ωραίο θρεντ ήταν αυτό!
το operation mindcrime δυστυχώς είναι κάτι σαν προπύργιο σοβαροφάνειας όντως στους μεταλλαδες και στιχουργικά δεν αντέχει έλεγχο κανέναν, ξεκινά κοινωνικοπολιτικά και αναλώνεται στην συνέχεια σε ένα κλισέ τηλερομάνζο (sister mary, σοβαρά; mister x;; ). Οι στίχοι στην μουσική όμως είναι περίπλοκο πράγμα, καμιά φορά ένα βαρύγδουπο ρεφρεν έχει περισσότερη δύναμη αποκομμένο από τα θολά κουπλέ του, πχ. Οι Queensryche έχουν χτυπήσει πολλά ισχυρά νοήματα και αισθήματα σε σημεία του mindcrime ερήμην του γενικότερου κώλο-'κονσεπτ' του δίσκου. Ίσως θα έλεγε κανείς και 'κατά λάθος'. Άμα βάζεις τον Geoff Tate να φωνάζει νοήματα αρχετυπικά ξανά και ξανά, πολλά τυχαία καλά μπορούν να συμβούν. Δεν ξέρω αν είναι κακομεταχείριση να αποκόπτει κανείς ένα
And I raise my head and stare
Into the eyes of a stranger
I've always known that the mirror never lies
People always turn away
From the eyes of a stranger
Afraid to know what
Lies behind the stare
από τις διάφορες μαλακίες που το πλαισιώνουν (και που ίσως είναι και διαμετρικά αντίθετες από το τι παίρνω εγώ από το ρεφρέν σκέτο)... δεδομένου του ότι το XM είναι ρομαντική τέχνη που προφασίζεται ολότητα αισθητική συχνά, ίσως. Το να κριτικάρει κανείς το operation mindcrime είναι ΕΥΚΟΛΟ πράγμα, οι ρωγμές πάνω του είναι τόσο ξεκάθαρες, οι μεταλλαδες όντως κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους περί αυτού του ζητήματος. Αλλά δεν το κάνει το γαμημένο το eyes of a stranger λιγότερο γροθιά στο στήθος όταν το ακούω και ας ξέρω (και έχει χρειαστεί να το ζορίσω για να καταλήξω) ότι ο δίσκος συνολικά είναι μπερδεμένος και άτυχος. Άτυχος; Το ζήτημα με αυτόν τον δίσκο είναι ότι είναι τόσο καλογραμμένος μουσικά που γίνεται περισσότερο πειστικός από όσο νομίζω ήλπιζε, ή αντέχει, κάπως έτσι να το πω. Ακούει ο μικρός μεταλλας τον Tate και τις υπέρ-κιθάρες (κάποιος τις είπε 'λαϊκές' λες και είναι κακό πράγμα; χαχ) και τα πιστεύει ΟΛΑ. Γίνεται μετά μεγαλύτερος και OMG U LIED TO ME, QUEENSRYCHE. Είναι δύσκολη φάση, αλλά δεν σου είπαν ψέμματα οι Queensryche, δεν ξέρουν καν οι ίδιοι τι σκατά σου είπαν.
Deadsoultribe δεν έχω ακούσει ποτέ σοβαρά κυρίως επειδή ο Buddy Lackey είναι υπεύθυνος στην περίοδο Psychotic Waltz για ενάμισι υπέροχο δίσκο (στιχουργικά και εκτελεστικά). Όχι τέσσερις, ούτε τρεις. Δεν περίμενα τα omg νεα προτζεκτ του με ανυπομονησία ούτε στα 18 μου. Εδώ δεν ακούγεται (o Lackey) ούτε καν στο Bleeding, τόσο κουρασμένος και οτιναναι. Όταν έγιναν εκείνα τα reissues Waltz θυμάστε που ήταν το Bleeding μαζί με το Everflow και το Social Grace μαζί με το Mosquito (ή κάπως έτσι τέλος πάντων). Γιατί ήταν έτσι και όχι χρονολογικά τα πακέτα; Επειδή θα αγοράζανε οι σχετικοί τα δυο πρώτα και δραστικά λιγότεροι τα δεύτερα, προφανώς. Μου φαίνεται τόσο περίεργο όταν εκθειάζεται κάθε ύστερο πράγμα που έχουν αγγίξει άνθρωποι που ίσως κάποτε για κάποιον μυστήριο λόγο έκαναν μια ή δυο φορές κάτι σημαντικό. Το ΧΜ δεν έχει διαχρονικούς ήρωες/μπαμπάδες. Έχει δίσκους καλούς, μακρυά ο ένας από τον άλλο.
