Οι I like trains, έχοντας επιρροές από τους Smiths, Radiohead, Slowdive, Nick Cave κ.α. δημιουργήθηκαν στο Leeds της Αγγλίας το 2003. Αποτελούνται από τον David Martin (φωνητικά, κιθάρα), Guy Bannister (κιθάρα, πλήκτρα, φωνητικά), Alistair Bowis (μπάσο, φωνητικά) και Simon Fogal (τύμπανα) και οι ίδιοι τοποθετούν τον εαυτό τους μουσικά δίπλα στους Sigur Ros τους Godspeed! You Black Emperor.
.
Το ντεμπούτο single τους «Before the curtain close» part 1 & 2 κυκλοφόρησε το 2005 από την dance to the radio ενώ είχε προηγηθεί το «Stainless steel» το οποίο είχε συμπεριληφθεί σε μία συλλογή της Dttr με συγκροτήματα από το Leeds. Αργότερα τον ίδιο χρόνο ήρθε το «A rook house for bobby» και το «The beeching report» από την kids.
Οι I like trains δεν άργησαν να τραβήξουν το ενδιαφέρον της ανεξάρτητης Fierce Panda με την οποία κυκλοφόρησαν τo εκπληκτικό mini album Progress Reform. Σε αυτό συμπεριλήφθηκε όλο το ήδη κυκλοφορημένο υλικό καθώς και καινούριες ηχογραφήσεις, ενώ προηγήθηκε το single Terra nova.
Το Progress reform θα γίνει αίτια η φήμη τους να ταξιδέψει εκτός των Βρετανικών συνόρων. Θα αποσπάσει διθυράμβους από το NME, το Bizarre, το Aesthetica το RockSound μέχρι και τους Financial Times και τη Daily Mail και οι i Like Trains θα λατρευτετούν από ένα πολύ ευρύ κοινό.
Η αγάπη του κοινού καθρεπτίζεται στην ταχύτητα με την οποία οι κυκλοφορίες τους εξαντλούνται. Κάτι το οποίο συμβάλει στην υπογραφή με την Beggars Banquet στις αρχές του 2007 και την κυκλοφορία του single «Spencer Perceval», μία νεκρολογία για τον δολοφονηθέντα Βρετανό Πρωθυπουργό, το οποίο εξαντλείται λίγες ημέρες μετά την κυκλοφορία του.
Το Elegies To Lessons Learnt είναι το πρώτο album των I like trains και κυκλοφορεί την 1η Οκτωβρίου του 2007, σε παραγωγή δική τους και μίξη του Ken Thomas (Sigur Ros, Hope of the States). Δημιουργήθηκε μετά από δική τους εκτεταμένη ιστορική και δημοσιογραφική έρευνα. Είναι βασισμένο θεματικά σε φιγούρες και ιστορικά γεγονότα που περιβάλλονται από το ίδιο σκοτεινό πέπλο, την ίδια τραγικότητα. Κραυγάζουν την ίδια απόγνωση. Φιγούρες καταραμένες, βγαλμένες από σκοτεινές ιστορίες, που, ξεπροβάλουν μέσα από υγρά σοκάκια και ομιχλώδη τοπία. Η μεγάλη φωτιά του Λονδίνου, φόνοι, κυνήγι μαγισσών, πρόσωπα κατατρεγμένα, ιστορίες απελπισίας που ντύνονται με κιθάρες, άλλοτε αργές, μελωδικές και «καθαρές» και άλλοτε με ένταση και πιο «θορυβώδεις», και φυσικά η μαγική βαριά φωνή του Dave Martin που ξεκινάει να διηγείται τις ιστορίες του σχεδόν ψιθυριστά για να καταλήξει σε ένα ξέσπασμα που είτε θα φέρει τη λύτρωση είτε θα γίνει αίτια να βουλιάξουμε όλο και περισσότερο σε μία θάλασσα απελπισίας.
Οι I like trains είχαν πλέον αποκτήσει φανατικό κοινό που εκδήλωνε την αγάπη του για το συγκρότημα όπου κι αν αυτό εμφανίζονταν. Συμμετοχές σε πολλά μεγάλα festivals και πολλά sold out headline shows στη Βρετανία, και μια φήμη για τα εκπληκτικά live τους, που πραγματικά τους προλαβαίνει, κάνουν τον Βρετανικό τύπο να μιλάει για το «next big thing». Η αλήθεια είναι ότι οι I like trains δεν μπορούν παρά να γοητεύσουν και τον πιο απαιτητικό ακροατή, έτσι δεν άργησαν να τους λατρέψουν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί αλλά και να συμπεριληφθούν σε τηλεοπτικές παραγωγές.
Στις 24 Νοεμβρίου του 2008 κυκλοφορούν το The Christmas Tree Ship ένα instrumental ep σε 1000 αντίτυπα.
Έχοντας αφήσει πίσω τους την Beggars Banquet, οι I like trains κυκλοφορούν με το δικό τους label ILR το πολυαναμενόμενο, εκπληκτικό album «He Who Saw the Deep» αλλάζοντας την ισορροπία μεταξύ των δισκογραφικών εταιριών, των συγκροτημάτων και των οπαδών τους. Το «He Who Saw the Deep» που έχει ήδη αποσπάσει διθυραμβικές κριτικές από τον τύπο και τα ραδιόφωνα, παραμένει στο ύφος των I like trains, δείχνει όμως και την τάση τους να εξελίσσονται. Οι κιθάρες τους ακούγονται πιο καθαρές, πιο άμεσες και αντηχούν με μεγαλύτερη σαφήνεια, δίνοντας το χώρο στην έκρηξη που θα έρθει να είναι πιο δυνατή. Τα ντραμς ηχούν πένθιμα και η φωνή του David Martin ακούγεται πιο συναισθηματική, πιο συγκινητική αλλά και πιο ισχυρή στις ξεσπάσματά της. Οι ιστορίες τους δεν έρχονται πια από το παρελθόν μα από το μέλλον, ένα μέλλον κάθε άλλο παρά ευχάριστο. Οι επικείμενες φυσικές καταστροφές, η αποκάλυψη εικόνες σπαρακτικές, γεμάτες απόγνωση και ένα μέλλον ζοφερό. Μελαγχολικοί και πεσιμιστές όπως πάντα θα μας κάνουν να αντικρίσουμε τα πιο απόκρυφα κομμάτια της ψυχής μας.
I Like Trains @ Gagarin 205 26/11/2010
