Ladyhawk s/t & shots
Προς αποφυγή παρεξηγήσεων για το αν έχουμε να κάνουμε με μια ξανθιά αλογόφατσα εκ Βρετανίας, ποστάρω αρχικά μια πικς εξίσου γοητευτικών θηλαστικών που τυγχάνει να παίζουν και καλύτερα. Βέβαια εκεί παίζει και ένα -e στο τέλος του ονόματος αλλά στον προφορικό λόγο δεν βγαίνει άκρη αν δεν πω πως οι δικοί μου είναι τριχωτοί άρα σαφώς πιο γαμάτοι. Συνεχίζουμε!
Με την έλευση του νετ και το συνεχές χτίσιμο της κουλτούρας των νεοχίπστερς από την δεκαετία του '90 κ μετά, υπάρχει όπως θα έχουν δει οι περισσότεροι, μία τάση πειραματισμού, ανοίγματος ή όπως αποκαλώ εγώ, αποκοπής του αμερικάνικου indie rock απ'το ηχητικό παρελθόν του. Είναι εποχές που οι κολλεκτίβες, οι νεοψυχεδελισμοί, οι afro-pop επιρροές κ τα ξεδιάντροπα ποπ ακροατήρια βρίσκουν καταφύγιο κάτω από μία εννιαία ομπρέλα που καθορίζει την μουσική, και όχι μόνο, ταυτότητα. Εποχές που οι ποστροκισμοί και ποστμεταλισμοί είναι πλέον ντεμοντέ. Ζόρικες εποχές!
Η jagjaguwar είναι μία εταιρεία που δεν δηλώνει ξένη σε παρεμφερή ακούσματα.
Αν τύχει κανείς να δει το ρόστερ της θα καταλάβει πως κατέχει μία αξιοπρεπή μερίδα του λέοντος όπου μονοπωλεί το ενδιαφέρον του σχετικού τύπου. Μου κάνει μεγάλη εντύπωση όμως, το γεγονός πως έχουν υπογράψει τους Ladyhawk και η περιγραφή που τους έχουν αποδώσει είναι το απλοικό : Silkworm meets Νeil Young! Σε καιρούς που τα λόγια μετρούν περισσότερο από τα έργα και που ο ενθουσιασμός δημιουργείται μέσω αναγκαιότητας, κάτι τέτοιο μπορεί να θεωρηθεί ως αρνητική διαφήμιση! Κοίτα όμως που το πέτυχαν.
Εντάξει με Νeil Young δεν έχω πολυασχοληθεί και είναι προφανές πως αυτό που με τράβηξε ήταν το άλλο μισό της περιγραφής. Και όντως, έχοντας κάποιος στο μυαλό του την μετά Firewater πορεία των δεύτερων, μπορεί να δικαιολογήσει τον συσχετισμό. Η μουσική των Ladyhawk είναι απλή. Δεν εντυπωσιάζει, δεν είναι γυαλισμένη, σε σημεία δεν ειναι καν ιδιαίτερα καλοπαιγμένη. Έχει όμως ψυχή, κιθάρες και ταυτότητα. Αυτό το τελευταίο σημειώστε το για τον εξής λόγο : όταν δεν πασχίζεις για νεωτερισμούς και αποφασίζεις να επικεντρωθείς σε πράγματα που γνωρίζεις πως κατέχεις τότε τουλάχιστον είσαι ειλικρινής. Αυτό βέβαια, δίχως να αναιρεί την περίπτωση μπάντας που συνδυάζει την στάση με την πρωτοτυπία. Αλλά πόσο συχνά συμβαίνει; Γενικά κ για να επιστρέψω στο θέμα μου, ψάρωσα με το πόσο αναχρονιστικοί ακούγονται σε σημεία. Δηλαδή κανονικό πόρταλ δεκαετιών '70-'90. Βέβαια υπάρχει πάντα και η ακόλουθη εξήγηση : τα '70ς παίζουν πολύ. Στην περίπτωση των ladyhawk αυτη η θεώρηση διαψεύδεται πανηγυρικά αφού το πιθανότερο είναι να δυσαρεστήσουν κάποιον που περιμένει αναβιώσεις τύπου black mountain ή στον αντίποδα oneida (στην ίδια εταιρεία κ οι δύο). Η κατεύθυνση που έχουν πάρει, έχει δέσει τόσο αρμονικά τις δύο περιόδους πράγμα που έχει ως αποτέλεσμα την αποξένωση πιθανών ακροατών. Όλα αυτά βέβαια δίχως να υποννοώ πως η μουσική τους είναι δυσπρόσιτη, δυσκολοάκουστη. Το κάθε άλλο, οι δομές των τραγουδιών είναι τόσο γνώριμες που κάνουν το άκουσμα φιλικό. Αλλά δύσκολα παθιάζεσαι!
Βλέποντας την τελευταία πρόταση, μάλλον βάζω και έγω ένα λιθαράκι στην αρνητική διαφήμιση (θεωρία δική μου όπως προείπα, όχι γεγονός). Δεν ισχύει κάτι τέτοιο φυσικά στην περίπτωση μου. Οι ladyhawk δεν αντιμετωπίστηκαν απ'τον τύπο ώς ένα μουσικό γεγονός. Δεν γνώρισαν την αποθέωση με το μπάσιμο στην βιομηχανία. Αλλά σίγουρα δεν το κυνήγησαν. Είναι μία τίμια μπάντα που αντιμετωπίζει την μουσική της με σεβασμό και αυτό φαίνεται. Είναι μία μπάντα που ο δεύτερος δίσκος βελτιώνει αισθητά την φόρμουλα του πρώτου και χτίζει τον δρόμο για την τρίτη κατά σειρά αξιόλογη δουλειά. Είναι μια μπάντα που σου βγάζει σιγουριά παρά ελπίδα για το μέλλον. Εγώ παθιάστηκα!
