Deadsoul Tribe - A murder of crows
http://www.insideoutshop.de/images/1612large.jpg
Deadsoul Tribe - A murder of crows (release date 2003 Inside Out)
Lineup :
Devon Graves - vocals/guitars/flute
Rolls Kerschbaumer - guitars
Roland Ivenz - bass
Adel Moustafa - drums
Tracklist :
1. Feed Part I: Stone by stone
2. Feed Part II: The awakening
3. The Messenger
4. In a Garden Made of Stones
5. Some Things You Can´t Return
6. Angels in Vertigo
7. Regret
8. Crows on the Wire
9. I´m Not Waving
10. Flies
11. Black Smoke and Mirrors
12. Time (bonus track)
Ενα χρόνο ακριβώς μετά την κυκλοφορία του ομώνυμου, οι DsT κυκλοφορούν το 2ο full length τους με τίτλο A murder of crows. Η αλλαγή που υπάρχει στο lineup είναι η αντικατάσταση του Wiltschko στην κιθάρα με τον Kerschbaumer (ffs τι ονόματα είναι τούτα). Σημαντική αλλαγή επίσης σε σχέση με τον ομώνυμο, οτι ο Adel Moustafa (πολλά πίνκζ και τρελό κόλλημα το έτερο ήμισυ με δαύτον) συμβάλλει πλέον στο συνθετικό κομμάτι του δίσκου. Συνθετικά ο δίσκος κινείται στα μονοπάτια του ομώνυμου, μιας και αμφότεροι δίσκοι προέρχονται απο το ακριβως ίδιο χρονικά πηγάδι έμπνευσης του Devon, δηλαδή την περίοδο 1998-2002. Σημαντική διαφορά σε σχέση με τον προηγούμενο και κινητήριος δύναμη αυτού, το απίστευτα σκοτεινό, κατατονικά ηλεκτρισμένο σύμπαν στο οποίο κινείται.
Ο δίσκος ξεκινάει με το Feed pt.1:Stone by stone τα φώτα χαμηλώνουν και μπαίνουμε στο τριπάκι του δίσκου. Το τραγούδι κινείται απο μία πεσιμιστική διάθεση που φουντώνει και γίνεται οργή και κραυγή. Είναι ένα μανιφέστο για την πολεμόχαρη σύγχρονη κοινωνία, μια κραυγή αγωνίας ενός μικρού καλλιτέχνη.
Περνάμε σχεδόν άμεσα στο pt.2:The awakening που είναι στιχουργικά το ξύπνημα απο την προηγούμενη κατάσταση. "I hope you don't believe them When you hear them say That everything your seeking Hides so many worlds away" λέει σε κάποιο σημείο και τί άλλο να πούμε εμείς ?
Το επόμενο τραγούδι στέκει σε περίοπτη θέση μέσα στην καρδία μου. Είναι το τραγούδι που αγαπώ πιο πολύ απο ότι έχει κάνει ο Devon όλα αυτά τα χρόνια. Απο την στιγμή που το πρωτοάκουσα μέχρι σήμερα κουδουνίζει καθημερινά στο μυαλό μου. Δεν θα ξεχάσω επίσης το σκηνικό που εκτυλίχθηκε στο live στο ΑΝ όταν είχαν έρθει για το promotion του A murder...οπου ξεκινάνε και παίζουνε και μετά τα 2-3 πρώτα τραγούδια (τα οποία παίχτηκαν με χίλια ζόρια γιατί είχαν τρελό πρόβλημα με τους ενισχυτές και το sequencer) κάνουν μία πάυση να πουν ένα γεια ξερω γω. Είμαι κάγκελο μπροστά στον Devon όταν ξεκινάει και λέει "this next song..." και ουρλιάζω THE MESSENGEEEEEEER. Με κοιτάει με ύφος κουταβιού και λέει "The messenger". Εφυγα. Αλλού. Τέλος. Δεν περιγράφω άλλο. Εξαυλώθηκα. Το πόσο γκάριζα όταν τραγουδούσα "We're grieving tomorrow Leaving our home for the circus life It has to mean something Could never mean more than its sacrifice" δεν μπορώ να το περιγράψω με λόγια.
Στο In a garden made of stones θα πέσουν οι τόνοι αλλά το σκοτάδι θα παραμείνει. Μεγάλο τραγούδι και αυτό με πολλά κρυμένα μυνήματα.
Some things you can't return στο ίδιο ύφος και αυτό αλλά με απίστευτη δόση λυρισμού απο τον θεούλη. Στίχοι φωτιά και νόημα δηλητήριο. "Houses have a memory The more you carry in The more you leave behind".
Και φτάνουμε στο και καλά χιτάκι του δίσκου. Το angels in vertigo αποτελεί όντως την πιο catchy στιγμή του δίσκου. Τρομερό riffing και απίστευτη η αίσθηση vertigo που σου μεταδίδει.
Τώρα για το επόμενο τι να πω ? Τεραστίων διαστάσεων κομμάτι και αυτό με στίχους που μόνο ο Devon μπορεί να γράψει. Δεν θα πω τίποτα λοιπόν. Τα λέει όλα μόνος του.
"The people gazed
Into the sky
The mother ship that's headed for Heaven
Soon passing by
They'll fly us to the Sun
He smiled to everyone
They won't be taking us alive
Trust in me"
Το crows on the wire αποτελεί για μένα προσωπικά την πιο αδύναμη στιγμή του δίσκου. Οχι βεβαίως οτι το τραγούδι είναι χάλια ή κάτι τέτοιο απλά συνθετικά είναι ένα σκαλί κάτω απο τα υπόλοιπα.
Συνέχεια με το I'm not waving οπού το σκοτεινό κλίμα συνεχίζει και διατηρείται όπως επίσης και στο Flies που ποτέ δεν κατάφερα να κολλήσω μαζί του.
Και φτάνουμε λοιπόν στο black smoke & mirrors. Απειρα, τρισεκατομμύρια πίνκζ και τα σχετικά. Πολύ μεγάλο τραγούδι με διάσπαρτη την επιρροή του Devon απο τους πολυαγαπημένους του Tull. Το τραγούδι είναι σαφές οτι αποτελεί περισσότερο ενα tribute προς αυτούς και συγκεκριμένα στο My god (ετσι για να σκάσουν μερικοί κερικοί νιανιανιανια).
"The crows are passing overhead
A whisper from an angel said
That from the teeth that hide beneath the smile
That kissed upon my throat
Have bled me all the while".
Τελευταίο τραγούδι του δίσκου λοιπόν και πάλι ένα και καλά bonus track. Το time συνεχίζει και αυτό την μεγάλη παράδοση του δημιουργού του και συγκεταλέγεται άνετα στις πολύ μεγάλες στιγμές του. "Now my life like a cigarette burning down the side. While the days one by one all passing by".
Η συνέχεια για τους DsT δεν ήταν ανάλογη με την είσοδο τους στην δισκογραφία. Και αυτό οφείλεται κυρίως σε δυο λόγους κατά την ταπεινή μου άποψη. Καταρχάς έκαναν τρομερό μπαμ με τους 2 αυτούς δίσκους και εκτός απο τους παλιούς ήδη γνώστες του αντικειμένου οπαδούς, έκαναν και ένα αρκετά μεγάλο πυρήνα καινούριων οπαδών. Οταν λοιπόν ο κόσμος έχει λάβει απο εσένα αυτές τις 2 τεράστιες σε μουσικό μέγεθος κυκλοφορίες φυσιολογικό είναι να έχουν θέσει τον πήχη πάρα πολύ ψηλά. Είναι λογικό και απόλυτα κατανοητό οτι ο όψιμος οπαδός της μουσικής των DsT δεν το έχει και σε πολύ να απομυθοποιήσει σε χρόνο dt την όποια κυκλοφορία τους που είναι ένα σκαλί κάτω απο τα προηγούμενα. Γιατί μην τρελαθούμε κιόλας. Το January Tree ήταν ένας φοβερός δίσκος, με τρομερά τραγούδια αλλά έφαγε τρελό θάψιμο. Τραγούδια σαν το Sirens, The love of hate, Why?, Waiting for the answer όπως επίσης και το αλησμόνητο Just like a timepiece απο τον προσωπικό του δίσκο δεν γράφονται κάθε μερά. Εκεί που θα συνφωνήσω με τους πιο πολλούς είναι για το Dead word και για το Lullaby... τα οποία αν και έχουν και αυτά τις τρομερές τους στιγμές, δεν καταφέρνουν να πιάσουν τα στανταρντς που έχει θέσει ο Devon για αυτόν και την μπάντα του.
Sidestory :
Επειδή και οι δυο αυτοί δίσκοι είναι ουστιαστικά ένας ο Devon ήθελε να δώσει ένα γενικότερο concept στην μουσική του. Σε πολλές μυθολογίες και απ'οσο γνωρίζω και στην δική μας, τα κοράκια είχαν περίοπτη θέση. Για κάποιες μυθολογίες ήταν αγγελιοφόρος, για κάποιες άλλες σημάδι κακού συμβάντος αλλά στις περισσότερες είναι το όχημα που μεταφέρει τις νεκρές ψυχές όταν το σώμα καταλήξει. Ο τρόπος επίσης που πεθαίνουν τα κοράκια είναι επίσης άξιος προσοχής. Πεθαίνουν πάνω στο σύρμα. κλαρί που κάθονται, χωρίς να πέφτουν κάτω. Οπότε η ερώτηση άμεσα είναι "που πάνε λοιπόν όλες αυτές οι ψυχές όταν τα κοράκια πεθάνουν?", "μήπως σχηματίζεται μια φυλή απο νεκρές ψυχές?". Deadoul Tribe.
