Ήταν πασιφανές από το πρώτο επεισόδιο κατ'εμέ ότι ο όρθιος Wilfred και οι συζητήσεις μαζί του ήταν στο μυαλό του Ryan. To "μήνυμα" που εξέλαβα εγώ σε γενικές γραμμές και θέτοντάς το λίγο χοντρά είναι ότι ουσιαστικά όλες τις απαντήσεις περί ζωής τις έχουμε ήδη μέσα μας, απλά πρέπει να βρει ο καθένας το μέσο να τις εξάγει. Για να τραβήξει τόσους κύκλους προφανώς στην πορεία μπήκαν διάφορα πράγματα/ερωτήματα σχετικά με το αν ίσχυε κάτι άλλο υπερφυσικό και είναι λογικό μια και μιλάμε για έναν τύπο που έχει φανερά δείγματα σχιζοφρένειας. Η Jenna αποδείχτηκε λίγος χαρακτήρας, αλλά δεν το λέω ως μείον για τη σειρά και για τους συγγραφείς. Δλδ ήταν σημάδι ρεαλισμού το πόσο λίγη ήταν αφού αποτελεί πολύ πραγματική περίπτωση ανθρώπου που έχει μάθει (κυρίως λόγω εμφάνισης) στη ζωή να του έρχονται όλα εύκολα και ουσιαστικά να μη ρισκάρει τη ζαχαρένια του με τολμηρά βήματα. Και αντίστοιχα, δεν είναι(είμαστε) λίγοι που έχουν(έχουμε) θαμπωθεί κάποια φορά στο παρελθόν από τέτοια άτομα αγνοώντας την κενότητα του χαρακτήρα τους. Και η συνειδητοποίηση από τον Ryan για το ποιον της Jenna ήταν ουσιαστικό το μεγαλύτερο μάθημα/δίδαγμα της σειράς, αφού ως και το τελευταίο επεισόδιο αυτή ήταν ο ορισμός της ευτυχίας για αυτόν. Από κει και πέρα, η ανθρώπινη εικόνα του Wilfred και του Bruce ήταν προφανώς μνήμες του Ryan μεγαλώνοντας ως μωρό στο Flock of the Grey Shepherd.
Μια άλλη λύση θα ήταν να τα έχει φανταστεί ο Ryan όλα αυτά και να γυρνούσαμε πάλι στο πρώτο επεισόδιο μετά την απόπειρα αυτοκτονίας, ε αυτό θα ήταν όντως μεγάλο ξενέρωμα. Όπως το πήγαν όμως, και λαβαίνοντας τη υπ'όψη το τι και πώς έθεσε το καθετί η σειρά σε όλη την πορεία της, για μένα η σειρά είχε και έδωσε πολλά πράγματα, και δεν τη θεωρώ "ελαφριά", ούτε ότι απευθύνεται στην "πίνω και παίζω προ" νεολαία.
