ok, πρώτη φορά χτες σε λάιβ θανάση. Ήταν το event του χωριού (χαλκίδα), δεν θα μπω σε λεπτομέρειες για τον κόσμο, έχω βαρεθεί κι εσείς το ίδιο.
Πολύ τσιγάρο, τιγκαρισμένο μαγαζί, πέρα δώθε ηλιθίων κάθε 1 λεπτό ακριβώς οπότε δεν έμενες στιγμή ακίνητος, κάπνα λέμε δεν έπαιρνες ανάσα, ματούλα στα μισά κομμάτια (μπλιαχ), χειρότερη εκτέλεση ορυχείων (μαλλον εβερ) που μπορει να παιξει, μ'εκανε ν'αγαπησω λιγο "οταν χαραζει" που καλα ειχα φανταστει οτι θα γουσταρα χωρις αγγελακα.
Στα μισά της συναυλίας (λογικά, σταματήσαν να πάρουν ανάσα λέει), όπου φύγει φύγει, μάλλον θα περιμένω καρτερικά τις ιδανικές συνθήκες, για μενα, για να ξαναπαω.
Δεν μπορώ με τίποτα όμως να βγάλω απο το μυαλο μου, τα ζωντόβολα μπροστά μου που είχαν πιάσει το καλύτερο σημείο, έκρυβαν την οπτικη σε ολους τους πισω, και εκτός του οτι η θέση τους σε κάθε άλλη περίπτωση θα ήταν στο Mostar, χόρευαν και σαν να βρίσκονται στην Κονιτοπούλου.
