Δεν έχω ακούσει ακόμα το προηγούμενο του κυρίου, που διαβάζω πως είναι πολύ διαφορετικό, αλλά αυτό εδώ μετράει.
Δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω.. Σε φάσεις τριπχοπίζει, σε άλλες ελεκτροποπίζει, σε άλλες νταμπστεπίζει, σερφίζει και δεν ξέρω κι εγώ τι. Συνοψίζοντας, χαλάρο, ατμοσφαιρικό ελέκτρο με πινελιές από διάφορα ιδιώματα και εμφανείς μορικονικές επιρροές στις κιθάρες.
Τσεκιραου.
Νομίζω ότι αυτό είναι αρκετά λιγότερο περίεργο σε σχέση με το προηγούμενο. Είναι πολύ ωραίος δίσκος, εξίσου ατμοσφαιρικός με τον προηγούμενο, αλλά, ναι, είναι και πολυ διαφορετικός. Λίγο πιο βατός μου φαίνεται, χωρίς να το θεωρώ αρνητικό αυτό.
Για κάποιο λόγο μπανίζω αυτό τελευταία που δε του έδωσα καμια ιδιαίτερη βάση όταν βγήκε.
Gonjasufi - A Sufi and a Killer. Warp είναι, απο τα χιτ του '10. Τα σωστά κοννέ, flying lotus, gaslamp killer στην παραγωγή.
Μια χύμα φάση, τα πάντα όλα σούπα, τα γνωστά. Ακούστε όμως, ωραίο είναι.
Dim Mak, Ιούνιος 2010
1. Rock
2. Paper
3. Scissors
Βάζετε τα καλά σας ακουστικά, τσιτάρετε εντάσεις, προχωράτε το βίντεο στο 0:40, παρακολουθείτε την απίστευτη γιόμα μέχρι το ΧΑΩΤΙΚΟ ΕΠΙΛΗΠΤΙΚΟ ΞΥΛΟ στα 1:25
Τώρα που έχω την προσοχή όσων χρειάζεται να πω και δύο κουβέντες. Το mouni ikonoklast εδώ που τα λέμε πάντα σνόμπαρε λιγάκι αυτή την γαλλική -κατα κύριο λόγο- δηθενιά της όλης nurave/nuindie/nuelectropunk/ed-banger φάσης με justice, sebastiAn και λοιπά γαλλάκια, χιπστεράκια κλπ. Παρ' όλα αυτά είναι κάτι στιγμές που ψάχνωντας εδώ κι εκεί πέφτεις σε κυκλοφορίες τέτοιου τύπου με κάτι αρχίδια να και το βουλώνεις, τι να κάνεις. Τρία κομμάτια, όλα καύλα, 15.30 λεπτά σε ακατέβαστη τσίτα, μόνο άγχος, κόκα, μουσική για νυχτερινό ξύλο σε μετανάστες. Γιατί είσαι γκαφράτος παριζιάνος, αναρχολούμπεν, κωλόπαιδο, τα βράδια σου είναι πριζωμένο ΚΛΑΜΠΙΝ και ηλίθιοι τσαμπουκάδες. Αν το stress ήταν το κανονικό ost του la haine, οι mustard pimp έρχονται να δώσουν και την μουσική υπόκρουση la chinoise. Ή του γαμημένου alex-kidd με αμφεταμίνες.
Φυσικά όχι, απλά κάθε δήθεν review γαμάει αν κάνεις ανάφορες σε γαλλικό κινηματόγραφο και video games, πόσω μάλλον αν έχεις μπροστά σου ατόφιο γαμημένο ελεκτρο. Μπουκωμένες ψηλές/χαμηλές, ΡΕΗΒ ΕΡΑ αισθητική, παρανοϊκά ψαλιδίσματα.
Μαλάκες, στο rock έχω την εντύπωση ότι σαμπλάρει το κιθαριστικό riff απο δώ. Με δέκα saturation, δεκαπέντε flangers. ROCK. ROCK. ARE YOU READY TO ROCK. ΠΟΣΟ ΚΑΥΛΑ. Τρελαίνομαι.
πιο καγκουριά πεθαίνεις
αλλά ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟ EP.
~
"Why didn't it kill him?" she said.
"Unforgivably sloppy workmanship at the hand grenade factory," I said.
~
Δεν έχω ακούσει ακόμα το προηγούμενο του κυρίου, που διαβάζω πως είναι πολύ διαφορετικό, αλλά αυτό εδώ μετράει.
Δεν ξέρω πως να το χαρακτηρίσω.. Σε φάσεις τριπχοπίζει, σε άλλες ελεκτροποπίζει, σε άλλες νταμπστεπίζει, σερφίζει και δεν ξέρω κι εγώ τι. Συνοψίζοντας, χαλάρο, ατμοσφαιρικό ελέκτρο με πινελιές από διάφορα ιδιώματα και εμφανείς μορικονικές επιρροές στις κιθάρες.
Τσεκιραου.
edit: Απ'τα δυνατά του δίσκου
(θενκς λοκη)
εξαιρετικος δισκος. οντως αλλη φαση απ τον προηγουμενο, φαση που προτιμω.
Past the Beginning of the End = The Rip + Machine Gun απο Portishead ή κανω λαθος ;
man has known and now he's blown it upside down and hell's the only sound,
we did an awful job and now they say it's nobody's fault
Interviewer : How does it feel to be the greatest guitarist in the world ?
Jimmy Hendrix : I don't know, go ask Rory Gallagher.
Ε ξερω γω τωρα δε πολυκολλανε, γιατι ειναι και γκραινταδες, αλλα αυτό το συγκεκριμενο παει εδω (σκατα, κι αλλα κομματια του δισκου μπαινουν εδω)
Τεσπα εν ολιγης τσεκαρετε Genghis Tron.