εκείνη την ώρα γυρίζαμε σπίτι μετά από μια συναρπαστική μέρα με κλοπές στο μετρό, μπλεξίματα με το αλλοδαπών και παραλίγο διαμονή στο αεροδρόμιο, ήμασταν μούσκεμα από τη βροχή που μας είχε πιάσει λίγο νωρίτερα στο δρόμο, πονάγαμε, θέλαμε τη μαμά μας κι έτσι που τελικά δεν έπεσα ήταν πολύ περίεργο κι αυτή ήταν κι η πρώτη μου σκέψη, ενώ παράλληλα σκεφτόμουν μήπως στα πλαίσια της μέρας θα έπρεπε να είχα πέσει και μήπως έτσι απειλούσα να διαταράξω την ισορροπία του σύμπαντος. τώρα καταλαβαίνω πως το παραλίγο πέσιμο είχε νόημα τελικά, να με δουν απ' το ερ, οπότε δεν ανησυχώ πια.

(συμπαθέστατος είσαι.)