Originally Posted by
OniBocho
Και τι είναι σάμπως η ομορφιά; Πως ορίζεται και με τίνος τα κριτήρια χαρακτηρίζεται κάτι όμορφο; Ακολουθεί κανόνες; Στερεότυπα; Κοινωνικές επιταγές; Υπάρχει αντικειμενικότητα στο όμορφο;
Έχω την αίσθηση ότι όσο πιο νέος ο άνθρωπος, τόσο πιο φανατικά υποστηρίζει αυτά που του μοιάζουν όμορφα και καθώς μεγαλώνει, τόσο τα κριτήριά του όσο και ο τρόπος ή η θέρμη με την οποία τα θεμελιώνει αλλάζουν, όχι πάντοτε με την έννοια της ωρίμανσης. Διόλου απίθανο να υπάρξει σε δεδομένες στιγμές και το αίσθημα της παραίτησης, που συνήθως οδηγεί και σε χαμήλωμα του προσωπικού αυτού πήχυ που ο καθένας μας θέτει.
Σε κάθε περίπτωση, την ομορφιά την ορίζουμε διαφορετικά ο καθένας μας, αλλά καταλήγω πως εκεί που ενδεχομένως υπάρχει μια δόση αντικειμενικότητας -η οποία επ' ουδενί δεν μπορεί να είναι απόλυτη- είναι στο αντίθετό της, στην ασχήμια. Είναι ίσως πιο εύκολο να πούμε πως κάποιος/κάτι είναι άσχημο ή έστω όχι όμορφο, απ' ότι να μπούμε στη διαδικασία να επιχειρηματολογούμε για το ότι η τάδε γυναίκα είναι η ομορφότερη απ' όλες, η δείνα μουσική ακούγεται ομορφότερα από κάθε άλλη και λοιπά συγκρίσιμα κομμάτια της καθημερινότητάς μας.
Είμαι από τους ανθρώπους που ανέκαθεν παθιαζόμουν. Σχετικά νωρίς, ευτυχώς, κατάλαβα τη ματαιότητα του να προσπαθείς να πείσεις ότι κάτι είναι ομορφότερο ή (ακόμα γενικότερα) καλύτερο από κάτι άλλο και κράτησα το ότι για τους δικούς μου λόγους κάτι μου αρέσει περισσότερο από κάτι άλλο. Για κάμποσες γυναίκες στη ζωή μου έχω πει ότι "είναι η ομορφότερη που έχω γνωρίσει", ευτυχώς για μένα έχω παντρευτεί την ομορφότερη απ' όλες. Από αυτές που έχω γνωρίσει. Για μένα πάντα.
Τη ματαιότητα αυτών των συγκρίσεων, έρχεται πάντα να την καταρρίψει ένα υπερμεγέθες φαινόμενο ή δεδομένο. Για μένα, αυτό ήρθε τον Φλεβάρη του '13, όταν γεννήθηκε ο γιος μου. 3,5 χρόνια μετά, συνεχίζω να εντοπίζω ότι αυτό το πλάσμα συγκεντρώνει με μοναδικό τρόπο κάποια από τα ομορφότερα στοιχεία που έχω συναντήσει.
Για αρχή, είναι απλά το ομορφότερο παιδί που έχω δει, από κοντά ή σε φωτογραφίες. Παιδί για διαφημίσεις, πρόσωπο με τέλεια χαρακτηριστικά και αναλογίες, ομορφιά που έχει ξεχωρίσει όπου κι αν έχει τύχει να βρεθούμε, ακόμα κι ανάμεσα σε πολλά παιδιά. Από τη στιγμή ακόμα που βγήκε στο χωροχρόνο μας, ήταν φεγγαρένια η όψη του. Πεντακάθαρος, ούτε μελανιές, βλένες, αίματα. Αψεγάδιαστος. Ειδικά όταν γελάει...
Όταν ήταν λεχούδι ακόμα, από το στοματάκι του άκουσα τον πιο όμορφο ήχο στη φύση. Μια φωνούλα που έβγαζε, σαν ανάλαφρος αναστεναγμός, όταν προσπαθούσε να φτερνιστεί αλλά δεν του έβγαινε. Ένα μακρόσυρτο "ααααα" με τέλειο fade out και ιδανική συχνότητα/χροιά, που έσταζε κεχριμπαρένιου χρώματος μέλι στη διαδρομή από τα αυτιά ως την ψυχή μου, κάθε φορά που το έκανε.
Νομίζω ότι μπορώ να συνεχίσω να γράφω επ' άπειρον. Αλλά το πιο πρόσφατο ομορφότερο πράγμα που κάνει και αποτελεί το λόγο που γράφω αυτή τη στιγμή, είναι ο τρόπος με τον οποίο θέλει να αποκοιμιέται. Τα παιδάκια γενικότερα από μικρή σχετικά ηλικία αποκτούν φετίχ που τους συντροφεύουν στη διαδικασία αυτή. Σεντονάκια, μαξιλαράκια, κάποια λούτρινα, κάποια μελωδία. Για τον δικό μας, από πολύ μικρή ηλικία ήταν τα μαλλιά της μαμάς του. Ήθελε απλά να τα πιάνει, σαν πιο άγαρμπο μωρό στην αρχή να τα τραβάει, έπειτα όσο μεγάλωνε να περνά τα δαχτυλάκια του μέσα τους, αργότερα να τα χαϊδεύει με στοργή.
Από κάποια ηλικία γύρω στους 8-9 μήνες, ήταν ένα συγκεκριμένο τραγούδι της McKennitt που είχε την απίστευτη ιδιότητα να τον αποκοιμίζει, κάποιες φορές από τις πρώτες ήδη νότες στο τσέλο. Από το καλοκαίρι που μας πέρασε όμως, αποζητά ένα συγκεκριμένο χάδι, μια ρυθμική κίνηση στο βραχίονα του δεξιού χεριού του από τον αγκώνα ως τον καρπό με τον δείκτη του δικού μου χεριού. Και είναι τόσο τρυφερός ο τρόπος που το ζητάει, που δεν υπάρχει κανένα περιθώριο άρνησης. Μαλάκες, είναι το ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΟ πράγμα που μπορώ να σκεφτώ. Ίσως μέχρι το επόμενο όμορφο που θα κάνει ή θα ζητήσει, αλλά αυτό δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Γιατί τελικά, το μοναδικό κριτήριο ομορφιάς επί παντός, κρύβεται πίσω από το εδώ και το τώρα και ίσως εκεί βρίσκεται το μυστικό της παντοτινότητας.
