Την πρώτη φορά δεν λάδωσα. Και να λάδωνα όμως, είχα μπει σε "πούστικο" στενό, όπου δεν φαινόταν το γαμημένο απαγορευτικό. Στρίβοντας για το "πούστικο" στενό καβάλησα και λίγο πεζοδρόμιο (γωνία βασικά που είναι χαμηλωμένη για καροτσάκια, αλλά και πάλι...)
Τη δεύτερη φορά λάδωσα, αλλά αν εξαιρέσουμε το ότι για περίπου δυο λεπτά το πόδι δεν υπάκουγε στις εντολές που έδινε ο εγκέφαλος, δεν έκανα μαλακίες.
Πήρα λίγο το Polo στην αρχή, αλλά κάαααθε φορά έβγαινα από το αυτοκίνητο με τρελό πονοκέφαλο από το άγχος να μην τρακάρω ή να μη με βρίσει κανείς την (αρκετή) ώρα που θα προσπαθώ να παρκάρω... Κι ενώ δεν τράκαρα και δεν με έβρισαν -όχι πολύ τουλάχιστον- το άφησα το σπορ.
Τώρα, δυο χρόνια αργότερα, ξανακάνω μερικά μαθήματα για να μην τρακάρω (αμέσως) το καινούριο αυτοκίνητο. Ξέρω ότι είναι λίγο δύσκολο να γίνω καλή οδηγός γιατί α) είμαι γυναίκα και β) αν ήταν στο χέρι μου θα μετακινούμουν μια ζωή με ΜΜΜ.
