Original music discussion τοπικ, μετά απο καιρό, ενάντια στην απανταχού ζέστη.
Λοιπόν σύντροφοι, βλέπω και παρακολουθώ το ωραίο thread του φίψερ για τον 80s synthpop μιμητισμό, παρατήρησα και προ κάποιων ημερών και το εξής εξώφυλλο μπάντας του 2012, που μπήκε κάπου στο music offtopic. Συνειρμικά επίσης σκέφτηκα και μια σειρά από μπάντες που έδρασαν κυρίως τη δεκαετία που πέρασε, σε πάρα πολλά είδη, καλές ή κακές, είτε αυτοί ήταν οι Hives, White Stripes, Strokes και το garage revival των αρχών 00'ς ή ξερωγω το 80's heavy metal gimmick από τύπους όπως οι Ghost, οι Municipal Waste, ή οι Christian Mistress, ή οι Wolfmother, ή οι The Sword, ή ακόμα και το 80's bauhaus gothic/new wave στοιχείο που έχουν αφομοιώσει τύποι όπως οι Soft Moon ή οι Weekend ή οι Blank Dogs, ή τελοσπάντων, δεν έχει σημασία το name-dropping γιατί όλοι καταλαβαίνετε που ακριβώς θέλω να το πάω και είναι στο εξής: (Κυρίως) μετά το 2000 έχουμε την πρώτη περίοδο στην μουσική ιστορία όπου μπάντες και ολόκληρα μουσικά ρεύματα γεννιούνται πάνω στην ανάγκη να επαναλάβουν υφολογικά αυτό που συνέβη κάπου αλλού, κάποτε άλλοτε. Όχι απλά να το σαμπλάρουν, όχι απλά να κάνουν reference σε αυτό και όχι απλά να επηρεαστούν από αυτό, όπως συνέβαινε σε όλες τις δεκαετίες πριν, αλλά να το μιμηθούν, σε όλα. Στον ήχο, στο ντύσιμο, στο artwork, στο παίξιμο, στην ταυτότητα βρε αδερφέ.
Σε ορισμένες από τις παραπάνω περιπτώσεις αυτό συνοδεύτηκε και από μια μερίδα του μουσικού τύπου και από κινήσεις δισκογραφικών που έσπρωξαν μια σειρά από τέτοια ονόματα που έκαναν ακριβώς αυτό. Και το πούλησαν και πάρα πολύ όμορφα, σε ένα κοινό μάλιστα που ενώ θα μπορούσε, δεν είχε καν την διάθεση να αναζητήσει τι είναι αυτό που αντιγράφουν οι μπάντες αυτές. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις το revival δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική βιομηχανία, απλά απέκτησε hype γιατί μοιάζει το ίδιο το κοινό να αποζητά σχήματα που επαναφέρουν στο προσκήνιο ξεχασμένες μουσικές φόρμες και στυλιστικά τερτίπια άλλων εποχών.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι, τι έχουν τα έρμα μωρέ και ψοφάνε; Γιατί μπάντες όπως οι Kadavar, νέα παιδιά σα τα κρύα τα νερά (λέμε τώρα), να θέλουν να αφήνουν μαλλί και μουστακάρες για να γίνουν σα τον Pappalardi και να μη την παλεύουν για να διαμορφώσουν τις μουσικές ταυτότητες που θα μας οδηγήσουν στην κοινωνική χειραφέτηση και τον σοσιαλισμό; Χάσαμε κάτι στην πορεία; Μήπως εγώ δεν καταλαβαίνω κάτι; Πείτε.
Προσοχή, σε καμία περίπτωση δεν είναι μαλακισμένο τοπικ του στυλ «η μουσική πέθανε» κλπ παπαριές. Βγαίνουν δεκάδες πραγματικά ριζοσπαστικά πράγματα στη μουσική κάθε τόσο και θα συνεχίσουν να βγαίνουν και εδώ μιλάμε αποκλειστικά για το φαινόμενο που αναφέρω.
