Νομίζω τζάμπα μου επιτίθεσαι, γιατί λέμε τα ίδια πράγματα. Κριτική δεν ασκώ για τα ορκ και τα ξωτικά, κάτι τέτοιο θα'ταν γελοίο, μ' αυτή τη λογική και η Οδύσσεια είναι γτπ, γιατί έχει κύκλωπες και η Θεία Κωμωδία γιατί έχει διαόλια και τριβόλια. Δε θα μιλήσω και για τη μαστοριά του Τόλκιν στη γλώσσα, γιατί είναι ίσως το στοιχείο μαζί με τις ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΡΕΣ (στο lotr, στο σιλμαρίλλιον ορισμένοι χαρακτήρες είναι interchangable, όχι όλοι obv) που με τραβάει περισσότερο στο έργο του. Όσον αφορά αυτό που λες για τις τραγωδίες και τη διασκέδαση, να σου θυμίσω τον Αριστοτέλη "...δι ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν".
Και εδώ είναι που ασκώ την κριτική μου. Ο Τόλκιν αρνούνταν πεισματικά να περάσει μηνύματα μέσα από το έργο του. A story is just a story is just a story που θα λέγαμε σήμερα. Και μπορεί να λέμε για συμβολισμούς όπως το δαχτυλίδι είναι ο κίνδυνος της εξουσίας και η τεχνολογία πάνω από τη φύση, αλλά ο ίδιος αρνούνταν πεισματικά ότι αυτά ήταν εσκεμμένα και δεν τα δεχόταν. Κι όμως, όσο υπερ-γαμάτο και να είναι ένα έργο, το σωστό μήνυμα είναι για μένα ένα σημαντικό, ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο ενός καλλιτεχνικού έργο. Βλέποντας το ουμανιστικά, αν όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα πρέπει να υπηρετούν τον άνθρωπο, τότε η απλή παροχή εφήμερης διασκέδασης είναι μία σημαντική προσφορά μεν, αλλά δε συγκρίνεται με την προσθήκη μίας νέας ιδέας στο συρτάρι των ιδεών. Και ναι, δε χρειάζεται κάθε εγχείρημα μας να' ναι βαθυστόχαστο και να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, αλλά όσο να πεις στον τομέα του "τι θέλει να πει ο ποιητής" ο Τόλκιν υστερεί λίγο. Αυτό, μαζί με τον απελπιστικά παλιομοδίτικο τρόπο αφήγησης (δεν αναφέρομαι στο γλωσσικό, εείναι τα αρνητικά του που για μένα το τοποθετούν μια σκάλα παρακάτω από τα "αριστουργήματα".
Αν πρόσεξες μίλησα ότι υπάρχουν διάφορα αντικειμενικά κριτήρια "εξαιρετικότητας" (μπλιαχ) στα οποία ένα έργο μπορεί να διαπρέψει. Για μένα το ποιο σημαντικό είναι το "τι μάθαμε σήμερα παιδιά". Όχι ότι δεν μπορεί να προκύψει ένα εξαιρετικό έργο χωρίς μήνυμα, αλλά όπως και να το κάνουμε αυτό είναι προσωπικά ένα αναπαλλοτρίωτο χαρακτηριστικό για να ξεχωρίσει το αριστούργημα από ένα εξαιρετικό έργο.
Εν τέλει όμως λέω ότι το προσωπικό γούστο είναι το πιο σημαντικό και η "ιεράρχιση" σε κατηγορίες κατά το μάλλον ή το ήττον άσκοπη γεγονός για το οποίο περισσότερο φαίνεται να συμφωνούμε παρά να διαφωνούμε.
Έντιτ: Οκ, σβήσε το σχόλιο για τις τραγωδίες κι εσύ το ίδιο λες, λάθος διάβασα.
