Αυτό το ποστ αλλάχθηκε αρκετές φορές, γιατί άλλος ήταν ο αρχικός μου στόχος, αλλιώς παρασύρθηκα στη συνέχεια και εν τέλει από ένα αρχικό μικρό σχόλιο για τη δεκαετία του '80, κατέληξα σε έναν πιο γενικό σχολιασμό των προχθεσινών αποτελεσμάτων.
Χωρίς καμία διάθεση να δικαιολογήσω το ρημαδιό που προκλήθηκε, γνωρίζοντας ότι αυτό που θα γράψω μπορεί να επιφέρει μουντζοθύελλα, θέλω να εκφράσω κάτι υπέρ των απλών ανθρώπων που τις προηγούμενες δεκαετίες έκαναν αυτό που πίστευαν σωστό, ψηφίζοντας το προηγούμενο κόμμα της αλλαγής. Θέλω να το κάνω, γιατί βλέπω ότι 35 χρόνια μετά, είναι πολύ εύκολο για εμάς -αλλά και για νεαρότερους από εμάς, που επομένως δε ζούσαν καν σε εκείνη την περίοδο- να αναθεματίζουμε και να ισοπεδώνουμε τα τότε (κακώς; ) καμωμένα.
Σε συζήτηση με τον μπαμπά μου όσον αφορά στο ζήτημα της επιλογής ψήφου τότε, μου είχε πει κάτι που ακόμα και τώρα με συγκινεί, αν μπω στη διαδικασία να μπω στα παπούτσια του και να το κρίνω από τη σκοπιά του. "Ο Ανδρέας μου έδωσε τη δυνατότητα να κοιτάξω στα μάτια γονείς άλλων κοινωνικών τάξεων και να προσφέρω στα παιδιά μου τις ίδιες ευκαιρίες και πράγματα που ούτε φανταζόμουν".
Θέλω να πω λοιπόν ότι δεν ήταν όλοι οι ψηφοφόροι του πασοκ εκείνης της εποχής βολεμένοι, κολλητοί, στις κλαδικές και στους κομματικούς μηχανισμούς. Ήταν άνθρωποι που έχοντας ζήσει δικτατορία (και κάποιοι παλαιότεροι μέχρι κατοχή) είδαν το εισόδημά τους να ανεβαίνει, έζησαν τη δημιουργία του ΕΣΥ και που πίστεψαν ότι κάτι όντως αλλάζει στη χώρα που ζούσαν.
Δεν εννοώ σε καμία περίπτωση ότι δεν υπήρξαν όλοι αυτοί οι παράγοντες που οδήγησαν τον κόσμο αυτό στη σημερινή του εξαθλίωση. Δεν υπαινίσσομαι ότι "ο Ανδρέας" δεν έφταιξε ή πως ό,τι έπραξε ήταν σωστό. Δε μπορώ να δικαιολογήσω Λαλιώτηδες, Άκηδες, Σημίτηδες, Βενιζέλους και σία. Το κακό που συνέβη στον κόσμο που ανήγαγε σε τρόπο ζωής το "κιτς", το "σκυλάδικο", τον "Κωστοπουλισμό" και την "ταπηροκρανίωση" είναι ανυπολόγιστο και προφανώς δεν είναι οικονομικής φύσεως. Το να έχει φτάσει σήμερα η κατάσταση όπου από τη μία οι μεν να παραμιλάνε για τη χαμένη τους μαρμίτα και οι εξυπνότεροι απ' αυτούς να έχουν παρεισφρύσει στο ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχίσουν το φαγοπότι κι από την άλλη οι δε να μιλούν για "κατοχή της χώρας από κομμουνιστάς" ή ένα κομμάτι τους να μιλάει για τον ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ (ένα άτομο που οπλοφορούσε επί γερμανικής κατοχής στην κρήτη, ενώ ήταν τιμωρούμενη με θάνατο η οπλοφορία, που αργότερα πουλούσε στη μαύρη αγορά ψωμί και λάδι στην Αθήνα, που άνοιξε το δρόμο για τη χούντα και κατ' επέκταση την εισβολή στην κύπρο, που ως πρωθυπουργός δημιούργησε την απεργιακή βόμβα και πόσα ακόμα να πεις) ως τον πιο οραματιστή πρωθυπουργό που αν δεν διακόπτονταν με προδοσία η πολιτική του η χώρα θα ήτο σήμερα Ελβετία, είναι κατάντια και η πραγματική εικόνα του μεταλλαγμένου κοινωνικού ιστού.
Το γεγονός ότι μαζί αυτοί συγκέντρωσαν πάλι ένα ποσοστό που ξεπερνά το 40% (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΚΙΔΗΣΟ, ΠΟΤΑΜΙ) χωρίς να υπολογίζω όσους έκαναν στροφή προς ΣΥΡΙΖΑ, είναι πραγματικά ανησυχητικό, ακόμα και τώρα. Για το ΚΚΕ δεν έχω να πω κάτι. Σιχαμένοι μέχρι το τέλος των αιώνων. Ελάχιστος ο Κουτσούμπας, πολιτική αθλιότητα αυτό που προηγήθηκε αλλά και ακολούθησε τις εκλογές. Θέλουν να βρίσκονται εκεί που είναι και δεν τους νοιάζει καθόλου. Αρκεί να βγαίνει ο Ριζοσπάστης και να τραγουδάμε τον ύμνο του ΕΑΜ όταν πηγαίνουμε για ρετσίνες. Και να προστατεύουμε τη Βουλή φυσικά, όταν το πράγμα βράζει.
Στο φαινόμενο της ΧΑ, με καλύπτει πλήρως ο Σαμπρέλας. Κι άλλωστε, πέρα από το να ΜΗ γυρίζεις και το άλλο μάγουλο, τον φασισμό δεν το καταπολεμάς με τις δικές τους τακτικές.
