Marginal Man- S/T (1988)
Επειδή μάλλον όλους μας στεναχώρεσε ο νέος δίσκος των The Estranged, ας κάνουμε μία αναδρομή...
Τον τελευταίο καιρό (τι καιρό δηλαδή, μερικά χρόνια), έχω σχεδόν παρατήσει τις καινούργιες κυκλοφορίες (με ελάχιστες εξαιρέσεις εταιρειών όπως η Dirtnap) και έχω πέσει με τα μούτρα στο παρελθόν, σε άγνωστες και μη μπάντες, και μέχρι τώρα έχω δικαιωθεί. Καμία σύγχρονη μπάντα δεν θα μπορέσει να αγγίξει το μεγαλείο των 70ς/80ς/90 στο punk/hardcore, και είναι λογικό, όλα έχουν παιχτεί, πλέον απλά περιμένεις κάποια συμπαθητικά πράγματα.
Τον τρίτο δίσκο των Marginal Man τον σνόμπαρα πολλά χρόνια, γιατί από παντού δεν είχα ακούσει τα καλύτερα. "Πολύ μελωδικό", "έφυγαν από τις hardcore ρίζες τους" κτλ κτλ. Λάθος. Και λάθος γιατί, οι Marginal Man είχαν πολλές διαφορές από τις hardcore μπάντες της εποχής τους. Ξεκινώντας σαν Artificial Peace σχεδόν όρισαν το μελωδικό hardcore, και συνεχίζοντας σαν Marginal Man, οι MM προυπήρξαν του emocore κινήματος-και μάλιστα είναι μακράν καλύτεροι από οποιαδήποτε μπάντα του εν λόγω κινήματος.
Τον βρήκα λοιπόν σε χαμηλή τιμή, τον τσάκωσα, και έπαθα σοκ.
Ωριμότατο, μελωδικό/μελαγχολικό punk, με γαμάτους στίχους, και τραγούδια ένα-προς-ένα που σου μένουν στο μυαλό. Φυσικά και είναι ισάξιο με την υπόλοιπη δισκογραφία τους, φυσικά και έχει πανέμορφο εξώφυλλο. Το metal madness θα ξεσήκωνε και τον τελευταίο οπαδό του Χοσέ Μαρία Αθανασόγλου, μιας και είναι ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΟ ατσάλι, ο δίσκος χωρίς να έχει σχέση με το πρώιμο alternative βρίσκεται κοντά σε μπάντες όπως οι Replacements (αλλά φυσικά πολύ πιο punk), και γενικά, παρατήστε ότι ακούτε οι ενδιαφέροντες, και ασχοληθείτε.
