Λοιπόν, ιμχογιο τα εξής:
και
Για πείτε κι εσείς
Λοιπόν, ιμχογιο τα εξής:
και
Για πείτε κι εσείς
this is radio freedom.
Του Μιλλερ τα Νταρκ Ναητ.
"Τι χτυπαω??"
"Ενα μονο με ελιες. Και ενα μονο με πατατες."
Τα προαναφερθέντα στο Σίνεμα σέξιον με το Άρκαμ Ασάϊλουμ. Έπος, απλά έπος. Συμπυκνωμένη τρέλα και ονειρικά λάντσκέϊπς εσωτερικού χώρου, (που δεν σε περιορίζουν ρε παιδί μου, αφήνουν τα καρέδια ρευστά και χαρούμενα και όλα μπορούν να συμβούν και η τρύπα του λαγού φτάνει πολύ βαθειά Αλίκη) που σε αφήνουν τουλάχιστον με πίκρα στο στόμα επειδή κάποια στιγμή πρέπει να τελειώσει το βιβλίο και να κλείσεις το κόμικ.
Ravel: There is no room for '2' in the world of 1's and 0's, no place for 'mayhap' in a house of trues and falses, and no 'green with envy' in a black and white world.
Εμένα μου άρεσε το animated θυμάμαι σηκωνόμουν το πρωί το Σάββατ(;;; ίσως και Κυριακή) για να το δω. Μετά από πολύ καιρό που ξανασχολήθηκα με Batman υπέπεσε στην αντίληψή μου το Batman Beyond του οποίου κατέβασα 2 seasons - Batman meets Ninja meets Splinter Cell, όλα στο μέλλον. Από κόμιξ να με συγχωρέσετε αλλά έχω διαβάσει μόνο τα Dark Knight του Frank Miller
Εννοείται ότι γαμούσε κι έδερνε.Originally Posted by Phoebus
these walls built to stand come-what-may
lie shattered in the ashes.
Λοιπόν, μόλις τα τελείωσα αυτά, ήθελα πάντα να τα διαβάσω.
Μιλώντας για το Returns, με μία λέξη πρόκειται για ΕΠΟC. Σε σκίτσο, σε φρενήρη ροή, σε γενική ατμόσφαιρα, στα πάντα. Frank Miller+Batman, συνδυασμός που σκοτώνει εδώ πέρα.
Το Strikes Back με μπέρδεψε πάρα πολύ. Εντάξει, ιδιαίτερα στην αρχή, που διάβαζα και τίποτα δεν έλεγε ότι διαβάζω Batman. Βασικά και η συνέχεια δεν πήγαινε και πολύ πίσω καθώς η ροή σε σημεία γίνεται χαοτική, ίσως βέβαια και λόγω του ότι δεν έχω πολύ μεγάλη γνώση του DC universe. Με τα πολλά, μπλέκεται ολόκληρο το DC universe, γίνεται ένας καταιγισμός εμφανίσεων χαρακτήρων και συμβάντων σε ένα ουσιαστικά εναλλακτικό timeline, ο οποίος απαιτεί πολύ μεγάλη προσοχή και ηρεμία κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης ώστε να μπορείς πάντα να παρακολουθείς τι γίνεται. Παρ'όλο αυτό το μπέρδεμα, μπορώ να πω ότι στο τέλος τα πράγματα γίνονται συγκινητικά, ιδιαίτερα με μία ενδιαφέρουσα ανατροπή.
Συνολικά, μεγάλα αρχίδια από τον Miller στη συγγραφή και των δύο αυτών επών. Μάλιστα το στοιχείο στο οποίο με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο είναι που παρουσιαζει τον Superman ως τσιράκι της εκάστοτε κυβέρνησης. Ποτέ δεν τον πήγαινα τον μαλάκα
να διαβάσεις και το all star batman των Miller-Lee, έχει φάει τρελό κράξιμο αλλά εμένα μ'άρεσε
these walls built to stand come-what-may
lie shattered in the ashes.