες, δεν υπάρχουν συνθεσάρες, δεν υπάρχουν φωνάρες και απόκοσμες ενορχηστρώσεις. υπάρχει ένας νέος (καινούριος) άνθρωπος που τραγουδάει από την ψυχή του, για την ψυχή του. και υπάρχουν μερικοί (στους οποίους συμπεριλαμβάνω και την αφεντιά μου) που γονατίζουν κυριολεκτικά στο άκουσμα και μόνο κάποιου τραγουδιού που έρχεται από αυτές τις παρτιτούρες που έφτιαξαν τον ομώνυμο και το A murder of crows. δεν μπορώ να εξηγήσω με λόγια αυτά που νιώθω για αυτούς τους 2 δίσκους και κυριότερα για αυτόν εδώ τον συγκεκριμένο. κάποιος άλλος ίσως να μπορεί να μεταφέρει σε μερικές αράδες αυτά που νιώθει πολύ καλύτερα από εμένα αλλά αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι οτι με σιγουριά μπορώ να πω πως ακόμα και μετά από 7 χρόνια καταφέρνει να με γονατίζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έκανε όταν τον πρωτοάκουγα με το booklet ανά χείρας. και αυτό είναι ένας λόγος και ίσως ο κυριότερος, που αγαπώ αυτόν τον καλλιτέχνη. γιατί μου έδωσε ένα δίσκο που εκφράζει αυτό που είμαι, αυτό που ψάχνω και κεντρίζει τους προβληματισμούς μου.
έχω εκπομπή σε λίγο και δεν μπορώ να γράψω περισσότερα. έχω γράψει ήδη αρκετά για τον δίσκο και τα περισσότερα τα έχω πει στο αρχικό ποστ.