Εμένα πάντως με αφήνουν παγερά αδιάφορο, τόσο παγερά όσο και ο δίσκος για τον οποίο κείμενο παραθέτω πιο κάτω, αυτά που θέλει και απαιτεί (!) ο Μαρούλιον για τις "κριτικές" του, η γνώση της σκηνής, η σύγκριση των συγκροτημάτων, οι "επιρροές" ή αυτό-θυμίζει-το-άλλο (ότι χειρότερο βασικά να προσδιορίζεις μία μπάντα/καλλιτέχνη με βάση άλλους). Εγώ θέλω να ακούσω αυτόν που γράφει, όχι για τις τριανταπέντε διαφορετικές παραλλαγές ενός γαμάει, αλλά για τη φαντασία και την ποιητικότητα που του εξάπτει και του δημιουργεί αυτό που ακούει.
ένα ενδιαφέρον κείμενο θα πρέπει να αντικατοπτρίζει μερικές από τις ιδιότητες αυτού που περιγράφει. Αξίζει να βγουν τα συναισθήματα και ο ενθουσιασμός του δέκτη, ανθρώπους διαβάζουμε, όχι μηχανές, αλλά πρέπει επίσης, τουλάχιστον για μένα, να χρησιμοποιούν και το μυαλό τους. Τι είναι αυτό που ακούω, πώς είναι φτιαγμένο, τι σκοπό εξυπηρετεί, πετυχαίνει τους στόχους του, τι νόημα έχει για μένα, τι μου προκαλεί, πώς με επηρέασε. Αυτά θέλω να διαβάζω σε ένα ριβιού εγώ.What I took from this was the shiveringly haunting beauty gracing one of the last true wildernesses left on this much-traversed and explored world of ours, a beauty bathed for at least half the year in utter darkness, the skies only occasionally enlivened by the playful auroral visitations splashing themselves across the vast expanse of midnight blue, the stars peeking out from behind the shimmering veil of electrons like some shy maiden. Oophoi's soundscapes capture that essential crispness of the polar air, where everything takes on a clarity unavailable elsewhere, where the light from billions of tiny pinpoints of light reach us and put on a gloriously unashamed display, perhaps because of the very fact that there are very few witnesses around. The whole sound, just like the land itself, welcomes the listener wholeheartedly with a coldly soporific and torpid embrace, enveloping one with a desire to do nothing but lie back and let the imagined warmth overwhelm, until life itself becomes a dream slipping through numb fingers.
