Inquisition / Rotting Christ / Mystifier / Schammasch ~ 20/10/16 @ AMAGER BETA, Copenhagen, DK

[atom_smasher]

Καλησπέρα αγαπητά μου παιδιά.

Άλλη μία ανταπόκριση από τον μεταλλικό βορρά ο οποίος σιγά σιγά - του σκοτωμού - χειμωνιάζει.
Έτσι λοιπόν και οι διαθέσεις μας δεν ήταν για πολλά πολλά αυτή την φθινοπωρινή βραδυά που κατευθυνθήκαμε για το συγκεκριμένο ιβεντ.
Ο χώρος ο οποίος θα ελάμβανε χώρα (sic) η συναυλία πρόκειται για το μικρό συναυλιακό αδερφάκι του ΑΜΑGER BIO
το οποίο βρίσκεται δίπλα του και την συγκεκριμένη μέρα έπαιζαν οι ugly kid joe.
Το BETA χωράει 150 άτομα και ήταν σολντ αουτ από Σεπτέμβρη.
Εγώ προνόησα και αγόρασα τα εισιτήρια Αύγουστο με τα πρωτοβρόχια...γιατί δεν χανόταν αυτή η συναυλία
ειδικά μετά το υπερ έπος που κυκλοφόρησαν οι συγχωριανοί μας Rotting Christ...

Το πρόγραμμα ήταν το εξής:
19.30 Schammasch
20.25 Mystifier
21.25 Rotting Christ
22.45 Inquisition
και πρέπει να τηρήθηκε

Λόγω ανειλημμένων υποχρεώσεων χάσαμε το πρώτο σαπορτ το οποίο και πρέπει να ήταν κάποιο ντόπιο συγκρότημα. Αλλά και να μην ήταν πάλι το ίδιο θα ήταν το αποτέλεσμα.

Μπήκαμε λίγο πριν αρχίσουν οι Mystifier, δώσαμε μπουφάν, πήραμε την μπυρίτσα μας, μπήκαμε στην αίθουσα και ακούσαμε κανα τέταρτο από το θρας/μπλακ; τους.
Ήταν αρκετό για να μας κάνει να βγούμε ξανά στον εξωτερικό χώρο για να πούμε καμιά κουβέντα περιμένοντας στωικά να τελειώσουν. Απέναντί μας στεκόταν θεϊκό ζευγάρι ψιλομεθυσμένο γύρω στα 50-55 να φιλιέται σαν πιτσιρίκια σε σχολικό πάρτυ, με τον άντρα να φοράει μπλούζα rotting christ.

Κατόπιν μπήκαμε ξανά και πιάσαμε μια καλή γωνιά για να δούμε τους Έλληνες μπλακμεταλερς. Είχα καιρό να τους δω - μάλλον πάνω από 10 χρόνια - και περίμενα ουσιαστικά να ακούσω κανά παλιό (πχ non serbiam). Και για να ξεκαθαρίσω τις όποιες αμφιβολίες έχετε, τα τελευταία 2 αλμπουμ των Rotting Christ έχουν αφήσει τον Γερμανό φίλο μου εκστασιασμένο με την φοβερή μπάντα απ την Ελλάδα και εμένα να καταλήγω σε χρήσιμα κοινωνικοπολιτισμικά συμπεράσματα περί της μουσικής παιδείας που απολαμβάνουν οι υπήκοοι του Reich...γιατί οι δίσκοι είναι πιασάρικοι και δουλεμένοι και σωστοί αλλά ανέμπνευστοι. Πράγμα που μάλλον αρκεί αν φέρνει πωλήσεις. Τα κομμάτια βέβαια λειτουργούν πιο καλά live και όλο αυτό το γκρικ λιρικς ακούγεται εξωτικό μαζί με τις απαγγελίες και λίγο κοπάνημα και έτοιμη η συνταγή.

1 ώρα λοιπόν με κομμάτια, νομίζω μόνο, από τον νέο δίσκο και εκστασιασμένο κοινό το οποίο έκανε μέχρι και μοσπιτ κάτω από τις εντολές του Σάκη (μπεστ αξεντ εβερ μαδαφακερζς) στην διάρκεια της οποίας δεν αποφύγαμε και ένα μικρό μπυρολούσιμο από περαστικούς, όπως έχει γίνει παράδοση στην χώρα της χυμένης κατουρόμπυρας.
Ο ήχος ήταν καλός και το κοινό όπως προανέφερα αρκούντως ζωντανό για τα πλαίσια της Δανίας. οκ live. Καλή συνέχεια ελπίζω στην καρριέρα τους και στην περιοδεία.
Η ξενέρα μου όμως ήταν τόση που απλά με το τέλος της συναυλίας πήραμε μπουφάν και βουρ για το σπίτι. Δεν είχα καμία όρεξη να ακούσω ούτε ένα τραγούδι από τους Inquisition, έτσι για ακαδημαϊκούς λόγους.

Αυτά.

[Ra Pariah]

Εξαιτίας της μπίρας ξενέρωσες τόσο άσχημα; Οι Inqu είναι γερό live όνομα, κρίμας.

[Parasight]

τα τελευταία 2 αλμπουμ των Rotting Christ έχουν αφήσει τον Γερμανό φίλο μου εκστασιασμένο με την φοβερή μπάντα απ την Ελλάδα και εμένα να καταλήγω σε χρήσιμα κοινωνικοπολιτισμικά συμπεράσματα περί της μουσικής παιδείας που απολαμβάνουν οι υπήκοοι του Reich...γιατί οι δίσκοι είναι πιασάρικοι και δουλεμένοι και σωστοί αλλά ανέμπνευστοι. Πράγμα που μάλλον αρκεί αν φέρνει πωλήσεις.

Αυτά που λες εδώ είναι τροφή για σκέψη και πολλή κουβέντα, στην οποία μάλιστα έχω μπει λίγο καιρό πριν. Δλδ το πώς, σε κεντρική και βόρεια Ευρώπη (αλλά ακόμη και Β.Αμερική, στον "αναπτυγμένο" κόσμο γενικότερα), το τεχνικό και ηχητικό (μιλώντας από πλευράς εξοπλισμού μουσικών και τεχνογνωσίας) υπόβαθρο είναι στην κορυφή και...αυτό συνήθως αρκεί για καριέρα. Νέες μπάντες αναλώνονται στο να έχουν σούπερ ήχο στις ηχογραφήσεις και στα λάιβ και από κει και πέρα απλά να κινούνται σε ήδη πεπατημένα μουσικά μονοπάτια κοπιάροντας μπάντες-είδωλα χωρίς ίχνος μουσικής προσωπικότητας στις "συνθέσεις" τους. Προσωπικά, το βλέπω αυτό σχεδόν παντού, στο neo-stoner (copyright δικο μου) αλλά και σε πολλά άλλα είδα, πχ retrothrash, retro-classic rock κλπ. Δε λέω ότι δεν υπάρχουν οι εξαιρέσεις (κυρίως από Σουηδία, Νορβηγία, Φινλανδία, οι οποίες πάντα είχαν πράγματα να πουν μουσικά), αλλά γενικώς πολύ σούπα ρε παιδί μου. Και ειδικά αν αντιπαραβάλλεις όλο αυτό με το ότι μια μπάντα πχ από Ελλάδα πρέπει να ρίξει τη 10πλάσια δουλειά και το 10πλάσιο χρήμα για να έχει το 1/10 των ευκαιριών που έχουν οι μπάντες της Γερμανίας, ε είναι κάπως.

[atom_smasher]

Όχι μωρέ απλά δεν ήταν και το καλύτερο μου σετλιστ των RC. Εκεί η ξενέρα. Επίσης δεν είχα και πολύ όρεξη για κάτι ακραίο γενικώς συν την κούραση απλά αποχώρησα..έ είχε περάσει και η ώρα... Δεν το καλοσκέφτηκα, έπρεπε να ακούσω μια πενιά. Πρώτη φορά μου συμβαίνει να φύγω έτσι αλλά απ την αρχή είχα πάει με σκοπό να δω RC. Μάλλον γερνάω.. RC κάθε άλλο από ακραίοι μου φαίνονται. Επίσης είναι οι inquisition nazi ιν μαι μπλακ μεταλ; Κάπου πήρε ένα συμβάν το μάτι μου στα ιντερνετς και δεν μου κατσε καλα.

Σ αυτό που λές αγαπητέ παρασαιτ, γενικώς στον δυτικό κόσμο οι ευκαιρίες είναι πάμπολες και αρκεί να κάνεις έτσι να τις αρπάξεις. Απλά πιάνοντας κανα κολλητιλίκι ή κουβέντα και γνωρίζοντας κόσμο. Σαφώς σκληρή δουλειά και ταλέντο αλλά το όλο σύστημα είναι στημένο για να σε σπρώχνει. Και καλώς κάνει μιάς και αναδεικνύονται νέα πράγματα και τζιράρει ο κόσμος. Και αν είσαι επάνω στο κύμα τότε σερφάρεις ασύστολα. Γενικεύω λίγο αλλά αν το συγκρίνουμε με τις άλλες περιοχές, του όχι τόσο δυτικού κόσμου και περαιτέρω, είναι χαοτική η απόσταση και εκεί βγάζω το καπέλο στον Σάκη και όσα άλλα παιδιά τα χουν καταφέρει (Suicidal, universe, planet, nightfall, septic flesh κλπ κλπ) ξεκινώντας με -5 βαθμούς και εκτός έδρας ντέρμπι στο Καραϊσκάκη με φορμαρισμένο τον Ολυμπιακό και να γυαλίζει το μάτι του Φορτούνη.
Αλλά ο σούπερ ήχος και ο επαγγελματισμός θεωρούνται δεδομένα και το προμόσιον επαγγελματικό και όχι αρπακολα. Ωστόσο τα ηχητικά αισθητήρια των μεγάλων δυτικών αγορών, ειδικά όσον αφορά στο μεινστριμ κοινό είναι μια σούπα. Μία σούπα που αν τους δώσεις τα τυπικά μασημένα εύκολα θα το αποδεχτούν. Τα γνωρίζουν. Αν τους κοτσάρεις μια επιφανειακή πρωτοτυπία και μασήσουν και εκεί απλά πέτυχες. Και εκεί αγαπητοί μου φίλοι και συνοδοιπόροι στο δύσκολο μονοπάτι του μέταλ -εντάξει το παρατραβάω λίγο - επέρχεται η συνειδητοποίηση πως ακούμε απλά μιά κάποιου τύπου ποπ μουσική.