http://2.bp.blogspot.com/_9wvtunMsAq...wths+front.jpg
τα εσταξε και για εμφυτευσις...να τα λεμε αυτα
Στρώσατε το δρόμο για υπερπόστ Helm. Δεν θα φταίει αυτός μετά.
εντάξει είδαμε και ποστ πάνκη που αποθεώνει heir apparent.
μπορώ να πεθάνω χαρούμενος.
Επειδή δεν έχεις ιδέα, Reject, επί του θέματος, μάθε ότι πέρσι ήρθαν οι Heir Apparent και ομολογουμένως ήταν πολύ άσχημο θέαμα. Σε κάποια φάση, εξαιτίας του τραγουδιστή που δεν ήξερε τους στίχους και ούτε τη στόφα είχε να βγάλει κομμάτια του Μπενίτο, άρχισαν να παίζουν το Χέβεν εντ Χελ και κομμάτια που ήδη τα παίξαν (προηγουμένως) και δεν τα σκότωναν. Επειδή το Young Forever π.χ. ήταν απαίσιο. Λίγο ακόμα και θα παίζανε και το Σαράγεβο από Μάτζικ ντε Σπελ. Εάν σου βάζαν τα εισιτήρια και μια γύρα χοιρινά σουβλάκια από το απέναντι αρκετά καλό σουβλατζίδικο και είχες την ευκαιρία να έβλεπες το λάηβ, θα έλεγες «δες τα μαλακισμένα που κάποτε ήταν μπάντα και τώρα βγαίνουν και απαιτούν και αμοιβή» και παρόμοια γλαφυρά.
Η στουντιακή αξία των Warlord συνεπικουρούμενη από την εξαιρετικά βραχύβια εμπειρία τους στο σανίδι (που μόνον καλές εντυπώσεις είχε αφήσει) τους καθιστά μία από τις μεγάλες μπάντες του underground metal. Δεν υπάρχει κανένα νόημα σύγκρισης με μπάντες στρατιώτες όπως οι Motorhead κι οι Saxon. Είναι δεδομένο ότι δεν έχουν την προσφορά τους στον ευρύτερο ήχο. Όμως είναι επίσης δεδομένο ότι όσες συνθέσεις υπέγραψε ο Τσάμης στα 80s αποτελούν μακρινό όνειρο για τους περισσότερους κατοπινούς συνθέτες (του genre). Σπάνιες είναι οι περιπτώσεις κατά τις οποίες φιλόμουσοι θα πλησιάσουν χωρίς προκαταλήψεις το υλικό του Τσάμη και δεν θα μείνουν ικανοποιημένοι.
Έτσι από περιέργεια οι Οβερντρίβενς αυτού του κόσμου ας μας πουν τι γουστάρουν από κλασικό μέταλ.
Υ.Γ.: Kudos σε Φθόγγον επειδή λέει πολύ σωστά πράγματα. Ειδικά αυτό «ο X βάζει τρία κομμάτια στον Y να ακούσει, και o Υ μέσα σε 10 λεπτά έχει διαμορφωμένη άποψη» έχει καταντήσει χαζομάρα. Προφανώς και επιδόθηκα στο παρελθόν αβέρτα σε αυτό το σπορ της άκοπης κρίσης, αλλά είναι κάτι που πλέον μου προκαλεί απορία (γι' αυτόν που κρίνει επιφανειακά) και λειτουργεί ως ένδειξη ασόβαρου ακροατή.
δηλαδή ο Χ που βάζει τρια κομμάτια στον Υ να ακούσει, τα βάζει με το σκεπτικό οτι ο άλλος πρέπει να αφιερώσει ξερωγώ καμία εβδομάδα ακούγοντας τα για να μπορέσει να πει οτι αυτό που ακούει δεν του αρέσει και προφανώς δεν του δίνει και το κίνητρο για να ασχοληθεί περαιτέρω;
Ναι. Αν τα ακούσματά σου δεν έχουν καμία σχέση με ένα genre (μη σου πω ότι μπορείς και να το αντιπαθείς), τότε, εάν θες πραγματικά να κάνεις μια σοβαρή υπέρβαση ως ακροατής και να κρίνεις έναν δίσκο που μέχρι χθες θα χλεύαζες μόνον από τα συστατικά του (ανδρόγυνο, χριστιανικός στίχος, ντραμ μασίν, μεγάλες συνθέσεις), οφείλεις να ασχοληθείς πραγματικά με αυτόν τον δίσκο. Εάν χρειαστεί ακόμα και μια βδομάδα. Ύστερα από αυτήν τη βδομάδα ενασχόλησης θα έχεις έρθει πιο κοντά στο genre και την μπάντα, και η κρίση σου δεν θα ξεκινάει από το ότι οι Lordian Guard στερούνται τσαμπουκά.
ο τσάμης είπε μια μαλακία, μου την έσπασε, τέλος.
σε κάποιους - λίγους - αρέσει η μουσική του, σε κάποιους - πολλούς - όχι. το ίδιο συμβαίνει και μ' αυτά που ακούει ο πάνκης, ο μινμιν, ο ρα και οι οβερντρίβενς αυτού του κόσμου. προσωπικά, όταν κάτι δε μ' αρέσει, ούτε ασχολούμαι, ούτε εκφέρω άποψη. δεν έχω χρόνο να ακούσω πράγματα που θέλω, οπότε αναγκαστικά μπαίνουν προτεραιότητες. κάποιοι μπορεί να μη σκέφτονται έτσι. σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή.
Ra αν και δεν τα βρίσκουμε μουσικά, σε εκτιμώ αλλά...αντικειμενικότητα στη μουσική; Seriously??Quote:
Originally Posted by Ra Pariah
Μπορεί και να υπάρχει αντικειμενικότητα. Δεν χρειάζεται να διαγράφεται εξαρχής αυτή η πιθανότητα.
Αλλο το αν κανείς μας από εδώ μέσα δεν έχει ούτε μισό εφόδιο ώστε να μπορέσει να την αιτιολογήσει και δικαιολογήσει με λογικό τρόπο.
Δεν υπάρχει καμία "αντικειμενικότητα" και δεν έχει να κάνει με γνώσεις, μόνο με προσπάθεια. Έχει να κάνει με το πως προσεγγίζουμε κάτι που είναι διαφορετικό, υπάρχει απλά σοβαρή πιθανότητα όταν κάποιος αφιερώσει χρόνο να του μιλήσει κάτι που μέχρι τώρα απέρριπτε, να καταλάβει κάτι παραπάνω. Δε σημαίνει ότι θα καταλήξει να το γουστάρει, αλλά τουλάχιστον θα καταλάβει ότι εμείς οι άλλοι που του γουστάρουμε δεν έχουμε κάποιο πρόβλημα στον εγκέφαλο ή κάτι τέτοιο!
Οι προσεγγίσεις του καθενός δεν είναι απαραίτητο πως προσεγγίζουν την αλήθεια, εάν αυτή υπάρχει.
Αν ξεκινάς αξιωματικά με σχετικισμό τότε το επιχείρημα σου έχει ισχύ. Εγώ δεν βάζω αξιωματικό σημείο εκκίνησης.
Οπότε θεωρώ πως δεν θα ήταν περίεργο να υπάρχει ανώτερη και κατώτερη τέχνη. Το πως θα υπερασπιστεί κάποιος μια τέτοια θέση είναι δικό του θέμα, εγώ απλά υπογραμμίζω μονάχα το πόσα λίγα ξέρουμε και ποια είναι τα όρια της υποκειμενικότητας του καθενός.
heir apparent 1-2 φορες που ειχα δει είχαν παίξει πολύ καλά. τώρα αν εκατσε μαλακία πάλι με τραγουδιστή ενταξει.κρίμα.
Ξεκινάω ένα ποστ με φόβο να βγει σεντόνι. Θα το δούμε.
Parasight, αυτό που προσπάθησα να περιγράψω είναι ότι απαιτείται και μια προεργασία για την κρίση. Πρόσεξε: δεν προτείνω εξαντλητικές ακροάσεις για να αυθυποβληθείς και τελικά να πεις «χμ, αυτό το πράγμα είναι καλούτσικο τελικά». Προτείνω μια ακρόαση ενός δίσκου (και ενδεχομένως μερικών ομοειδών) προκειμένου να κατανοήσεις αυτό που ακούς. Σίγουρα ο Reject έχει ακούσει πράγματα παρόμοια με το Lordian Guard. Το θέμα είναι αν τα 'χει ακούσει προσεκτικά. Και τώρα ερχόμαστε σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις: α) άκουσε κάποια στιγμή παρόμοιο metal και κάτι του έκανε κλικ, β) δεν του άρεσε τίποτα από αυτό το επικό metal (που του αρέσει να μεγαλοπιάνεται) και κράτησε μόνον ότι είναι κοντά στη μουσική που γουστάρει και προτιμά (Maiden, Tank κ.λπ.).
Στην πρώτη περίπτωση μια κρίση του Reject θα έχει να προσφέρει κάτι, στη δεύτερη φοβάμαι πως όχι. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Lordian Guard μπορεί να είναι πιο κοντά στους Summoning παρά στους Manilla Road. Όσο περίεργο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο. Είναι ένας επικός ήχος που μέχρι και το μπάσο του είναι από πλήκτρα. Έχει σαουντρακικό χαρακτήρα και έχει αποστασιοποιηθεί σχεδόν πλήρως από έννοιες όπως headbanging, crowd surfing κ.ά.
Λέω λοιπόν: μια κρίση για τους Lordian Guard (κι όχι για το εάν είναι καλή μια επική/ατμοσφαιρική μουσική με σκληρή κιθάρα ιδωμένη ως genre) νομίζω ότι πρέπει να ξεκινάει από το ότι μπορεί μια μουσική με αυτά τα στοιχεία να είναι ενδιαφέρουσα. Εάν τα πλήκτρα τα μισώ, το drum machine το απεχθάνομαι, το μπάσο από τα πλήκτρα μου προκαλεί εμετό, τότε μια κρίση νομίζω ότι θα περιττεύει. Τουλάχιστον εμένα δεν θα 'χει να μου πει κάτι το ουσιαστικό.
Θα θυμίσω το θρεντ για Liturgy. Μπορεί να είχα ακουστεί τότε αφοριστικός (και ίσως να ήμουν), όμως είχα ακούσει τον δίσκο και είχα διαβάσει τις θεωρίες του τυπά που λέγαν ότι: το δικό τους blastbeat μιμείται το πέταγμα ενός πτηνού ----> αισιοδοξία, ενώ το νορβηγικό blastbeat μιμείται τη νορβηγική στέπα ----> μηδενισμός. Ακούγοντας τη μουσική τους, κατά την ταπεινή μου άποψη δεν συνάντησα πουθενά μια πραγματικά συνθετική μαεστρία που να φτιάχνει black metal που θα προκαλεί ευεξία ( :P ), και συνεπακόλουθα θεώρησα απλώς εγκεφαλικές τις δηλώσεις του mainman και απλώς καινοτόμο το μουσικό κομμάτι με λίγες (ελάχιστες) καλές συνθετικές στιγμές. Αντίθετα, το Panopticon του 17 μου έκανε κλικ που είναι κι αυτό λιγάκι μονδέρνο. Δεν με χαλάει το γεγονός ότι δεν έχουν αυτές οι μουσικές το μονόχνωτο της μουσικής των Darkthrone. Δέχομαι ότι θα ακούσω «πειραγμένο» black metal και συνεχίζω.
Ελπίζω να έγινα σαφής.
Η μόνη αντικειμενικότητα είναι ότι υπάρχει δουλεμένη και περίπλοκη τέχνη, αυτό είναι κάτι που μπορείς να το αναλύσεις με κοινά σημεία αναφοράς (πχ. αυτό έχει 1500 θέματα και 3000 νότες και την τάδε μαθηματική δομή, άρα κλπ) το ανώτερη και κατώτερη είναι αισθητική, ιδεολογική κλπ κρίση οπότε εξ' ορισμού δε μπορεί να μπει στην κλίμακα ανώτερο-κατώτερο. Άμα κάνεις αυτή τη παραδοχή τότε αντίστοιχα προκύπτει ότι υπάρχουν ανώτεροι/κατώτεροι άνθρωποι που μπορούν/δε μπορούν να τη προσεγγίσουν αυτόματα!Quote:
Originally Posted by Λεκές
Ας πούμε είναι μία σχέση με μία σταθερά (η τέχνη είναι αυτό που είναι, ένα μοναδικό και αντικειμενικό γεγονός) και μία μεταβλητή (ο κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός). Πολλές φορές κάτι δίνει την ψευδαίσθηση ότι είναι αντικειμενικό επειδή το εύρος της διαφορετικότητας του ανθρώπου δεν είναι ανάλογο μεταξύ των σημείων, αλλά ας πούμε λογαριθμικό. Οι περισσότεροι άνθρωποι στον κόσμο γουστάρουνε Μπρίτνευ Σπήρς, επειδή υπάρχει μία ομοιότητα στην αισθητική κρίση μεταξύ αυτών των ατόμων. Είναι η Μπρίτνει Σπήρς αντικειμενικά η καλύτερη τέχνη? =P
