Quote:
All the verities involved by religion, authority, tradition, style, are thrown into question, and the writer or artist is no longer able to estimate the response of his audience to the symbols and references with which he works. In the past such a state of affairs has usually resolved itself into a motionless Alexandrianism, an academicism in which the really important issues are left untouched because they involve controversy, and in which creative activity dwindles to virtuosity in the small details of form, all larger questions being decided by the precedent of the old masters. The same themes are mechanically varied in a hundred different works, and yet nothing new is produced: Statius, mandarin verse, Roman sculpture, Beaux-Arts painting, neo-republican architecture.
αλλά σήμερα δεν έχουμε μόνο συντηρητικούς ακαδημαϊστές και νοβελίστες τύπου Στέινμπεγκ (!!) που πάνε για τα λεφτά, έχουμε πλέον υποκουλτούρες κλειστές οι οποίες ορίζονται (όχι μόνο από, αλλά και) δια της απόρριψης του (περισσότερου) διαφορετικού και του έξω. Να, τα παραδείγματα εδώ στο θρεντ.
Quote:
Originally Posted by Krux
Αν δεν μπορείς να συζητήσεις για μουσική, μην το κάνεις. Τσάμπα χαλιέσαι και εσυ, τσάμπα χαλιόμαστε και εμείς. Ας κάτσουμε όλοι μαζί λοιπόν ταμπουρωμένοι στα ακούσματα μας, να συνομιλούμε μόνο με τους ομοίους μας και να κουτσομπολεύουμε με ανάλαφρη διάθεση και περιπαικτικό ύφος τους κολλημένους μεταλλάδες.
Οι μεταλλάδες είναι όντως κολλημένοι, (όπως σίγουρα θα παραδεχτεί με χαρά ο Ρα!) γιατί πολύ απλά ακούνε τουλάχιστο 90% χέβι μέταλ και 10% οτιδήποτε άλλο. Η τουλάχιστον, ακούνε πολύ περισσότερο το στυλ που τους αυτοορίζει, παρά ένας άλλος "τζαζίστας" "ποστροκάς" πιστεύω. Και αυτό είναι που προκαλεί την αισθητική του κιτς στους Ντολμαδάς πως το λένε, στα άμπιεντ πρότζεκς μπλακμεταλλάδων, στους νεοκλασικούς δίσκους παουεράδων, στις μπαλάντες, ακόμα και στο Operation Mindcrime, πως δε γίνεται ξαφνικά να σηκώσεις το κεφάλι να δεις ένα διαφορετικό κόσμο όταν το έχεις χωμένο μία ολόκληρη ζωή μες το ατσάλι του us power. Προσέξτε ότι ο Dol Ammad γράφει στο myspace του Ζαν Μισέλ Ζαρ πρώτη πρώτη επιρροή, θα μπορούσε να είναι τυχαίο ότι και ο Ρα Παρία ακούει Ζαν Μισέλ, αλλά δεν είναι. Ωραίος ο Ζαν, ωραίο και το Σταρ Γουόρς και η άλλη η ταινία με τον τύπο που έπαιζε ένα κοιν άπ και έκανε high score και ήρθαν οι εξωγήινοι να τον πάρουν να πολεμήσει στη μεγάλη διαγαλαξιακή μάχη, αλλά έγιναν 30 χρόνια πριν, δείχνουν μία αφέλεια, ο κόσμος γελάει πλέον με αυτά όπως και γελάει με τους Ντολ Αμάντ. Αυτό είναι κιτς που προέρχεται από την αφέλεια και τη κλειστομυαλιά και την ατολμία να δεις παραέξω. Όσο ωραίες αρμονίες και να έχει ο Ντολμαδάς (που δε πέθανα κιόλας, πάντως) ο κόσμος δεν ακούει μόνο τις αρμονίες και τις χορωδίες Κρούξ, ο κόσμος ακούει και τα άλλα. 
