Now reading thread.

[carheart]

Κι εμένα με σοκάρω τώρα που το ξαναδιαβάζω, ομολογώ.

Ενθαρρυντικό. Το έχω παρατήσει εδώ και μια βδομάδα στη μέση και ξαναδιαβάζω Ρεμάρκ, γιατί έτσι.

Πόσο ΠΩΠΩΠΩΠΩΠΩ είναι μετά;

Εε, ξέρεις, στην αρχή ήμουν σε φάση "ναι, οκ, κάνατε ωτοστόπ, πήγατε σ' ένα μέρος που δεν ξέρω, μετά περπατήσατε, πήγατε σε άλλο, μετά σας έπιασε βροχή, μετά ένας γάμησε, μετά πήγατε σ' ένα μέρος ακόμα, τι μας ενδιαφέρουν εμάς όλα αυτά;". Γενικά, μου φαινόταν πως περιέγραφε εντελώς αδιάφορες καταστάσεις.

Από το τρίτο μέρος (ή μπορεί και το τέλος του 2ου) άρχισε να βελτιώνεται και το τέταρτο μέρος μ' άρεσε πραγματικά πολύ. Επιτέλους είπαν κάτι οι χαρακτήρες και μου δημιούργησε αυτό το "θα πάρω τους δρόμους", όπως έπρεπε. Και το έκανε αρκετά πειστικά ώστε να το θεωρώ πολύ ωραίο βιβλίο, ενώ μέχρι ένα σημείο ήταν το τίποτα.

Ακριβώς οι σκέψεις μου, οι χαρακτήρες δε μου λένε τίποτα, και το διάβασμα αν και εξαιρετικά ευχάριστο, δεν μου έδωσε κάτι "λογοτεχνικό" όπως το χω στο μυαλό μου. Πήγαμε εκεί. Κέρασα τσιγάρο τα παιδιά. Γαμήσαμε την Τζούλι και την Παμ. Μετά είχα μείνει με ένα δολλάριο. Έστειλα γράμμα. Φαινόταν ωραίος τύπος. Ήπιαμε μισή μποτίλια. Έλαβα γράμμα.

Σχεδόν με έπεισε πως δεν μπορώ να θεωρήσω ισχυρό κανένα beat χαρακτήρα, αν και θεωρώ μεταφραστική αδυναμία τον λόγο που παράτησα (επίσης στη μέση) το "Naked Lunch", καθώς στα αγγλικά κυλούσε πολύ πιο ωραία και στρωτά.

Πάρα ταύτα, το "On the Road" μ'αρέσει πολύ ώρες ώρες, έχει σοβαρές περιγραφικές δυνατότητες, αλλά κάπου χάνει με το θέμα "χαρακτήρας που έχει να πει κάτι". Είναι απολαυστικό όπως και να χει, και αφού φτιάχνει κιόλα, θα τελειώσει εντός των ημερών.