Νομίζω πως υπάρχει μία βαθύτερη ψυχολογική διάσταση της αντίθεσης όσων εκφράζονται κατά της γιωτάδικης επιλογής εν γένει, η οποία είναι αυτή της ζήλιας, ειδικά στους παλαιότερους που υπηρετούσαν από μιάμισι εώς δύο χρόνια που είναι και πιο εμφανές αυτό. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανένα άτομο εδώ πέρα που πιστεύει πως ο στρατός είναι πραγματικά αναγκαίος για τη κοινωνία και πως κάποιος του αφαιρεί από τα δικά του δικαιώματα επειδή δεν πραγματώνει την "υποχρέωση" του αυτή. Λες και το σύνταγμα είναι θέσφατος νόμος και δεν έχουμε λόγο εμείς οι ανθρωπάκοι για το πώς θα πρέπει να λειτουργεί η κοινωνία μας! Το "μαλάκας είμαι εγώ?" έχει μέσα του μία ωραιότατη κατάφαση κρυμμένη, δε χρειάζεται καν ερωτηματικό. Ναι, είσαι μαλάκας, ο άλλος μπορεί να κάνει λίγο πέρα την αξιοπρέπειά του για τέσσερις πέντε φορές, να το παίξει ΠΟΥΣΤΗΣ η κατεθλιμμένος και να γαμάει μουνάκια, να πάει σε συναυλίες και να παίρνει λεφτά για τους επόμενους 9 μήνες ενώ εσύ κάθεσαι και κοιτάς το χώμα. Και ενώ είναι κάτι που 100% το λογικό του, η ψυχολογία του και τα συναισθήματά του λένε πως είναι το σωστό, δεν φιλάς κατουρημένες ποδιές, αποφεύγεις να τις φιλήσεις. Χάνεις "αξιοπρέπεια" όταν παριστάνεις το πτώμα όταν κοιτάνε οι άλλοι με το λούγκερ από πάνω να δούνε εάν κουνιέται κάτι? Τα λέω αυτά επειδή και γω είχα πάντα αυτή την αντίδραση από μέσα μου όταν άκουγα να μου λέει κόσμος ότι θα πάει για γιώταπέντε (καθώς δε ψήνομαι για τη φάση και μπαίνω σύντομα) αλλά δεν είναι σωστό πράγμα αυτό, δεν πρέπει να σε φοβίζει η δύναμη των άλλων επειδή σου θυμίζει τη δικιά σου αδυναμία, καλύτερα να σε εμπνέει.
Πιο ον τόπικ, η πλάκα είναι πως η πρακτική χρησιμότητα του στρατού είναι μηδαμινή και περιορίζεται στη συντήρηση των στρατοπέδων και του εξοπλισμού, ενώ η ουσιαστική του είναι και ήταν πάντοτε η προπαγανδιστική και η κοινωνική, σαν άμεση συνέχεια της εκπαίδευσης. Όταν μπαίνει ο άλλος δεκαοχτώ χρονών και για δύο χρόνια του πρήζεις το κεφάλι με παπαριές για να βγει στα είκοσί του στρατιωτάκι έτοιμο για υπακοή παραγωγικότητα και εθνική υπερηφάνεια έχει ένα νόημα. Όταν ο άλλος πλέον μπαίνει με τις πεντακόσιες αναβολές στα εικοσιοχτώ για εννιά μήνες.. είναι μία κούραση και ανουσιότητα τόσο και για τους δύο, και για τον έναν που η δουλεία του έχει χάσει πια τη σημασία του όσο και για τον άλλον που έχει διαμορφωθεί σαν προσωπικότητα και απλά σκέφτεται το χαμένο χρόνο. Μακάρι να τελειώνουμε κάποια στιγμή με αυτά μία και καλή, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είναι κάτι το αυτονόητο. Όπως και με το όπλο, δεν είναι αυτό που σκοτώνει, είναι ο άνθρωπος (που λένε και οι Τσάρλτον Ήστον απέναντι). Άμα αφήσουνε όλοι μαζί τα όπλα θα γίνει η δουλειά, αλλιώς.
