"Από τότε που οι άνθρωποι τοποθετούν τις αρχές τους, δεν υπάρχουν ίσως περιπτώσεις που η δεισιδαιμονία, στηριγμένη στις συνήθεις μεθόδους καταναγκασμού της "Καθεστηκυίας Τάξεως", να αντιστάθηκε σε τέτοιο βαθμό και για τόσο μεγάλο διάστημα στην ιστορία. Είμαι από εκείνους που θεωρούν πως ο συγγραφέας δεν έχει το δικαίωμα να χειρίζεται παρόμοια θέματα όπως του αρέσει, ανάλογα με τις προσωπικές του πεποιθήσεις. Ο συγγραφέας, σαν δημόσιο πρόσωπο, δεν έχει δικαίωμα να σφάλλει, γιατί σφάλλοντας πλανά τους άλλους. Είναι υποχρεωμένος να περνάει από κόσκινο αυτό που έχει στο κεφάλι του προτού το εκφράσει και, κάθε φορά που επιχειρεί να αντιγράψει ένα πρόσωπο του παρελθόντος, να πειθαρχεί στο πρότυπό του.
Όσον, όμως, αφορά στο φτωχό, βαθυστόχαστο προφήτη που έζησε στη Γαλιλαία, που δεν φαντάστηκε ποτέ τι θα γινόταν, ούτε τη μυθική δόξα που θα τον τύλιγε μέσα στους αιώνες, και που χρησιμοποιήθηκε -ψυχή τε και σώματι- για σκοπούς άλλους από τους δικούς του, θεωρώ ότι η επιστημονική κριτική θα πρέπει να ανασύρει μέσα από τα Ευαγγέλια τη ζωντανή του μορφή με την ίδια επαγωγική μέθοδο που χρησιμοποιεί για τη μορφή του Σωκράτη μέσα από το μαγευτικό ξετύλιγμα των Πλατωνικών Διαλόγων.
Αν επέτρεψα στον εαυτό μου ορισμένες ελευθερίες πάνω στην αποδεκτή παράδοση, τούτο έγινε γιατί οι υποθέσεις μου κάθε φορά μου φαίνονταν και πιο πειστικές και πιο κοντινές στην αλήθεια. Πιστεύω, όμως, πως δεν έχασα ποτέ από μπροστά μου την εικόνα που η πραγματικότητά της έχει επιβεβαιωθεί όχι από σχολαστικούς και κατηχήσεις, αλλά από την ίδια την εξελικτική πορεία των πνευματικών θησαυρών: Στον 8ο ρωμαϊκό αιώνα εμφανίστηκε ένας άνθρωπος που κράτησε στα χέρια του, και τα ύψωσε για να τα δούνε όλοι, τη φτώχεια, τη δυστυχία και το μεγαλείο του ανθρώπου. Και θέλω να προσθέσω κάτι ακόμα: Όλα αυτά δεν είναι πράγματα του παρελθόντος, είναι της κάθε εποχής. Είναι σημερινά.
Αν διάβασα και ξαναδιάβασα τα Ιερά Κείμενα και μελέτησα τόσα συγγράματα πάνω στο Δόγμα, δεν είναι για την καλλιτεχνική ικανοποίηση μιας αναθεώρησης και από τον πειρασμό να ανακαλύψω, σαν αρχαιολόγος, ένα Ευαγγέλιο χωρίς αντιφάσεις και ψεγάδια, δηλαδή να αποκαταστήσω το Ευαγγέλιο. Είναι για να μπορέσω να απευθυνθώ στους ανήσυχους και τυραννισμένους των καιρών μας -σήμερα που οι αναγκαιότητες, οικονομικές, κοινωνικές, πολιτικές, πνευματικές και ηθικές παροτρύνουν τον άνθρωπο να γκρεμίσει τα είδωλα, σύμφωνα με το ιερό παράδειγμα, που δεν του έμελλε ποτέ να το δει στο ακέραιό του. Είναι για να δείξω, σ' όλους αυτούς που περιμένουν, τον μεγαλειώδη παραλληλισμό που διαγράφεται καθαρά ανάμεσα στην πτώση του σύγχρονου κόσμου (στο απόγειο της υλικής του προόδου) και στην παρακμή του αρχαίου κοσμου. Ανάμεσα στον γενώμενο χριστιανισμό και στους νέους μοχλούς που αρχίζουν να κινούν το σύμπαν.
(...)
Υπάρχουν μέσα στο βιβλίο εκφράσεις νεότερες ή σύγχρονες. Ελπίζω πως οι αναγνώστες δεν θα καταλογίσουν σε άγνοια του συγγραφέα αυτούς τους λεκτικούς αναχρονισμούς. Αποδίδοντας ιδέες και πράγματα με ονομασίες που βγαίνουν από το τοπικό χρώμα, συμμορφώθηκα με την παράδοση των επίσημων μεταφραστών του Ευαγγελίου. Είναι φανερό πως οι όροι αυτοί, που είναι κάτι καινούργιο, δείχνουν τις αντιστοιχίες με τα τότε πράγματα και τις ιδέες, καλύτερα από τις τεχνικές ονομασίες ή τις μεταφορικές εκφράσεις που θα μπέρδευαν τις φράσεις."
Spoiler
Henri Barbusse, Σεπτέμβριος 1926
http://www.editoreric.com/greatlit/a.../Barbusse.html
