:!:
den ipirxe thread?
pao gia 2i fora k epizito kammia eksezitimeni pliroforia pera apta profani(kolosaia,pantheon ktl)
Printable View
:!:
den ipirxe thread?
pao gia 2i fora k epizito kammia eksezitimeni pliroforia pera apta profani(kolosaia,pantheon ktl)
ξενοδοχεία διαμερίσματα κλπ που προτείνετε?? κ ο,τι άλλο σχετικό καλοδεχούμενο =)
ελα ρε για πειτε. θα παω για να δω μειντεν (με γυναικα). πειτε σε σε 2 μερες τι βλεπεις? τι παιζει απο τιμες φαγητα ποτα συγκοινωνιες? θενξ
πηγα και γω για 2 ημερες εφετο για να δω σλιπκνοτ , γενικα η πολη γαμαει , και ολα τα μεγαλα μνημεια ειναι ποδαρατο σχετικα ευκολα να τα δεις , οπως και δηποτε να πας να δεις το Πανθεον , ειναι απο τα εντυπωσιακοτερα κτιρια που χω δει .
Θα δεις μέηντεν 2 φορές σε 2 διαφορετικές πόλεις;
Τα τουριστικά, κολοσσαίο, φοντάνα ντι τρέβι, πιάτσα ντι σπάνια, βατικανό, κάστρο Σαν Άντζελο, τα βλέπεις άνετα φαντάζομαι σε μια μέρα. Για γραφικά δρομάκια, μικρά μπαράκια, εστιατόρια καλή φάση είναι το Trastevere. Για μεταφορικά δε μπορώ να βοηθήσω αφού την τελευταία φορά πριν μερικούς μήνες κινούμουνα με σκούτερ φίλου. Πάντως σίγουρα το ταξί από απουδήποτε στο κέντρο μέχρι Ciampino, αν πετάς εκεί, είναι 20 ευρώ μαξ στανταρισμένη τιμή.
θα δω λεω μειντεν μιλανο ρωμη αν και θα πονεσει η τσεπη. οπως το βλεπω 2μιση μερες ρωμη θαμαι και μια μιλανο. μιλανο δεν θα προλαβω να δω τθιποτα ρωμη ομως... θενξξξ για τα ινφο
έψαξα να δω ημερομηνία ποστQuote:
Originally Posted by freak brother
like its 1999
όμορφη περιοχή για φαγητό και ποτό γύρω από piazza madonna dei monti
Αχ! Η αιώνια πόλη!
Το ιδανικό ξεκίνημα μιάς νέας σχέσης σύμφωνα και με τα επίσημα στατιστικά των περιοδικών του ειδικού τύπου (Μανίνα, Κατερίνα κλπ.) Πόσο μάλλον αν αυτό το ξεκίνημα συνδυάζεται και με τα γενέθλιά της και την απαραίτητη απόδραση τριημέρου από την ψυχρή ατμόσφαιρα του Βορρά!
Τα εισιτήρια λοιπόν κλείστηκαν με κόστος 100 ευρώ ανά άτομο (όλες οι τιμές ανά κεφαλή πλέον) μιάς και δεν προλάβαμε τα 70 τα οποία εξαντλήθηκαν 3 μέρες νωρίτερα. Το ξενοδοχείο για 3 διανυκτερεύσεις μας πήγε άλλα τόσα. Το πρόγραμμα ήταν σφικτό και είχε κανονιστεί εβδομάδες πριν το ταξίδι. Τίποτα δεν θα χάλαγε αυτή την τόσο εξαιρετική στιγμή. Όπως όταν γυρνάς σπίτι και επιτέλους ήρθε η στιγμή για να ακούσεις τον νέο δίσκο των Manowar που είχες αγοράσει από το rock city το πρωί. Μαγικές στιγμές που δεν θέλουν περιττές διακοπές και σκέψεις γύρω από την ματαιότητα τέτοιων μετρίων κυκλοφοριών όταν έχεις δημιουργήσει μεγαθήρια στο παρελθόν. Αλλά κάπου ξέφυγα…
Η άφιξή μας λοιπόν με την εξαιρετική … πτήση της ryanair ήταν στην ώρα της αν και έπρεπε να περιμένουμε λίγο για την χειραποσκευή που την είχαν στείλει με τις υπόλοιπες για να μην στριμωχθεί μαζί μας. Ευτυχώς δεν καθυστερήσαμε και βρισκόμασταν έξω από το αεροδρόμιο την κατάλληλη στιγμή για να δοκιμάσουμε την τύχη μας με το προηγούμενο δρομολόγιο του λεωφορείου που είχαμε κλείσει να μας πάει από το Τσιαμπίνο στο τερμινι. Τα εισιτήρια τα είχαμε κλείσει απ’ τα ίντερνετς (4+4 αλερετουρ) και ήταν σοφή κίνηση. Φτάνοντας λοιπόν νωρίς και αφού γέμισε το λεωφορείο με όσους είχαν ήδη εισιτήρια, μας έβαλε και εμάς μέσα αφού είχαν περισσέψει 2 ακριβώς θέσεις. Η διαδρομή ήταν περίπου 45 λεπτά και μας άφησε στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Ρώμης. Εκεί αγοράσαμε την κάρτα απεριόριστων διαδρομών για τις συγκοινωνίες 72 ωρών (18). Αφού βρήκαμε την άκρη με το τραμ φτάσαμε στο ξενοδοχείο και μετά από 20 λεπτά αναχωρήσαμε πάλι με το ίδιο τραμ για την Vila Torlonia μέσα στο πάρκο της οποίας θα βλέπαμε την Casina delle Civette (6). Το αρχιτεκτονικό αυτό στολίδι γεμάτο κουκουβάγιες – εξ ου και το όνομα – και βιτρό άνηκε σε κάποιον εκκεντρικό Πρίγκηπα και ήταν ενας από τους κύριους προορισμούς μας για την πρώτη ημέρα.
Υστερα από την επίσκεψη μας στις κουκουβάγιες φύγαμε καρφί με το πρώτο λεωφορείο που πέρασε με προορισμό το κέντρο προκειμένου να πάμε στις κρύπτες των καπουτσίνων μοναχών (8,5) για να δούμε τι είχανε σκαρώσει οι μπαγάσηδες με τα κόκκαλα των νεκρών που είχανε μαζέψει στο υπόγειο. Στο δρόμο χαθήκαμε μιάς και το λεωφορείο δεν έστριψε εκεί που νομίζαμε ότι θα στρίψει και στην πρώτη βόλτα μας στην πόλη είχαμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε και πανίνι. Έτσι για να μας ανοίξει η όρεξη. Ευτυχώς είχαμε κάμποσο χρόνο μιάς και κλείνανε αργά οι μοναχοί το μαγαζάκι τους. Όντως εντυπωσιακό το θέαμα αν και λίγο μακάβριο. Αξίζει να πάτε ειδικά αν είστε ελαφρώς νεκρόφιλος ή γκοθ ή γενικά τι βρίσκεται με κάτι τέτοια. Μπορείς να το δεις και σαν τέχνη. Ή και όχι.
Η συνέχεια είχε ρομαντική βόλτα στα χισπανικά σκαλιά και την χισπανική πλατεία στην οποία μας έπιασε και μια ψιλή βροχούλα που εξελίχθηκε σε ξαφνικές χοντρές μπόρες(και η βρόχα έπεφτε ραιτ θρου) για κάποιο διάστημα στο οποίο βαρεθήκαμε να στεκόμαστε σε υπόστεγα (τα οποία μου έχουν τόσο λείψει εδώ στον Βορρά), να βρεχόμαστε και παρότι είχαμε αδιάβροχα μπουφάν μπήκαμε στο κοντινότερο καφέ για να προστατευθούμε από τα στοιχεία της φύσης, τους πωλητές ομπρελών και λουλουδιών. Το οποίο αποδείχτηκε μια εξαιρετική κίνηση για 2 λόγους. Μπήκαμε στο παλαιότερο καφέ της Ρώμης – το Café Greco – το οποίο είναι σαν μουσείο με πίνακες, προτομές και λοιπά και μπόρεσα να δείξω, στην σύντροφο εκ Βορρά, λίγο από το καλλιτεχνικό πνεύμα που με χαρακτηρίζει ως γνήσιο απόγονο των Ελλήνων του Περικλέους και να υπερηφανευτώ για το γένος μου (σαν γύφτικο σκεπάρνι)! Και ο δεύτερος λόγος ότι μιας πιάσανε τον κώλο για έναν καφέ (9 ευρώ) και άλλα τόσα για ένα μικρό ποτήρι αμίτα (8 ή 9) και νιώσαμε λίγο σαν στο σπίτι μας. Αυτή η οικεία αίσθηση της Κοπεγχάγης μας βοήθησε να εγκλιματιστούμε στα φιλόξενα εδάφη της Ρώμης. Αξία ανεκτίμητη.
Αφού λοιπόν το κατάπιαμε, πληρώσαμε και ενώ η βροχή είχε σταματήσει συνεχίσαμε την βόλτα μας στα στενά της πόλης. Στην βόλτα μας αυτή περάσαμε και από το εντυπωσιακό συντριβάνι του Τρέβι (Τσάμπα εκτός αν ρίξεις κανά ψιλό μέσα του), ένα δύο ακόμα μνημεία και πέντε-έξι εκκλησίες. Το θαυμάσαμε, το βγάλαμε φωτογραφίες και αποφύγαμε τους πλανόδιους φωτογράφους που μας μαρκάρανε με τάκλιν όπως και το κάθε λογής τουρίστα με τις κάμερες και τα σελφομπάστουνα που ήθελα να τους τα καρφώσω στο λαρύγγι. Αλλά είπαμε να κρατήσουμε χαρακτήρα.
Και έφτασε η στιγμή που ξέρω πως κάθε επισκέπτης έχει φέρει αυτό το ερώτημα στο μυαλό του. Τι τρώμε;! Εμείς είχαμε προνοήσει και είχαμε συμβουλευτεί φίλους και ντόπιους για μερικά εστιατόρια τα οποία θα μπορούσαν να κορέσουν τις ορέξεις μας στο γαστριμαργικό τομέα. Λίγο πριν το Πάνθεον λοιπόν είναι η Ταβέρνα του Αντόνιο στο Πάνθεον… την οποία την είχε προτείνει ο συνονόματος σύντεκνος και το φαγητό ήταν εξαιρετικό. Πάρθηκαν και τα απαραίτητα στιγμιότυπα από την σεμνή τελετή για να έχουμε αποδεικτικά στοιχεία και απολαύσαμε ένα γνήσιο ιταλικό γεύμα σε ικανοποιητική τιμή και ποσότητα, συνοδεία του κρασιού του οικοδεσπότη. Η νύχτα μας οδήγησε καρφί πίσω στο ξενοδοχείο και κάπως έτσι ολοκληρώθηκε η πρώτη μέρα στην Ρώμη.
1/3
Να σημειωθει αυτη η τελειοτητα ΕΔΩ για OMG λαζανια
Αφού κοιμηθήκαμε αρκετά ήρθε η ώρα για το πρωινό. Το οποίο ήταν γευστικότατο και χορταστικότατο. Είχα χρόνια να φάω πραγματικό κρουασάν – έστω και βουτύρου – και ορκίστηκα στην προσκοπική μου τιμή πως δεν θα φάω ξανά αυτή την μαλακία που πουλάνε για κρουασάν στην Δανία. Αφού λοιπόν φορτώσαμε ενέργεια, θερμίδες και λιπαρά πήραμε το αγαπημένο μας τραμ το οποίο, μαζί με το μετρό, μας πήγε στην κοιτίδα του Ρωμαιοκαθολικισμού. Προχωρώντας από τον σταθμό του μετρό προς το Βατικανό μας έκανε εντύπωση η πληθώρα κραχτών για «skip the line» ξεναγήσεις. Εμείς σαν αμάθητα παιδιά που πήγαμε σαν το σκυλί στο αμπέλι συνειδητοποιήσαμε την αιτία που αυτοί οι τύποι επιβιώνουν και τον Νοέμβρη αντί να ψοφήσουν ωσάν τα τζιτζίκια στο τέλος της σεζόν, αφού φτάσαμε στην πλατεία!
Αιτία η κοσμοσυρροή για να προσκυνήσουν και να δουν τον πλούτο που είχαν μαζέψει οι Πάπες τα τελευταία 1500 χρόνια περίπου. Αναλογιζόμενοι, κάτω από τον καυτό ήλιο, τις επιλογές μας δεχτήκαμε πως το skip the line φαντάζει εξαιρετική περίπτωση. Googleαραμε λοιπόν και μία από τις επιλογές στην διαδικτυακή πλατφόρμα tourboks (γκρίζα διαφήμιση), μας προμήθευσε με την απογευματινή ξενάγηση (50). Έχοντας κάνα δίωρο να σκοτώσουμε γυρίσαμε στην piazza de popolo για φωτογραφίες και χάζεμα στην λιακάδα. Ανεβήκαμε και τα σκαλιά και είχαμε θέα πιάτο όλη την Ρώμη – περίπου, αλλά αξίζει.
Η ώρα πέρασε και ήρθε η στιγμή για να ξεναγηθούμε στην χώρα (sic) του Βατικανού. Επιστρέψαμε κοντά στα σύνορα και στο προκαθορισμένο σημείο στο οποίο απολαύσαμε ένα παγωτό μέχρι να μαζευτούμε. Ήμασταν καμιά 30αρια ζωή να χουμε, και ο χαριτωμένος και τσαχπίνης ξεναγός μας πέρασε τις επόμενες 3 ώρες να μας εξηγεί και να μας δείχνει τα κυριότερα αξιοθέατα, αγάλματα, μνημεία, πίνακες, ταπετσαρίες, ζωγραφιές, καπέλες σιξτινες, γυμνοί άντρες, πάρκα, αλλαγές φρουράς, αντίγραφα ελληνικών αγαλμάτων, Αγιοι Πέτροι και δεν συμμαζεύεται. Το Βατικανό είναι ένα υπέροχο μουσείο πρώην Βασιλιάδων το οποίο κονομάει καλά. Συστήνω ανεπιφύλακτα την επίσκεψη. Μένεις παγωτό από το τι έχουν εκεί μέσα και οι 3 ώρες που περάσαμε είναι και λίγο φαστ τρακ φάση. Μας είχαν προμηθεύσει γουοκι τοκι με ακουστικά (1 ακουστικό βασικά) στο οποίο μας μίλαγε, μας κατεύθυνε και μας μάζευε γιατί αν τυχόν τώρα ήταν η χαλαρή φάση της Ρώμης, δεν υπάρχει περίπτωση εγώ ποτέ να πατήσω το πόδι μου καλοκαίρι σε αυτή την πόλη με σκοπό να δω κάτι πέρα από φαί και ποτό. Ευτυχώς τα περισσότερα κύρια αξιοθέατα τα είδαμε τώρα. Μια χαριτωμένη ξενάγηση από έναν χιουμορίστα ξεναγό που κατέληξε σε ένα μαγαζί με χριστιανικά τουριστικά και ορίτζιναλ καθαγιασμένο νερό.
Και μιας και είχε πάει απογευματάκι και ακόμα αντέχαμε αντί να φάμε εκεί δίπλα στο εστιατόριο που μας πρότεινε φίλη Ρωμαία, στο οποίο πάει ο πατέρας της, πήραμε το λεωφορείο, όταν τελικά χωρέσαμε να μπούμε, και κατευθυνθήκαμε προς το Τραστεβέρε. Μια γειτονιά παρακάτω απ το Βατικανό και γεμάτο μαγαζάκια, μπαράκια, ταβερνάκια, εστιατόρια και εστιατόρια με πλακόστρωτους δρόμους (όχι, δεν είναι σαν την Πλάκα). Στην διαδρομή κάναμε και ένα πέρασμα από το ποτάμι πριν χωθούμε στην γειτονιά. Το περπάτημα και το ποτάμι όμως μας άνοιξε την όρεξη και χωθήκαμε στην πρώτη ταβέρνα που μας γυάλισαν οι περιγραφές και οι αξιολογήσεις της στο trip advisor. Και το φαγητό γάμησε. Ήταν και πολύ γαμώ τις εμπειρίες. Άνετα έτρωγα εκεί ξανά μόνο και μόνο για να δω και τον υπόλοιπο κατάλογο αν αξίζει τόσο. Τα παιδιά φαινόντουσαν τζιμάνια όμως οπότε πρέπει να γαμεί γενικώς το φαί. Το εστιατόριο γέμισε πριν καλά καλά έρθουν τα πιάτα μας. Και μέχρι που φύγαμε ήταν γεμάτο και δεν προλάβαινε να αδειάσει τραπέζι. Ήταν το πιο νόστιμο φαγητό και από τα τρία εστιατόρια που φάγαμε στην Ρώμη. Μια μικρή βόλτα ακόμα στο δρόμο προς το τραμ (ευτυχώς όχι το τελευταίο γιατί τρέξιμο δεν σήκωνε η φάση), το οποίο μας πήγε καρφί στο ξενοδοχείο μας σε περίπου 25 λεπτά και αφού περάσαμε και μπροστά από το Κολοσσαίο by night.
2/3
Και έφτασε η τελευταία μέρα στην διάθεσή μας για τα αξιοθέατα της Ρώμης.
To πρόγραμμα είχε πρωινό και ύστερα το τραμ καρφί για το Κολοσσαίο!
Δοκίμασα ότι δεν είχα φάει την προηγούμενη μέρα στο πρωινό και κατόπιν φύγαμε για τα αρχαία ερείπια. Φτάνοντας έξω από το Κολοσσαίο αποφασίσαμε να αγοράσουμε την κάρτα που περιελάμβανε Κολοσσαίο, Παλατιανό λόφο και Φόρουμ (18 νομίζω). Στην συνέχεια και αφού δεν βρήκαμε πουθενά εκεί τριγύρω κατάστημα που να πουλάει τσιγάρα, παρά μόνο αυτόματο μηχάνημα που ζήταγε ταυτότητα για να πουλήσει, κατευθυνθήκαμε προς το Κολοσσαίο το οποίο είναι κολοσσιαίο. Σιγοτραγουδώντας «χαρμάνης και άφραγκος», βρήκαμε την σωστή άδεια ουρά για το skip the line και προχωρώντας σβέλτα προς τα μέσα φτάσαμε στον έλεγχο και ύστερα από μια μικρή καθυστέρηση ήμασταν μέσα στην αρένα (into the arena)! Ένα εντυπωσιακό ερείπιο που προσπαθούσα να καταλάβω ποιο κομμάτι ήταν αυθεντικό ποιο κατασκευάστηκε αργότερα και ποιο ήταν επισκευές. Ανεβήκαμε και στον 1ο όροφο, πήρ-αμ-ε μπόλικες φωτογραφίες και προσπαθήσαμε να φανταστούμε την φάση που θα είχε το σκηνικό – άρτος και θεάματα.
Στην συνέχεια και αφού χορτάσαμε το μεγαλείο προχωρήσαμε για την επόμενη ουρά που θα μας έβαζε στον λόφο των παλατιανών και το φόρουμ – όχι δεν είναι σαν το δικό μας. Κόσμος μπόλικος και όπως και τις προηγούμενες μέρες δεν έλειπαν οι συναντήσεις με συγχωριανούς που προφανώς ανέβηκαν από Ελλάδα με καμιά ryanair και κείνοι εκμεταλλευόμενοι τα φτηνά εισιτήρια και συνεχίζοντας την πλούσια παράδοση εκπολιτισμού των βαρβάρων με την ποιότητα που μας χαρακτηρίζει σαν λαός. Άλλη μία συνάντηση λοιπόν με μια ομάδα νεαρών Ελλήνων που προς στιγμήν σκέφτηκαν στην πουστιά να χωθούν στην ουρά μετά από παρότρυνση μιας από τις νεαρές που είχε η παρέα και χώθηκε, αλλά τελικώς το ξεφτίλισμα αποφεύχθηκε μιας και οι πιτσιρικάδες της είπαν να μην φέρετε σαν στο σπίτι της … ή κάτι παρεμφερές.
2,5/3
Μπήκαμε τελικώς στον χώρο και απολαύσαμε τα μνημεία της Αυτοκρατορίας ή όσα τέλος πάντων έχουν απομείνει όρθια και τα οποία είναι εντυπωσιακά και τεράστια και περάσαμε κοντά ένα 2ωρο περπατώντας στην καρδιά της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Ανεβήκαμε και στο πάνω όροφο που είναι οι κήποι και απολαύσαμε την θέα και από εκεί. Όντως δεν χτίστηκε σε μια μέρα. Εντυπωσιακό μέρος και απόδειξη του πλούτου που γεύονται οι Αυτοκρατορίες.
Σιγά σιγά λοιπόν αποχωρήσαμε και περάσαμε από την πίσω πλευρά να δούμε και το νεότερο μνημείο που οι ντόπιοι έχουν ονομάσει «γαμήλια τούρτα». Ανάμικτα συναισθήματα και οι αγαπητοί αφρικανοί να προσπαθούν να πουλήσουν την πραμάτεια τους με επιθετικό μάρκετινγκ. Και επειδή η ανάγκη για καπνό είναι ισχυρότερη από κάθε φυλακή βρήκαμε αφού περπατήσαμε κανα εικοσάλεπτο και φτάσαμε στο Πάνθεον. Αφού κάναμε ένα τσιγάρο και ξεχαρμανιάσαμε, μπήκαμε στην ουρά ξανά. Αυτή την φορά όμως ήταν ουρά εξπρές μιάς και ο κόσμος έτσι όπως μπαίνει στο Πάνθεον, έτσι γρήγορα βγαίνει. Είναι εντυπωσιακό κτήριο εξωτερικά και αρκετά μεγάλο εσωτερικά, διακοσμημένο με χριστιανικά αγάλματα και γι αυτό περιορισμένου ενδιαφέροντος για εμάς ειδικά, αλλά και για τους τουρίστες. Πήραμε και ένα αναμνηστικό έτσι για το ψυγείο μας και φύγαμε.
Η συνέχεια είχε περπάτημα και καφέ. Το μεν περπάτημα το καλύψαμε με κανα 2ώρο ακόμα κατά την διάρκεια του οποίου περάσαμε από Piazza Navona, Campo de Fiori, το νησί στον Τίβερη, και καταλήξαμε στο Τραστεβερε ξανά, κάνοντας δύο στάσεις. Μία στάση ήταν για καφέ που ψάχνοντας κάπου να πιούμε ένα καφέ βρήκαμε ένα φοβερό μέρος, με φοβερούς καφέδες που γινόταν της πουτάνας από κόσμο και άρα πήγαμε και κάτσαμε απέναντι σε ένα χαλαρό μέρος. Εμένα δεν με νοιάζει καθότι δεν πίνω καφέ. Αλλά στην επόμενη στάση φάγαμε κάτι καταπληκτικά γλυκά σε ένα μικροσκοπικό γκουρμέ μαγαζάκι όλο χιπστεριά και γλύκα. Δεν θυμάμαι το σημείο ακριβώς αλλά αν το βρω θα ενημερώσω.
Και μιας και η ώρα είχε πάει 6 και όλα τα εστιατόρια ήταν πάνω κάτω κλειστά στο τραστεβερε και εμείς δεν ήμασταν για να περιμένουμε ακόμα 1 ώρα για φαί, επιλέξαμε από την λίστα των ανοιχτών και κάτσαμε σε ένα μαγαζί με σχετικά καλές κριτικές, ειδικά για την ατμόσφαιρά του και το προσωπικό και την μουσική και τον χώρο. Και ήταν έτσι ακριβώς. Όλα τέλεια όντως, εκτός από το φαί που έχανε στην σύγκριση με τις άλλες 2 παραδοσιακές ταβέρνες/ εστιατόρια των προηγούμενων ημερών. Για να ξεκαθαρίσω κάτι και να μην παραφραστούν τα λόγια μου. Το φαί είναι 2 φορές καλύτερο από το μέσο σκατό που μας σερβίρουν στην Κοπενχάγη και στο ήμισυ της τιμής. Αλλά μπροστά στα άλλα έχανε στην τελική ευθεία. Δηλαδή η σαλάτα με σολωμό, ρόκα και φέτα γάμησε αλλά τα μακαρόνια με μπιφτέκια και κόκκινη σάλτσα ήταν απλά οκ. Το άλλο πιάτο ήταν πουρές, φιλέτο κρέατος με μια φέτα προσούτο, νομίζω, από πάνω και κάποια σάλτσα και ήταν νόστιμο. Το κρασί επίσης ήταν καλό, αλλά ότι και να ήταν μάλλον θα το πίναμε αφού το πληρώσαμε.
Και κάπου εκεί ή λίγο μετά από την τελευταία μπουκιά είπαμε να αποσυρθούμε για να ετοιμαστούμε για το ταξίδι της επιστροφής. Μπήκαμε στο γνωστό μας τραμ, αφού περπατήσαμε λίγο ακόμα για χώνεψη, το οποίο μας οδήγησε στην γλυκιά αγκαλιά του Μορφέα εν ώρα 10η βραδινή, μιας και η πτήση μας ήταν στις 7:30 αλλά το λεωφορείο από τον κεντρικό σταθμό έφευγε στις 5:30. Λίγο άβολη η επιστροφή μιας και έπρεπε να ξυπνήσουμε 3 και να την κάνουμε κατά τις 4. Καλέσαμε ταξί (13) λοιπόν για να μας πάει στο κεντρικό σταθμό και μας ενημέρωσε ο “οδηγός της F1” που μας στείλανε ότι με 40 ευρώ μας πήγαινε τσιαμπίνο στο τσακ μπαμ. Αρνηθήκαμε μιάς και ήδη είχαμε πληρώσει το λεωφορείο, αν και δεν αμφιβάλλαμε σε καμιά περίπτωση πως ήταν ικανός για το τσακ μπαμ.
Φτάνουμε λοιπόν στον κεντρικό και βρίσκουμε μια φάση ένα μπουλούκι να είναι μπροστά στην πόρτα και μια τσαούσα Ιταλίδα να κάνει κουμάντο ποιος μπαίνει και ποιος όχι. Ευτυχώς ήταν το προηγούμενο λεωφορείο για Νταβίντσι και πήραμε μια εικόνα για το τι θα αντιμετωπίζαμε. Σιγά σιγά αρχίσαμε να μαζευόμαστε και οι επόμενοι, ρώτησα την τύπισσα αν θέλει να δει εισιτήρια προηγουμένως και μου είπε όχι αφού έχεις θα μπεις δεν παίζει θέμα. Ε ακολούθησε ένας μικρός πανικούλης γιατί πρώτα δείχνεις εισιτήριο, μετά βάζεις βαλίτσα, αν είστε 2 άτομα και έχετε ένα εισιτήριο και για τους 2 ο ένας μπαίνει και άλλος βάζει βαλίτσα και κάνει crowdsurfing για να περάσει ανάμεσα στο αλλαλιασμένο πλήθος από όλες τις χώρες που κάνει σαν πανικόβλητο με τα εισιτήρια στο χέρι για να χωρέσει στο magic bus. Τέλος καλά και όλοι μέσα και στην ώρα μας «απογειωθήκαμε» γιατί είχαν και άλλον απόφοιτο της σχολής της F1 για πιλότο στο λεωφορείο. Αυτά τα παιδιά χαραμίζονται στο μεροκάματο.
Αεροδρόμιο λοιπόν πάνω στην ώρα που άρχισα να ζαλίζομαι από το πέρα δώθε, χάζεμα εδώ και κει, κανά κρασί για το σπίτι μετά από ενδελεχή ψάξιμο για κάποιο μη υπερτιμολογημένο, skip the line αλα ελληνικά για επιβίβαση και sweet home copenhaga!
3/3
Συμπέρασμα: Ωραία η Ρώμη, αλλά σαν την Ακρόπολη δεν έχει.
Τα ταξί της ρώμης έχουν στάνταρ ταρίφα από και προς τα αεροδρόμια της. . Ο τύπος πήγε να σας φάει κλασσικά, σημείωση πως το τιμολόγιο το γράφουν και οι πόρτες των ταξί.
Εμένα πάντως μου 'χει χαρίσει ένα ευρώ ταξιτζής στη Ρώμη.
Ναι, το γνώριζα και το είχα δει και εγώ, απλά το έπαιξα αγνός και αθώος τουρίστας. Είπαμε στην Ρώμη, κάνε σαν τους Ρωμαίους...Quote:
Originally Posted by Art In Haste
Για μενα ολα τα λεφτα ηταν το Πανθεον, ειδικα οταν ειδα οτι αυτο το τεραστιο τσιμεντενιο κτιριο ειναι ξερω γω κοντα 2000 χρονων, επισης απο την τρυπα στην κορυφη εμπαινε μια τρελη ακτιδα φωτος και εκανε την φαση "θεικη"
Εμένα όλα τα λεφτά ήταν κάτι θεές ιταλίδες.Quote:
Originally Posted by freak brother
