Όποιος πραγματικά θεωρεί αυτό το album τεραστιο, μνημειώδες, αλμπουμ της χρονιάς και άλλα τέτοια, συγγνώμη αλλά μάλλον πρέπει να αναθεωρήσει τη σχέση του με τους Solefald (για να μην πω με τη μουσική γενικότερα). Το album έχει ένα καταπληκτικό τραγούδι (το "Song Til Stormen"), ένα πολύ πολύ ωραίο (το "Eykalyptus Street"), ένα για γέλια (το γνωστό) και τα υπόλοιπα να κυμαίνονται από συμπαθητικά έως αδιάφορα. Δεν θα μιλήσω για απογοήτευση γιατί το φοβόμουν πολύ αυτό το album και δεν διαψεύστηκα. Σίγουρα ωχριά σε σύγκριση ακόμα και με την προηγούμενη διλογία (δεν πάμε παραπέρα). Υπάρχουν κάποιες σκόρπιες ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά οι οποίες σε ελάχιστες στιγμές μαζεύονται για να σχηματίσουν το μεγαλείο που απαιτούμε από τους Solefald. Δεν ξέρω αν τα project τους αποπροσανατόλισαν, ο Lazare μου φαίνεται λίγο θαμένος, η υπερβολική επιθετικότητα τους κάνει και πιο μονοδιαστατους (κάτι που αχνοφαινόταν και απο τα Red/Black αλλά σε πολύ πολύ μικρότερο βαθμό). Χαμένη ευκαιρία; Τέλος εποχής; Σίγουρα όχι αυτό που θα ήθελα εγώ. Αλλά η νορβηγικού ξύλου πόρτα μάλλον έχει αρχίσει και κλείνει σιγά σιγά (πέρασαν και 15 χρόνια εδώ που τα λέμε).
