Originally Posted by
Ford Prefect
Στην μουσική δεν υπάρχει guilty pleasure.
Το μόνο που έχω να πω οντόπικ είναι ότι όποιο κομμάτι μου άρεσε από τα 3 και τα 4 μου, που θυμάμαι, εκτός από τα παπάκια, μου αρέσει ακόμα. Μου συμβαίνει συχνά κάτι να μη μου αρέσει και να μου αρέσει αργότερα. Ποτέ το ανάποδο. Έχω ακούσει πολλές φορές από άπειρο κόσμο να μου λέει ότι δεν ακούει πια *κάτι*. Ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Να συνειδητοποιήσεις ότι κάτι ήταν πιο τετριμμένο από ό,τι νόμιζες, το καταλαβαίνω. Να μη σου αρέσει πια, δεν το αντιλαμβάνομαι. Σκέφτομαι ότι ίσως έπαιζε κάποια εγκεφαλική απόλαυση στην μουσική (π.χ. είναι κουλ, αρέσει σε κουλ άτομα, όπως τα αντιλαμβάνομαι εγώ εκείνη τη στιγμή - στα 12 μου ας πούμε κλπ). Αλλιώς, τι σου άρεσε εξ'αρχής; Το λέω με πάσα επιφύλαξη όμως, μπας και είμαι εγώ περίεργος. Διότι ομολογουμένως δεν ξέρω πολύ κόσμο που να ισχυρίζεται το ίδιο, ότι γουστάρει ό,τι γουστάρει δια παντός. Άλλο να βαρεθείς, αυτό λύνεται νομίζω μετά από αποχή, μικρή ή μεγάλη. Τέλος πάντων.
Γελοία είναι πολλά πράγματα, π.χ. οι Rhapsody, αυτό δεν με εμπόδισε ποτέ να καραγουστάρω το Legendary Tales και ποτέ μου δεν το έκρυψα κιόλας, που αποτελεί νομίζω και την πιο έμπρακτη απόδειξη ότι δεν νιώθω από guilty pleasure. Στην μουσική ξεγυμνωμένη από στίχους και ίματζ (όταν χρειάζεται, όπως καλή ώρα στους Rhapsody) δεν βρίσκω πολλά πράγματα γελοία.
