Ρε, ειναι αισθηματικο το θεμα. Οχι ρομαντικο, προς Θεου, αλλα ο μεταλλας το εχει μεσα στην καρδια του, στο αιμα του αν θελετε, οχι στο μυαλο.
Ητοι, πιτσιρικος στα 17 αρχισα και συνεχισα να ακουω μονο μεταλ (thrash και λιγο death και heavy που με αρεσαν), κλασσικος νεος στην καβλα του απανω με το σπυρακι του, το μαλλακι του το ετσι, παμε να παρουμε την πολη.
Μετα επαθα κριση συνειδησης. Αρχισα να ακουω alternative rock, rock-οτι-να-ναι και γενικα πολλα παραταιρα μεταξυ τους πραγματα και καθολου μεταλ. Αντε λιγο Machine Head.
Στην τριτη φαση, που εχει ωριμασει λιιιιιιιιιγο το μυαλο μου, ακουω με την καρδια μου (enter bouzouki). Καταλαβα πως το αγαπαω το χεντμπανγκινγκ. Αυτο ειναι μεταλ, να νιωθεις την αναγκη να μπεις σε ενα θρασικο moshpit. Να ακους και τους (Αγιους Σωτηρες) Tool, και Faith No More, ΚΑΙ Kyuss (με Bjork στα ντραμς), αλλα να σε τρωει ο κωλος σου να πας να δεις τους Sodom. Γιατι ξερεις οτι θα περασεις τελεια. Αισθανεσαι την αναγκη.
Σαν ακροατης δεν "ανηκω" πουθενα, καταπιεζομαι αφορητα. Αλλα οταν ενα κομματακι της καρδιας σου γλυκαινεται με τον συνδιασμο "μαλλιαδες/δικασες/ουρλιαχτα/μπαχαλο" ... you know it feels right...
