Δουλειά.

[Dythor]

Όχι, να μας πει η ΧΑΒΟΚ αν έχει ηθικές αντιρρήσεις στο να δουλεύω σε μια πολυεθνικάρα και να τα κονομάω κωλοβαρώντας, ενδεχομένως και να κλέβω απ' αυτήν.

[freak brother]

βασικα εσυ απο τι εχω καταλαβει εχεις γενικα αντιρρηση στο να δουλευεις.. και προτιμας τα ετοιμα!

[HAVOC]

Εσυ συγκεκριμενα θα ησουν η πλυστρα της πολυεθνικης.

Το οτι καλουμαστε να σταδιοδρομησουμε σε αθλιες συνθηκες, πως αλλαζει το οτι αγαπω το αντικειμενο της δουλειας μου και προσπαθω να ζω απο αυτο?

Εσυ, τι ειπαμε πως κανεις? Ποια η αποψη σου για την δουλεια σου?

[Dythor]

Τίποτα δεν κάνω ηλίθιο μουνί, είμαι ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΣ και πολύ καλός ΣΠΟΥΔΑΣΤΗΣ μάλιστα.

[VirusXI]

... κ έχεις άποψη, μάλιστα.

[Dythor]

Σωστή και για τα πάντα.

[Ford Prefect]

Λοιπόν, εγώ ήξερα ότι γουστάρω να ασχολούμαι με τους κομπιούτερ από μικρός, μεγαλώνοντας μου έλεγε και ένας φίλος του πατέρα μου καθηγητής στο αντικείμενο, ότι αν σου αρέσει κυνήγα το, δεν θα έχεις πρόβλημα και μετά στο λύκειο έφαγα κρισάρα και δεν ήξερα τι θέλω να κάνω. Μου αρέσανε πολύ οι κομπιούτορες αλλά ΨΟΦΑΓΑ για την μουσική και έλεγα ότι με κάποιο τρόπο πρέπει να ασχοληθώ με την μουσική, ή τώρα ή ποτέ, τώρα είναι που διακυβεύεται όλη μου η ζωή, να κάνω αυτό που θέλω και τέτοια. Πολύ άγχος.

Οι γονείς μου αν και γιατροί και καλλιεργημένοι κι ετς, ήταν ανοιχτοί στις αποφάσεις μου. Η μάνα μου βέβαια ήθελε να εκμεταλλευτώ το μυαλό μου, δεν κάνει να έχεις τόσο μυαλό και να καταλήξεις κάτι συνηθισμένο, εμένα αυτό δεν μου άρεσε καθόλου να το ακούω, αφήστε με ήσυχο, δεν χρωστάω. Μετά ο πατέρας μου με έπιασε και μου είπε:
"Ειλικρινά, δεν με νοιάζει να γίνεις και βοθρατζής. Θέλω αυτό που θα γίνεις μόνο να το γουστάρεις πραγματικά και να φροντίσεις να είσαι καλός σε αυτό που κάνεις. Αν είσαι καλός, δεν θα πας χαμένος, ό,τι κι αν γίνει, εγγυημένο. Ίσως όχι κορυφή, αλλά πρόβλημα δεν θα έχεις, θα δεις". Μου είπε και την κινεζική παροιμία που μου έμεινε έκτοτε, "βρες μια δουλειά που σου αρέσει και δεν θα ξαναδουλέψεις ποτέ στη ζωή σου", η οποία είναι προφανώς γνωστή αλλά εμένα μου έκανε πολύ μπαμ και την πήρα πολύ στα σοβαρά γενικά, εξού και η κρισάρα που λέγαμε.

Δεν θα επεκταθώ γιατί δεν ασχολήθηκα ενεργά με την μουσική ως μουσικός, ήμουν πολύ μεγάλος, πολύ κοκορόμυαλος για το πώς θα έπρεπε να ασχοληθώ σοβαρά μαζί της κλπ, και έμεινα στο μοντέλο του Ριτζεκτ, να γράφω γι'αυτήν. Το γράψιμο γενικώς μου άρεσε πάντα πολύ οπότε ο συνδυασμός των δύο ήταν πολύ ευχάριστος και με ικανοποιούσε. Για επάγγελμα όμως δεν μου έλεγε μέσα μου κάτι, δηλαδή, οι προσδοκίες μου για το τι θα κάνω στην ζωή μου δεν σταματούσαν στο να γράφω για ένα Χάμερ ή κάτι αντίστοιχο, δεν μου έφτανε. Παράλληλα, ο φίλος καθηγητής με έβαλε σε κάτι πρότζεκτ να δω πώς είναι, με ένα ψευτοχαρτζηλίκι να νιώσω και ικανοποίηση και βρέθηκα μετά το λύκειο να μπαινοβγαίνω σε εργαστήρια υπολογιστών, που έκαναν έρευνα, είχαν σούπερ τεχνολογία συγκριτικά με τον μέσο όρο, ένα κλίμα χομπισμού και συναδελφικότητας και τέτοια, συναρπαστικά πράγματα.

Ε, τα μίλησα με κανα δυο ανθρώπους σημαντικούς για μένα για το δίλημμα καύλα/μου-αρέσει-πολύ-απλώς και ο πατέρας μου μου είπε ότι αν το θέλω, μπορώ να πάω στην Αγγλία που είχαμε μείνει και 4 χρόνια παλιά, να κάνω κάτι πιο σοβαρό με το αντικείμενο και βλέπουμε. Λεφτά πολλά δεν υπήρχαν, αλλά με λίγο ζόρι και στέρηση, ε, θα βγαίναμε. Μου είπε κιόλας ότι καλύτερα Αγγλία, παρόλο που Ελλάδα είχε φοβερούς καθηγητές και αρχιδάτο καρίκιουλούμ, εν τούτοις η φοιτητική ζωή ευνοεί τον αποπροσανατολισμό και την αναβολή, εγώ δεν ήμουν κάποιος πολύ αποφασιστικός τύπος να συγκεντρωθώ, αντιθέτως κοπροσκυλιάζω με την πρώτη ευκαιρία, ενώ Αγγλία το όλο σύστημα σε πάει ψιλο-μόνο του αν δεν ψωλάρεις ασύστολα και σε σουτάρουν. Επίσης, το να ανοίξει το κεφάλι μου με αυτά που θα δω, να δω πώς είναι οι συνθήκες εργασίες έξω από την νεοελληνική πραγματικότητα και όλα αυτά, ήταν μέσα στα συν.

Εκεί, στο πανεπιστήμιο λοιπόν, έκανα ένα μάθημα που λεγόταν HCI (Human-Computer Interaction). Δεν το ήξερα τι είναι αλλά το πήρα και τελικά έγινε μακράν το αγαπημένο μου, διάβαζα ύλη εκτός μαθήματος και ζήλευα αυτούς που το είχαν επάγγελμα. Τέλειωσα με τα πολλά από Αγγλία και γύρισα Ελλάδα για τα στρατά και τα ρέστα. Πήγα για μάστερ στο πανεπιστήμιο Κρήτης που και γαμώ είναι και κόσμο ήξερα και είχε και ένα ΙΤΕ που προσέφερε ευκαιρίες για εργασία σε ένα περιβάλλον πολύ σπάνιο για Ελλάδα. Και μέσα στα προπτυχιακά μαθήματα που έπρεπε να κάνω για να εκπληρώσω τις απαιτήσεις του μεταπτυχιακού προγράμματος, ζήτησα να πάρω και το HCI, για την καύλα. Οι περισσότεροι φοιτητές το παίρνανε για εύκολο μάθημα/βαθμό, εγώ το έπαιρνα γιατί γούσταρα και πορωνόμουν. Τελικά εκεί εκπληρώθηκε το κινέζικο ρητό για μένα και ως αποτέλεσμα γιατί είμαι και έξυπνο παιδάκι με ταλέντο(!), ήμουν σούπερ. και εκεί που έλεγα πώς θα προσεγγίσω τον καθηγητή να δουλέψω στο εργαστήριο HCI του ITE, με προσέγγισαν αυτοί και μου είπαν, αν θες, έλα. Αυτό συνέπεσε και με τον γάμο μου και ξαφνικά ήμουν μεταπτυχιακός φοιτητής παντρεμένος με ένα χαμηλό μισθό σε δουλειά που γουστάρω πολύ. To cut the long story short, η δουλειά ήταν όμορφη και συναρπαστική, το περιβάλλον εργασίας ιδανικό σχεδόν από όλες τις απόψεις για την ζωή μου, οπότε είπα, αυτό θέλω να κάνω γενικά. Και το έκανα και ευτυχώς με θέλανε και μετά το μάστερ να μείνω, και τώρα είμαι σε μια δουλειά που γουστάρω πολύ με πολλά προνόμια για την ελληνική πραγματικότητα και είμαι πάρα, μα πάρα πολύ ευγνώμων για αυτό.

Πολλές φορές εχει χαμαλίκια και πράγματα που δεν γουστάρω αλλά πρέπει να γίνουν. Πολλές φορές πέφτει ένα πρότζεκτ και πρέπει να πέσει ξενύχτι. Αλλά γενικά αυτά δεν μου κακοφαίνονται καθόλου γιατί παίρνω τόσα πολλά εκτός από τον μισθό μου, όπως το flexible ωράριο (τεράστιο προσόν), το κλίμα, το απεριόριστο υπερ-ίντερνετ, το γραφειάκι μου, την ευκαιρία να ασχολούμαι με γαμάτα πράγματα και τεχνολογικά ψαρωτικά και άλλα πολλά και κυρίως να είμαι σε ένα από τα δύο-τρία(; ίσως λέω και πολλά) μέρη στην Ελλάδα που κάνουν σοβαρά HCI πράγματα. Με πληρώνουν να διαβάζω αυτά που διάβαζα μόνος μου στην Αγγλία, ιν φακτ εντυπωσιάζονταν που είχα διαβάσει κάποια βιβλία τα οποία εγώ έβρισκα τρομερά ευχάριστα και εύπεπτα (π.χ. τις δουλειές του Don Norman). Κάπου μέσα σε όλα αυτά υπάρχει και η διδασκαλία, που είναι επίσης πολύ ευχάριστο και νομίζω το έχω κιόλας και μου δόθηκε η ευκαιρία να το κάνω και αυτό.



Οπότε συνοψίζοντας αλά Ρωχάμης:
Γενικά τι σχέση έχετε με τη δουλειά γενικά αλλα και την τωρινή δουλειά σας;
-------------------------------------------------------------
Γενικά είμαι τεμπέλης και κοπρόσκυλο εκτός και αν γουστάρω. Για την τωρινή τα είπα.


Τη γουστάρετε; Σας πορώνει;
----------------------------------
Ναι, πολύ.


Περιμένετε απλα να περάσει το 8ωρο με όσο το δυνατόν λιγότερο κόστος για σας;
-----------------------------------------------------------------------
Όχι, δεν υπάρχει το 8ωρο σαν απαίτηση, πάει με deadlines, έχεις να κάνεις μια άλφα δουλειά μέχρι την τάδε ημερομηνία, ξα σου πώς και πότε θα την κάνεις. Πολλές φορές χρειάζονται 10ωρα και 12ωρα αλλά δεν το καταλαβαίνω, σπάει με διαλείμματα και ΕΡ κλπ.


Σκοπεύετε να πιάσετε κάποτε μια δουλειά που θα είναι ακριβώς το αντικείμενο που σας αρέσει και θα αφιερώνετε και άλλο χρόνο σε αυτή;
------------------------------------------------------------
Κάπου έχω αφήσει απωθημένο το γράψιμο και την μουσική. Τελικά κάτι κάνω και ξεκαυλώνω και με αυτά και ποιος ξέρει; Μπορεί να χωράει κι άλλο πράγμα.


Γενικά πως βλέπετε το θέμα εργασία στη ζωή σας;
---------------------------------------------------------
See all of the above.

[Rwxamhs]

Πες το βυσμα σου και που βρηκες τα λεφτα να πας Αγγλια

[Ford Prefect]

Ε, κάνοντας τον σερβιτόρο, τον οικοδόμο, τον σκουπιδιάρη, τον λούστρο, τον λαντζέρη και μετά διάβασμα από τις 12 το βράδυ μέχρι τις 5 το πρωί όπου και κοιμόμουν για 2 ώρες μέχρι να περάσει το φορτηγό να με πάει στην φάμπρικα (την ξέχασα αυτή). Έτσι έμαθα και το σοφό ρητό, "την μπετονιέρα μην την κατηγοράς, αυτή σου δίνει για να φας". Στη φάμπρικα πέρναγε μια μέρα το αφεντικό και έπαιζε με ένα κύβο του ρούμπικ-κιούμπρικ και τον ζόριζε. Ε, πάω και εγώ και του το λύνω μπροστά του σε 1 λεπτό, εντυπωσιάστηκε και με είδε φιλότιμο παιδί, του πρόσφερα και από τις ελιές και το τυράκι που είχα στο μπογαλάκι μου και συγκινήθηκε και χωρίς να το καταλάβω, βρέθηκα στην Αγγλία δίπλα στους σπουδαιότερους καθηγητές. Ακόμα με επισκέπτεται πού και πού, πλέον για να τον συμβουλεύσω για την φάμπρικα και θυμόμαστε με πολύ γλυκιά μελαγχολία εκείνες τις ημέρες, ειδικά όταν τρώμε τυρί.

[HAVOC]

Ρωτησε προκαταβολικως για την Χ. Γιατι για να σου αρεσει η δουλεια σου, δεν μπορει, το κωλοβυσμα σε εχωσε και σε πανεπιστημιο και σε δουλεια.

[wraithgr]

Δε πιστεύω να νομίζει κανείς οτι πας απο το 8ωρο στο 12ωρο για να πας από τα 700 ευρώ στα 800 ή στα 1000 ε...
Για τις συζητήσεις περί βυσμάτων δεν σχολιάζω, υπάρχουν και τα φοιτητικά δάνεια (εγώ έτυχε και δεν χρειάστηκα, αλλά ξέρω κόσμο που μια χαρά τα έβγαλε πέρα έτσι...)

[Xtikio]

ford o aderfos mou doulevei sto ITE.

isws kai na ksereste

[H.]

Φόλα Ρωχάμης είμαστε.

Το λάθος σε όλη την κουβέντα το έχουν κάνει όλοι (οι περισσότεροι δηλαδή από όσους συμμετέχουν) που έχουν συνδέσει το θέμα ΕΡΓΑΣΙΑ αποκλειστικά και μόνο με τα ως προς το ζην χρήματα.

Το οποίο για εμένα που ίσως είμαι λίγο ρομαντικός σε αυτά έρχεται 2ο. Ο βασικός λόγος για να κάνεις μία δουλειά είναι γιατί σε γεμίζει ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΑ. Γιατί σε κάνει να νιώθεις ότι κάτι κάνεις, κάτι προσφέρεις, σε κάποιον που μπορεί να είναι το αφεντικό σου αν είσαι υπάλληλος, ο πελάτης σου αν είσαι αφεντικό ή ελεύθερος επαγγελματίας, το κοινό ώφελος αν είσαι δημόσιος υπάλληλος (άσχετα αν αυτό το τελευταίο έχει ευτιλιστεί στην Ελλάδα). Οπότε ναι, όταν στα 26 σου δεν ξέρεις τι σε εκφράζει ως τρόπο παραγωγής είναι σαφές ότι έχεις ψυχολογικό θέμα.

Και όταν είπα το "όλοι για την εταιρεία και η εταιρεία για όλους" αναφερόμουν σε θέμα εσωτερικής οργάνωσης με αποτέλεσμα εν τέλει με αυτόν τον τρόπο να μην πιέζεσαι και στην εργασία σου. Αλλά τι αντίδραση να περιμένεις από ΠΑΙΔΙΑ που δεν έχουν δουλέψει ποτέ.

Τέλος, αν θες να λανσάρεις το προφιλάκι του τεμπέλη και ζω καλά τη ζωή μου και δεν είμαι θύμα των εργοδοτών όπως εσείς φρόντιζε τουλάχιστον έξω να πληρώνεις μόνος σου τα ποτάκια σου και να μη ζητάς μονίμως κανένα ευρώ από την υπόλοιπη παρέα γιατί έτσι (συνεχίζεις να) ξεφτιλίζεσαι.

[Tispanagias tamatia]

Φόλα μίλγουολ είμαστε.

Η ουσία στο όλο θέμα, την οποία γνωρίζουν όλοι (και η οποία έχει επισημανθεί από αρκετούς που συμμετέχουν) είναι που έχουν συνδέσει το θέμα ΕΡΓΑΣΙΑ αποκλειστικά και μόνο με τα ως προς τα ζην χρήματα.

Το οποίο για εμένα που είμαι στην ελλάδα το 2010 είναι απολύτως φυσιολογικό. Ο βασικός λόγος για να κάνεις μία δουλειά είναι γιατί σε γεμίζει με κάποια ΕΥΡΩ. Γιατί σε κάνει να νιώθεις ότι κάτι κάνεις, κάτι προσφέρεις, σε κάποιον που μπορεί να είναι το αφεντικό σου αν είσαι υπάλληλος, ο πελάτης σου αν είσαι αφεντικό ή ελεύθερος επαγγελματίας, το κοινό ώφελος αν είσαι δημόσιος υπάλληλος (άσχετα αν αυτό το τελευταίο έχει ξεφτιλιστεί στην Ελλάδα) και αυτός στο ανταποδίδει με ΕΥΡΩ. Οπότε ναι, όταν στα 26 σου δουλεύεις όλο και περισσότερες ώρες για όλο και λιγότερα χρήματα, υπάρχει πρόβλημα.

Και όταν είπα το "όλοι για έναν και ένας για όλους" αναφερόμουν στο σύνθημα που ένωνε τον νταρτανιάν και τους τρεις σωματοφύλακες στο μυθιστόρημα του Δουμά. Αλλά τι αντίδραση να περιμένεις από ΠΑΙΔΙΑ που διαβάζουν μόνο χάρι πότερ και το κύπελλο της φωτιάς.

Τέλος, αν θες να λανσάρεις το προφιλάκι του δουλεύω-και-έχω-φράγκα-να-τα-στάζω-κείθε-δώθε και ζω καλά τη ζωή μου και είμαι θύμα των εργοδοτών, φρόντιζε τουλάχιστον έξω να πληρώνεις τα ποτάκια όλης της παρέας γιατί αλλιώς(συνεχίζεις να) ξεφτιλίζεσαι.

[Drumsick]

Είστε τέρμα σιχαμένοι ορισμένοι ρε μαλάκα. Ειλικρινά νιώθω ευλογημένη που δεν κουβαλάω τα μυαλά σας.