Μη τα βάζουμε όλα στο ίδιο σακούλι!
John Cleese: Political Correctness Can Lead to an Orwellian Nightmare
Οι Δανοί συνονόματοί μου κυκλοφορούν οσονούπω το δεύτερο τους δισκίδιον, το οποίο είναι άκρως ενδιαφέρον κρίνοντας από το full stream στο https://newnoisemagazine.com/stream-...-hvis-var-hab/
Γερμανική κραστίλα που σουηδίζει όμορφα.
https://alteri.bandcamp.com
Demo από τους Μορμώ, καινούρια μπάντα με μέλη των διαλυμένων Dyspnea. Περιέχει και διασκευή στο πολυτραγουδισμένο "The hunt" των New Model Army. Στο γνωστό στυλ των Dyspnea, θα έλεγα, σαπισμένο/μελωδικό crust. Ίιιισως περίμενα κάτι καλύτερο, αλλά περιμένω να τους δω και live το Σάββατο στα Γιάννενα.
https://mormocrust.bandcamp.com/releases
Τελικά οι φινλανδοί που τραγουδάνε στα σουηδικά (και το αντίθετο) τείνει να γίνει ο κανόνας
Όμορφη ανακάλυψη λοιπόν (αν και το βίντεο είναι λίγο μεχ αλλά δε βαριέσαι).
https://dispyt.bandcamp.com
Mια ζωή αυτη η μπάντα ακουγόταν σαν να έχει συμπιέσει 2.000 δαίμονες μέσα σε μία κονσέρβα για τόνο.
Και αυτό δεν αλλάζει ούτε τώρα.
Barry Prudom-He's Public Enemy No1.
Σιγά, ρε παιδιά, καλύτερος δίσκος της χρονιάς στο είδος το νέο Martyrdod. Που αν κατέληξε εκεί το είδος, δηλαδή, γάμησε τα...
Δεν ήμουν προκατειλημμένος ούτε άπ' τη Century Media, ούτε απ' την κατηφόρα των πολλών τελευταίων δίσκων (κάποια, λίγα, καλά κομμάτια δε σώζουν την κατάσταση), μια χαρά θα γούσταρα να μου άρεσε ο δίσκος. Ωστόσο όντως καθάρισε κατά πολύ ο ήχος τους, όντως τα σκανδιναβικά folk-Amorphis-ικά riffs πάλι δίνουν έναν πανηγυρτζίδικο, παρά σκοτεινό τόνο, οι heavy metal επιρροές απλά γελοιοποιούν το σύνολο, για την πληθώρα solo ας μη μιλήσω και η ομοιότητα (από φωνή μέχρι riffs) με At the Gates είναι τόσο έντονη που καταντά αστεία. Για κάτι riff στο "Bait and switch" που κοπιάρουν ύστερους Tragedy ας μη μιλήσουμε -παρ' όλο που αυτή είναι η καλύτερη στιγμή του δίσκου, ε;
Safe neo-crust δίσκος χωρίς ίχνος επικινδυνότητας ή έστω θλίψης. Θ' αρέσει στους μεταλάδες μάλλον.
Θα απαντήσω γιατί ειλικρινά διαφωνώ σε όλα τα points σου, και χωρίς ίχνος προσωπικής επίθεσης.
Καθετότατα διαφωνώ στο περί ομoιότητας φωνητικών με At the Gates, καθώς (όσο και να λατρεύω το σουδικό deathmetal) σε εκείνους έχουμε προκάτ DM φωνητικά χωρίς ίχνος προσωπικής χροιάς, κάτι που βρίσκεις σε κάθε dm-metalcore αηδία που κυκλοφορεί σήμερα και αυτό κατ'εμέ είναι ένα μεγάλο μειονέκτημα και ο κύριος λόγος που οι δουλειές τους μετά το reunion είναι δυστυχώς αδιάφορες. Κάτι όμως που δε βρίσκεις καθόλου στο νέο (αλλά και σε κανένα παλιό) Martyrdöd, καθώς σχεδόν νιώθεις το λαρύγγι του Kjellman να σκίζεται, ειδικά προσέχοντας τις καταλήξεις των στίχων όπου πολλές φορές βγαίνυν άναρθρες κραυγές, κάτι που προσθέτει ταυτότητα στη μπάντα.
Δεν καταλαβαίνω επίσης από πότε το crust είναι "μη-μελωδικό", παίρνοντας πρόχειρα ως παράδειγμα τους πρωτουργούς Tragedy που ο ίδιος αναφέρεις. Ίσα-ίσα, στο μυαλό μου η μελωδία είναι χαρακτηριστικό του είδους, κάτι που το διαφοροποιεί από το generic hardcore. Δε νομίζω να μπορείς να κατατάξεις τους Martyrdöd ως neo-crust με τέτοια ιστορία, πραγματικά neo-crust είναι κάτι εντελώς άλλο, και ηχητικά.
Και μόνο το ότι αναφέρεις label (κάτι που είναι το μόνο που δεν κοίταξα) και ότι δε σε νοιάζει, σόρι αλλά μάλλον για το αντίθετο πείθεις. Τυχαίο επίσης παράδειγμα οι Sarabante με κατά τα άλλα εντελώς DIY νοοτροπία, αλλά ο δεύτερος δίσκος μια χαρά βγήκε από τη Southern Lord, δε βλέπω πού είναι το κακό. Εκτός αν πιστεύεις ότι μια μπάντα σχεδόν 20ετίας πρέπει να κόβει μόνη της τους δίσκους της για να θεωρείται tr00. Προσωπικά βγάζω σπυριά με τους πιουρίστες κάθε είδους σύμφωνα με τους οποίους κάποια πράγματα δεν είναι όπως "πρέπει" ή γιατί αποκλίνουν από κάποια συγκεκριμένα δεδομένα. Ας είμαστε λίγο ανυχτόμυαλοι ρε γμτ.
Περί καθαρότητας παραγωγής, είχαμε αυτούς που ξενέρωναν που και το πρώτο Καταχνιά είχε πολύ καθαρό ήχο για το είδος (κι εγώ μαζί τότε για να είμαι ειλικρινής), προφανώς είναι συνειδητή επιλογή της μπάντας.
Τεσπα, παραμένει το θέμα γούστου και σαφώς δε γίνεται να αρέσουν όλα σε όλους κλπ κλπ. Όλα τα πραπάνω είναι με διάθεση για μουσική κουβέντα, κάτι που δυστυχώς έχει εξαφανιστεί εδώ πέρα πια εντελώς.
Καλά, τι προσωπική επίθεση αναφέρεις, σιγά μην τσακωθούμε και για τους Martyrdod σε ελληνικό forum. Να 'μασταν σε κάνα σουηδικό πάει κι έρχεται.
Το μόνο πράγμα που όντως ξεχωρίζει στα φωνητικά του τυπά (και που δεν ανέφερα, γιατί προφανώς το post μου τόνιζε τα κακώς κείμενα) είναι οι καταλήξεις που ακούγονται σαν λυγμοί (όσοι τους παρακολουθούν από τα προηγούμενα albums καταλαβαίνουν τι εννοώ). Ωστόσο είναι η πρώτη φορά σε αυτόν το δίσκο που κάνει τα ουρλιαχτά του τόσο "σκισμένα" στυλ Lindberg στα παλιά (καλά) At the Gates. Και προφανώς ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕ φωνητικά Lindberg που ήταν από τα πιο κολασμένα και προσωπικά που έχουν ηχογραφηθεί ποτέ -δεν ακούω μία για generic metalcore χροιές κλπ.
Λατρεύω τη μελωδία, είναι ο ίσως ο κύριος λόγος που ερωτεύτηκα το neo-crust (και για να μην κολλάμε στις ταμπέλες εννοώ το στυλ Tragedy, From Ashes Rise, Requiem, Muga κλπ.). Ποτέ δεν αμφέβαλλα ότι και οι Martyrdod στην ίδια συνομοταξία ανήκουν -ίσως λίγο πιο d-beat στο πρώτο. Ωστόσο, δίσκο στο δίσκο, οι μελωδίες τους (όπως και ο ήχος τους γενικότερα) περισσότερο στο σουηδικό metal φέρνουν, παρά στο crust. Με αποκορύφωμα στον εν λόγω δίσκο που υπάρχουν κάτι σημεία που πραγματικά απορώ τι συγκρότημα ακούω (αναφέρομαι και σε κάτι ξεκάρφωτα mid-tempo και beat-down μέρη). Την ίδια απορία έχω και με τα συνεχόμενα και ανούσια solo.
Καλά το ότι η κουβέντα πάει απευθείας σε D.I.Y. "ελιτισμούς" κλπ. με το που αναφέρεται το όνομα ενός μεγάλου label, εγώ το βρίσκω και λίγο σαν μηχανισμό αυτοάμυνας αυτό, έτσι; Πόσο μάλλον όταν εξηγήθηκα εξαρχής. Μια χαρά το "Poisonous legacy", κι ας βγήκε από τη Southern Lord. Άλλο Southern Lord, κι άλλο Century Media, βέβαια, έτσι; Κι άλλο ένα οποιοδήποτε studio, κι άλλο τα Fredman με το Nordstrom. Τι να πω, μπορεί να ήταν κι ΕΝΤΕΛΩΣ ΤΥΧΑΙΟ που σε αυτό το album μου χτυπάνε τόσο έντονα οι κακές metal επιρροές, να μην έπαιξε κανένα ρόλο ούτε το hype, ούτε ο παραγωγός, ούτε η εταιρεία. Μ' αρέσει που λες "μπορεί να ήταν συνειδητή επιλογή της μπάντας", λες κι αυτό δίνει συγχωροχάρτι. Δεν μπορεί, δηλαδή, συνειδητά η μπάντα να θέλει να πουλήσει λίγο περισσότερο σε διαφορετικά κοινά; Δε χρειάζεται να τους τράβηξε ο Fredrik απ' το αυτάκι.
Γενικά ο δίσκος δεν είναι για πέταμα, ε. Στο ίδιο μέτριο κλίμα με τα τελευταία τους, δηλαδή 2-3 καλά κομμάτια και κάποιες άλλες σκόρπιες καλές στιγμές. Απλά εδώ αυξήθηκαν επικίνδυνα οι ενοχλητικές επιρροές από το σουηδικό metal.